Tekst: Eefke Hazenbroek (POW-ensemble, Love Is All, Amit) | Jeroen Thijssen (The Sedan Vault) | Lilian van Dijk (Danielson, The Julie Mittens, The Devastations) | Leontine de Reede (Sonic Youth) | Remco van der Ham (Mono) Foto's: Lilian van Dijk (Danielson, The Julie Mittens, The Devastations) | Bart van Geyt (The Julie Mittens, Sonic Youth, Mono) | Cok Jouvenaar (POW-ensemble) | Joost Le Feber (The Sedan Vault, Love is All, Amit, Dream/Aktion Unit) De eerste dag van State-X New Forms zit er op en de redactieleden van 3voor12/Den Haag zijn weer getuige geweest van een aantal memorabele concerten en acts. In dit eerste deel van het verslag kun je lezen over de acts in de grote en kleine zaal van het Paard van Troje met o.a. Sonic Youth, Mono, The Devastations en POW-ensemble. Danielson ziet er een beetje eng uit. De vier 'broers' uit Clarksboro, New Jersey United States - want of het nou echt broers zijn of een paar broers en een paar vrienden is niet duidelijk - betreden het podium in een soort politie-uniform met bijbehorende pet in de kleuren lichtblauw en donkerblauw, met witte schoenen. Oprichter van het collectief is Daniel Smith. En die heeft vier jongere broers. Tot nu toe hebben 32 mannen en vrouwen medewerking aan zijn producties verleend. Maar goed dat de naam van de vier performers van deze avond op de bloes te lezen valt: Jeddiah (op bas), David (op drums), Chris (op keyboard) en Daniel (op zang en gitaar). Een beetje Christelijke koppies hebben ze, en dat klopt ook wel. Het viertal maakt tegendraadse Indiemuziek met rare wendingen en Christelijke teksten, soms wel met een dubbele bodem. Het ziet er allemaal wat braaf uit. Ze doen erg hun best en kijken er heel serieus bij. Muzikaal is er niets mis mee, maar een apart stel is het wel. Opvallend is het hoge, soms wat schrille stemgeluid van Daniel. The Julie Mittens is, zoals presentator T. Raumschmiere aankondigt, volgens eigen zeggen de hardste band van Nederland, of in elk geval van Leiden, waar de drie mannen vandaan komen. Van muziek kun je niet spreken bij deze formatie. Het gaat om geluiden, noise dus, en met bakkenvol elementen kun je daar heel wat mee produceren. Slechts af en toe komt er wat voorbij dat aan jazz doet denken. Free rock, noemen ze het zelf. Gitarist Aart-Jan Schakenbos, bassist Michel van Dam en drummer Leo Fabriek laten het publiek alle hoeken van de kleine zaal zien. Visueel ziet het er heftig uit. Vooral Schakenbos wringt zich in allerlei bochten om de meest weirde geluiden uit zijn gitaar te persen. Jammer dat het niet zo subtiel is, meer een geluidsbrij die over de toeschouwer wordt uitgestort. Je ziet twee soorten reacties bij het publiek: de ene helft vindt het niks en zoekt, met de handen op de oren, zijn heil elders. De andere helft vindt het helemaal te gek en laat het geweld gedwee over zich heenkomen. Dik uitverkocht was State-X New Forms vanavond en daarbij heeft deze mega act zeker een flinke vinger in de pap gehad. Sonic Youth fans zijn in grote getale aangetreden om de helden van weleer opnieuw te zien schitteren. De band zelf zie je her en der door het Paard struinen om praatjes te maken en de credits in ontvangst te nemen. Sonic Youth, ooit al groot in Nederland, stelt niet teleur. De grote zaal zucht zwaar onder de dampende menigte. Uniek plaatje. Van onder tot boven, zowel de balkons als de zaal zelf barst uit zijn voegen van de liefhebbers die het allemaal willen meemaken. Een dikke tien voor de sfeer, om mee te beginnen. De tijd heeft het haar van de bandleden doen grijzen hoewel zangeres Kim Gordon nog een mooi, jong plaatje vormt met de juiste belichting. Oude rotten die hun hand niet meer omdraaien voor een knap staaltje performance. Alles klopt ondanks dat niet alles even loepzuiver is. Het is de overgave die het doet en de briljante act die na al die jaren nog verre van in het stof is geraakt. Het is een van die momenten waar je bij had moeten zijn. Menigte