Doordat zondagochtend 20 augustus de hemelpoorten wijd open werden gezet veroorzaakte de regenval veel overlast in het land. De organisatie van het Pure Jazz Fest besloot daarom het buitenpodium (Main stage) te annuleren. De geplande acts gingen niet door (Gangbe Brass Band) of kregen een plek op de binnenpodia. Door het wegvallen van het buitengebeuren kreeg de entourage van het festival een troosteloze aanblik. Het ijzersterke programma maakte gelukkig een hoop goed. Gezegd moet worden dat de organisatie van Pure Jazz Fest snel reageert, problemen oplost en improviseert. Logisch dat men voor de term Improvisation is Dying heeft gekozen. Door de kaartverkoop te veranderen en het annuleren van het door regen geteisterde Spuiplein kan gezegd worden dat de mensen achter dit festijn denken vanuit publiek en muzikant. Jazzmuzikanten zijn nou eenmaal sterren in improviseren. Het zijn vooral dames die vandaag het programma domineren: Lilian Vieira, Sara Tavares, Charlie Dee, Francien van Tuinen en Carleen Anderson trekken het overgrote gedeelte van het publiek naar zich toe. Uiteraard doet het Vlaamse DAAU ook een duit in het zakje als het gaat om naamsbekendheid. Een van de organisatoren is vanmiddag zelf te bewonderen. Trompettist en artistiek leider van Pure Jazz Fest, Michael Varekamp speelt samen met The Cosmic Scene in de grote zaal van het Theater aan het Spui. Dit gezelschap geeft een voorproefje van het jazzballetstuk Jeuk, van choreografe Lonneke van Leth. Begin september is deze voorstelling te zien in dit theater. Niet alleen het Spuiplein is afgevallen als locatie, maar ook de Anton Philipszaal doet deze zondag niet mee. Hierdoor is het festival overzichtelijker en centraler. De bezoekers hoeven zich vandaag alleen maar te pendelen tussen de Nieuwe Kerk en het Spuitheater. In de foyer, op het RTV West stage, maken we kennis met jong talent. De 22 jarige Rik Mol en zijn band en pianiste Jillian Leback verwennen het publiek met een sterk staaltje authentieke jazz. In de Nieuwe Kerk treedt zangeres Charlie Dee op. Een dag eerder stond ze op Lowlands dankzij haar Essent Award. Dit optreden moet een andere ervaring voor haar zijn. Het publiek blijft muisstil zitten. Een enkele keer vraagt de bassist of het publiek meedoet en los gaat, maar dat durven de mensen niet. Charlie Dee gelukkig wel. Na de kippenvelopener This is what life is heeft deze Rotterdamse het publiek in haar zak. Gitarist Martijn van Agt pepert met zijn Fender Telecaster de boel nog even in. Joan Armatradingcover Rosie is de kers op de slagroom. Kwaliteitspop verpakt in sterke songs gebracht met de passie en allure van een professional. Door raakvlakken met country en Ierse folk doet haar stem een beetje denken aan Bjørk, Ilse Delange en Rickie Lee Jones. Lowlands in de pocket, volgend jaar Pinkpop, Parkpop en North Sea Jazz? Even later heeft Grupo M.P.B. de schone taak om dit te evenaren. Dit collectief gooit het over een andere boeg: Zuid-Amerikaans. Boegbeeld is Lilian Vieira, die we kennen van Zuco103. Vieira is zwanger maar aan haar zangkunst is dit niet te horen. Achter de drums zit Lucas van Merwijk. Deze grijzende drummer fungeert als baken van rust en ritme. Dit optreden heeft een bijzonder tintje, want er is maar één keer gerepeteerd. Zelfs de grootste azijnpisser met geoefend oor zou dit niet horen. De leden van Grupo M.P.B. hebben het enorm naar hun zin. Vieira straalt en is gul met complimentjes. Met haar aanstekelijke vrolijkheid weet ze een toegift af te dwingen, wat beloond wordt met minutenlang applaus. In de grote zaal staat de ster van vandaag, Carleen Anderson. Deze doorgewinterde zangeres krijgt de zaal zo plat als een dubbeltje. Blues, soul, gospel gebracht door een vrouw met een strot uit duizenden en een