Tamara Andriessen | Caroline Buser | Eefke Hazebroek | Mireille van Hilten Foto's: Bart van Geyt | Cok Jouvenaar Op zaterdag 12 augustus 2006 vond de 29ste editie van Waterpop plaats in het Hofpark te Wateringen. Van 12.00 tot 23.00 uur stond er non-stop muziek op het programma van bands uit binnen- en buitenland. Er was een speciale hoek voor de kids op het festivalterrein waar ze konden jongleren, schminken en tekenen. Op de festivalmarkt was alles te koop wat je verwacht op een festival, eten, drinken, muziek, kleding en allerlei andere leuke frutsels en friemels. Soms stond je opeens naast een hert op stelten, een engel of een zeewezen met een drietand. Kortom, een dag waar er voor elk wat wils was, jong en oud(er), die gelukkig voor het grootste gedeelte plaatsvond in het zonnetje in plaats van de hoosbuien die voorspeld waren. Wipneus & Pim kennen een lange traditie van feesten en partijen met disco en 80's muziek voorzien van een komische noot, zoals vroeger bij de Glitterclub in Paard van Troje. Er wordt gefluisterd dat hun act altijd al een licht infantiele inslag heeft. Op Waterpop 2006 geven zij echt een speciale kindervoorstelling. Die valt in goede aarde, want de kinderen en hun pappies en mammies doen vol overtuiging mee. De tijdgeest heeft een doos lolly's gestolen en die kan alleen terug worden verdiend door samen met het publiek opdrachten uit te voeren. Gelukkig keurt de kinderjury alle opdrachten goed en kan iedereen zich te goed doen aan de welverdiende lolly. Als het optreden van Mose Lee begint, is het veld voornamelijk gevuld met ouders en kinderen die net de show van Wipneus & Pim hebben gezien. Aan de band de dappere taak om de lege plek voor het podium vol te krijgen. Het optreden begint met een stevige drumintro waar je kippenvel van krijgt. Al gauw weet de band met zijn strakke, ritmische rockpop/metalrock meer publiek te trekken. Sterke bas- en gitaarpartijen, vette drums, de lekker rauwe stem van de zanger en veel muzikale effecten: alle ingrediënten voor een spetterend optreden zijn aanwezig. Niet voor niets is Mose Lee winnaar van Waterproof 2006. Hier staat een professionele rockband die van begin tot eind weet te knallen. Op Taxi To The Ocean valt helemaal niets aan te merken. Het is een sterke poprock band met bijna alleen maar uptempo nummers. Er zitten toffe breaks, roffels en ritmische gitaarlicks in de muziek. Opeens valt tijdens deze set de stroom uit. Bassist Joost Oskamp, de grappenmaker van de band, lost het goed op door met het publiek te gaan zingen. Wanneer zanger Just Posthumus aankondigt dat ze een intiem nummer gaan spelen verwacht je een slow song, maar het is gewoon een lekker laid back nummer. Echt een verassend leuke band dus. Zo verassend, dat je de laatste paar nummers ook niet verwacht, want de flow verandert dan ineens in vette rock. Dat is dan wellicht het enige minpunt: bij de popflow komt Taxi To The Ocean eigenlijk beter uit de verf. Born From Pain zorgt voor een keiharde muzieksensatie op Waterpop. De band geldt al jaren als één van de betere op metalcore gebied. Zoals het Nationaal Pop Instituut zegt: "Internationaal gewaardeerde New York-style hardcore uit Heerlen met invloeden uit de metal". Born from Pain begint met een flinke dosis klassiek met daarna recht door zee de snoeiharde, strakke metal die je niet meer loslaat. In het publiek proberen jonge metalhonden een pit op te starten. Born From Pain weet ook de aanwezige neonazi's het vuur aan de schenen te leggen. Het publiek reageert hierop met een dikke middelvinger naar deze kaalgeschoren koppen. Nederlanders houden van Belgenmoppen. Maar met de Belgische band Mint valt niet te spotten. "Die zanger is lekker!" roept iemand uit het publiek. En dan heeft het gezelschap nog geen noot gespeeld. Maar ook de muziek blijkt lekker in het gehoor. De stijl van Mint is te omschrijven als rockpop met gevoelige melodieën. Wel is het vaak te veel van het zelfde en er gebeurt weinig op het podium. De muziek is prettig om naar te luisteren als je langs de festivalkraampjes loopt of even bijkomt op het gras met een drankje. De nieuwe cd Magnetism is een leuke aanvulling op je collectie. Essent Award-winnaar Ziggi is een zeer geschikte act voor een festival als Waterpop. Zijn Renaissance band speelt dansbare reggae en dancehall met hier en daar een oosters tintje. Hier moet de zon toch spontaan van gaan schijnen, zou je zeggen. Maar misschien is de muziek toch net teveel in mineur om echt vrolijk van te worden. Ziggi zelf amuseert het publiek door ook nog eens een nummer van Bob Marley te spelen. Jammer dat de microfoons van de zangeressen wat te zacht staan, want dat geeft toch wel een extra dimensie aan de sound. Cooper is een aanslag op het gehoor, maar dan in positieve zin. Deze Nederlandse punkrock band laat zich helemaal gaan en is echt 'in your face'. De drie mannen maken enorm energieke muziek en gaan daar helemaal in op. De drummer en gitarist nemen samen de lead vocals voor hun rekening; de bassist doet de backing vocals. Wreed vette bas, knallende drums en gierende gitaar maken de band tot een geheel waar je niet omheen kan. Voor het podium ontstaat er een pit waar gebeukt en gesprongen wordt, allemaal voor de lol. Toch moeten de jongens van de ordedienst even ingrijpen wanneer het uit de hand dreigt te lopen. Gelukkig kunnen we snel verder genieten.