volledig los en een sfeer die achteraf nog kippenvel oproept. Met een gerust hart een legendarisch moment in de programmering te noemen zonder Sonic Youth over te waarderen. Hou je van jazz, trombone, saxofoon, tapdans Duke Ellinton en soms een beetje funky drumcomputer? Was je er niet bij? Dan heb je zeker wat gemist met POW-ensemble! Olifanten daveren het bos uit, hun ivoor wordt eraf geslagen en zij weten alle dieren te redden! Luister met POW-ensemble naar de soundtrack van Jungleboek 3! POW-ensemble is een grappig bandje waar je mogelijk even blijft staan omdat het anders dan al het andere op State-X New Forms is. Maar zij, Marije Nie, is geniaal. Ze lacht niet alleen lief, ze kan ook gewoon tapdansen, het publiek in een daverend applaus doen uitbarsten en je stil doen staan als zij alleen met de drumcomputer is! Ja, voor haar blijf je staan. Dit is zo 2006! POW-ensemble is experimentele tapdansmuziek met een staartje. En dat staartje is Marije Nie. In de grote zaal van het Paard zijn veel mensen blijven hangen na Sonic Youth. Dat is maar goed ook, want de Japanse band Mono verdient een volle zaal. De muziek van Mono is geheel instrumentaal, maar verveeld geen moment. Dat komt voornamelijk door de grote verschillen in dynamiek. Het ene moment is het zo zacht dat het bijna stilvalt in de zaal, het andere moment is het werkelijk oorver-dovend hard. Mono bestaat uit vier bandleden; twee gitaristen, drummer en bassiste. Bassiste Tamaki neemt ook af en toe een derde gitaar ter handen. Het optreden van Mono mag zeker een van de meeste noemenswaardige van het festival genoemd worden en het album 'You are there' is ook zeker een aanrader. The Devastations mag één van de grotere verrassingen van dit festival worden genoemd. Merkwaardig genoeg heeft dit Australische trio zich genesteld in Berlijn, vanwaar het druk bezig is Europa te veroveren. Het is een band die veel mee heeft. Een sterk repertoire, een charismatische frontman in Tom Carlyon en een goede instrumentbeheersing. Als de bassist Conrad Standish een nummer zingt, lijkt het wel of je David Bowie hoort. Zijn stemgeluid komt dicht bij dat van hem in de buurt. Maar deze band is vooral goed in het bouwen van een bepaalde broeierige sfeer, die af en toe ook wel wat somber is. Nu eens leunt een nummer meer op noise, dan weer klinkt het gothic-achtig en theatraal en soms zit het dicht bij emorock. Drummer Hugo Cran biedt functioneel en gedegen ondersteuning aan zijn twee bandgenoten. Vergelijkingen met Nick Cave and The Black Seeds en zelfs Brian Ferry zijn in de muziekpers niet van de lucht, maar daarmee doe je deze band tekort. De drie mannen hebben een eigen sound ontwikkeld, waarmee ze zeker een groot publiek voor zich gaan winnen. Het Belgische kwartet 'The Sedan Vault' sluit de eerste avond in de kleine zaal af. Onze zuiderburen hebben hun eigen Mars Volta / At The Drive-In. Niet dat het juist allemaal maar een slap aftreksel is. Integendeel. Zanger Rutger Meeuwis is bepaald geen Cedric Bixler-Zavala en The Sedan Vault is eigenlijk lang niet zo experimenteel en extreem. Wellicht weten ze ook dondersgoed dat ze geen kloontje zouden moeten zijn en zo speelt men juist heel strak en geraffineerd De heren spelen een aantal songs van de cd 'Mardi Gras of the Sisypha'. Sisyphus was in de griekse mythologie een sluwe koning die de goden uitdaagde. Hij wist de god van de dood in de val te lokken waardoor er tot diens bevrijding niemand kon sterven. Door meer capriolen zou Sisyphus gestraft worden met een Tantalus kwelling. Een kwelling was het optreden van The Sedan Vault niet, uitdagend toch zeker wel. De laatste acts van de avond zijn Love Is All en Amit. Doe de drum 'n bass dans en de overgang van Love is All naar Amit is zo vloeiend dat je het niet eens echt door hebt. Gasten met draaitafels, live sets en fan van liedjes. En dan is het einde van de eerste nacht van State-X 2006 een feit. Op naar de zaterdag!