performance waar je U tegen zegt. De band doet de rest: strak, hecht en met ballen. Anderson en band gooien vaart in de set. Ballads en supervette popsongs volgen elkaar in hoog tempo op. Paul McCartney’s eerste solosingle Maybe I’m Amazed en een stukje Family Affair van Sly Stone passeren ook de revue. Dit laat de bezoeker niet onberoerd. De radioshow van Hans Dijkstal is deze drie dagen het ijkpunt van het festival. Iedere avond werd live uitgezonden in een café sfeertje. Daarnaast wisten Dijkstal en het team van West artiesten over te halen om nog wat extra´s te doen voor de Westmicrofoon. Hier maken we kennis met een heel andere Carleen Anderson. Ze laat twee intieme songs horen achter de piano. Ook hier weet ze het publiek om haar vinger te winden. Charlie Dee komt ook langs en Lilian Vieira weet samen met haar pianiste bij het publiek de zakdoeken uit de tasjes te krijgen met een intiem Braziliaans liedje. Wat hebben de mannen van DAAU nou met jazz te maken vraagt men zich af bij het aanschouwen van hun vuurwerk in de kleine zaal. Wellicht het raakvlak met improvisatie en het jiddische in de muziek van deze Belgen. DAAU staat op dit festival om hun nieuwe cd Domestic Wildlife te promoten. We hadden het slechter kunnen treffen. Even later is het feest met een flink portie P-funk. De Trackaddicts laat de tijden van George Clinton & Co een beetje herleven. Frontman is Ten, in een vorig leven actief in Gotcha. Hij wordt terzijde gestaan door extra vocalisten zoals Big Boy Caprice. Dit gaat er vooral in bij het jonge publiek, dat loos wil gaan in het funkgeweld. Sara Tavares is de grote ontdekking van Pure Jazz Fest. In de jazzkringen gonst het gerucht dat we te maken hebben met een nieuwe ster. Oppassen dus dat we deze 27 jarige schone niet doodhypen. Enkele maanden geleden verscheen haar derde alom geprezen cd Balancé. In de Nieuwe Kerk mag ze het programma afsluiten met liedjes die zijn oorsprong vinden op de Kaapverdische Eilanden en haar hometown Lissabon. Ze opent haar set gewaagd met een nummer met duimpianobegeleiding. Haar band, bestaande uit vier mannen zijn in stemmige witte outfits gekleed, terwijl Sara een prachtige zwarte jurk aan heeft. Het hele optreden heeft een integer karakter. Tavares weet de zaal mee te krijgen en pakt haar publiek met mooie verhalen en prachtige anekdotes over Kaapverdië vierkant in. Een fantastische afsluiting van dit gloednieuwe festival. Voor de crew en feestgangers gaat Pure Jazz Fest nog even door tot in de vroege uurtjes. In het Mercure Hotel is nog een afterparty om het succes te vieren. En terecht, want ondanks wat kleine kinderziektes zoals de hoge toegangsprijs, de brug en de dure prijzen van drankjes en hapjes, is Pure Jazz Festival een succes gebleken. De programmering zat goed in elkaar met bekende maar ook minder bekende jazzmuzikanten. De ruimte die werd gegeven aan jong en nieuw talent is te waarderen. Jazz Fest is een uitstekend podium voor nieuwe talenten nieuwe jazzstromingen. Origineel waren de stomme films die muzikaal werden begeleid door jazzmuziek en de jazzballetvoorstelling Jeuk. Waarschijnlijk heeft de organisatie van Pure Jazz te hoge verwachtingen gehad. Volgend jaar mogen ze de lat best wat lager leggen. Wellicht zou betere PR kunnen zorgen voor meer bezoekers. Voor een beginnend festival, dat de lege plek van het North Sea Jazz moet opvullen, is Pure Jazz meer dan geslaagd. De stempel de ´vervanger van´ moet verdwijnen want het festival heeft recht op een eigen identiteit. Het kan uitgroeien tot een jaarlijks terugkerend muzikaal hoogtepunt waar Den Haag trots op mag zijn. Nu alleen de Hagenaar nog. Die kijkt altijd eerst de kat uit de boom, maar als iets éénmaal een succes is, weet hij niet hoe snel hij een entreekaartje moet bemachtigen.