Verslag: Caby van Baarle & Lilian van Dijk | Foto's: Eef te Pas Wonder boven wonder hield Westerpop het zaterdag 26 augustus ondanks de voorspellingen grotendeels droog. Het programma was behoorlijk gevarieerd en van goede kwaliteit. Enig minpuntje waren de wat lange wissels, omdat het festival maar over één podium beschikt. Deze editie van Westerpop wordt feestelijk geopend door de urban pop band R.O.O.O.M. De eerste single, toepasselijk First Thing geheten, is aan het begin van augustus uitgekomen. De bijbehorende videoclip wordt regelmatig gedraaid op de muziekzender TMF. De mannen en vrouwen zetten een stak optreden neer op deze zaterdagmiddag. Ook al is het nog niet al te druk op het veld, het publiek swingt goed mee. Het is een goede mix van urban pop met net dat beetje meer. De zon laat zich vandaag dan maar weinig zien, zangeres Romagna zorgt met haar stralende verschijning dat het toch zonnig is op Westerpop. Het is wel even omschakelen naar de heavy metal klanken van de band Roadkill. Het vijftal won afgelopen jaar de strijd om de Peter Tetteroo Bokaal, en mocht dus dit jaar op Westerpop komen optreden. De band heeft veel moeten doorstaan het afgelopen jaar. Gitarist Mario Hoedemakers verliet de band en zanger Marco Hendriks overleed aan kanker. Maar nu, met een nieuwe gitarist en zanger, zijn de mannen weer aan het opkrabbelen en dat lukt ze zo te zien goed. De beuk gaat er flink in. Rauwe baspartijen, donderende drums en een krachtige melodieuze zang maken het een prima optreden. Gooi de haren maar los en headbangen maar! Kraak & Smaak doet het goed in binnen- en buitenland. Het drietal brengt een mix van elektronische funk, breakbeat en samples. Bij de live act bedient Mark de sampler en verzorgt de scratches. Oscar bespeelt de Fender Rhodes en Wim neemt de handpercussie voor zijn rekening. Verder staan bassist Marc Baronner (Mimezine), rapper U-gene (U-Gene & OJ), drummer Ro Krom (o.a. ex-Gotcha en Olabola) en zangeres Roos op het podium. Kortom, de crème de la crème van de Nederlandse funk & groove scène is vertegenwoordigd in Kraak & Smaak en dat merk je. Ook al regent het nog een beetje tijdens dit optreden, door de vrolijke dance muziek voel je de regenspetters niet meer. Five Horse Johnson gooit direct de beuk erin. De rauwe gruizige stem van zanger Eric Oblander past precies bij het genre, 70s southern rock, waar behoorlijk wat blues doorheen gemengd is. Hij wisselt zijn zang voortdurend af met zijn mondharmonicaspel. Hier staan vijf muzikanten die weten waar Abraham de mosterd haalt. Het klinkt allemaal goed en stevig. Jammer dat behalve Eric, die als een logge olifant wijdbeens over het podium stapt, de rest nogal statisch zijn ding staat te doen. Na een stuk of wat nummers heb je het eigenlijk wel gezien. Deze band tapt wel heel veel uit hetzelfde vaatje. A Balladeer gooit het over een heel andere boeg. Ze hebben wel gemeen met de vorige act dat er op het podium weinig gebeurt, maar de popliedjes van dit gezelschap zijn broos en gevoelig. Ze liggen prettig in het gehoor, mede dankzij het warme, heldere stemgeluid van zanger Marinus de Goederen. Jammer dat het geluid het wat laat afweten, waardoor soms de tweede stem van Eric Meereboer nauwelijks hoorbaar is. Origineel is deze band zeker, getuige een gevoelig liedje over Marks & Spencer, de in Engeland zo succesvolle warenhuisketen die in ons land jammerlijk flopte. Echte luistermuziek voor de liefhebber. Gem zit duidelijk in de lift. Dat merk je aan de aanhang, die vooraan staat en lustig meezingt, maar ook aan de overtuigende manier waarop deze band op het podium staat. Zanger Maurits Westerik met zijn hagelwit met blauwe matrozenkiel lijkt het halve publiek te kennen. Voortdurend lacht en wijst hij naar bekenden. Maurits is de eerste performer die de catwalk ten volle benut. Het lijken The Beatles wel zoals deze mannen op het podium staan, met de bassist en de ene gitarist, die als Paul McCartney en George Harrison over één microfoon de koortjes verzorgen. Muzikaal staat het als een huis. De liedjes zijn vet en aanstekelijk. Voordat het optreden van The BossHoss begint, gaan de zeven Duitse cowboys backstage al stevig aan de sterke drank. Dat moed indrinken helpt: de band gaat direct al lekker los. Waar ze bekend om zijn geworden, op een hilarische manier andermans nummers bewerken in countrystijl, laten ze op Westerpop voor wat het is. Ze brengen voornamelijk eigen repertoire van hun nieuwe cd, Rodeo Radio. De band overtuigt door het bruisende, vrolijke optreden. Het ene na het andere bandlid stuitert over de catwalk, al dan niet voorzien van een instrument. Aan de zijkanten van het podium en het eind van de catwalk schieten steeds vlammen de lucht in. Mooie show. The Infadels uit Londen is muzikaal gezien een heel andere cup of tea. De band is blij, heel blij. Anderhalf jaar geleden speelden de mannen voor het eerst in Nederland. Ze werden vanaf het eerste concert door het Hollandse publiek omarmd. Dit is hun laatste festival in ons land deze zomer, vertelt zanger Briann, en ze gaan een feestje bouwen. De kleine, kale, magere lelijkerd schiet als een projectiel heen en weer en heeft het geweldig naar zijn zin. Het werkt aanstekelijk. Het publiek springt, klapt, zingt en scandeert mee op zijn bevel. De nummers zijn stevig en worden goed gebracht door een al even enthousiaste band. Een prachtige afsluiter van een mooi, gevarieerd geprogrammeerd festival.