Mireillie van Hilten | Jeroen Thijssen | Remco van der Ham Foto’s: Ron van Varik Op zaterdag 5 augustus 2006 vond de tiende editie van het Scheveningse festival Schollenpop plaats op het Zuiderstrand. Helaas ging het niet helemaal vlekkeloos van start, want door de harde wind liep het opbouwen van het podium en dus ook de geluidinstallatie wat vertraging op. Gelukkig wachtte het publiek rustig af tot de eerste band begon. Ook backstage was de sfeer rustig: geen paniek man. De Schollenpopfamilie had er zin in, het regende niet en de zon kwam af en toe achter de wolken vandaan. Rond twee uur ‘s middags – dik een uur later dan gepland - openen The Icons het festival. Samen met de tweede band op het programma, 40 Stone, hebben ze de finale van Schollenpop gewonnen. De rechtdoor punkrock van deze drie meiden gecombineerd met hun geweldige, superstoere air levert normaal gesproken een verrassende ervaring op. Misschien komt het doordat ze lang moesten wachten voordat ze konden starten, maar het spat er dit keer niet vanaf. Drumster Emmer zit er eigenlijk het beste in en gelukkig trekt ze leadzangeres/bassiste Anouk en gitariste Bianca daarin mee vanaf het vijfde nummer. 40 Stone is een rock- / nu-metalband. Tijdens de eerste paar nummers denk je nog: “Ha, dat belooft wat.” Er gebeurt veel op het podium en de muziek zit goed in elkaar. Drum, bas en gitaar lopen mooi naast elkaar en klinken onderling vet. 40 Stone is een prima band, maar na drie nummers heb je het eigenlijk wel gehoord. De standaard zanglijnen gaan op een gegeven moment gewoon vervelen. Gitarist Lex Kink steelt muzikaal eigenlijk de show en steekt met kop en schouders boven de rest van de band uit. Terwijl de Schollenpopvlag heen en weer wappert achter het podium, spelen de leden van Seven hun vette boem-klats rocknummers. Zanger Seb van den Berg heeft de juiste podiumattitude om de muziek over te brengen op het publiek. Seven is een lekkere rockband. Niet superuniek, maar het loopt allemaal als een trein. Zet geroutineerde muzikanten als Oscar Kraal en Paul Jan Bakker bij elkaar en het kan alleen maar goed gaan. Je merkt dat Seven een echte eenheid is, wat ongetwijfeld te maken heeft met de saamhorigheid binnen de band. Jammer dat de tweede stem niet goed hoorbaar is, maar dat zal wel aan het geluid liggen. Om door te willen breken in de mainstream moeten alle songs net iets catchier worden, zoals Hole en Walk on water - dat zijn de sterkste nummers. Om vijf uur is het tijd voor het optreden van de Suburbs. Het lied Temporary dragen de heren op aan de tiende editie van Schollenpop - een liedje dat gaat over het stilstaan bij de mooie dingen in het leven. Uiteraard komt ook Rollercoaster voorbij, het lied dat als cover door Di-Rect de hitlijsten haalde. De Suburbs spelen ook nieuw materiaal, een voorproefje op hun nieuwe cd die begin 2007 moet uitkomen. Er is weinig verrassends aan het optreden en het is ook geen verrassing dat de Suburbs weer op dit festival staan. Maar laat deze Schollenrockers de komende tien jaar maar weer op Schollenpop staan, als dat de sleutel is tot nog tien jaar succes. Het Utrechtse Gem bestormde de Nederlandse muziekwereld met zijn debuut-cd. De reacties waren lovend. Twee jaar en één cd verder is de ontwikkeling doorgezet en overtuigt de band ook op het Zuiderstrand vele critici. Met Gem is er altijd een gevoel van “Ken ik dit niet ergens van?” Veel nummers lijken op werken van bekende bands zoals Oasis, The Strokes en The Libertines en qua zang ook op Starsailor. Ongetwijfeld komt dit door het toch wat standaard, recht-toe-recht-aan spel. Ook moet het “dat is toch dat liedje van die reclame” imago afgeschud worden, maar dat moet lukken, want Gem is diverser dan dat. Band zoekt zanger (m/v). Over the top buldert zanger Maroen Franse een half uur vol. Gelukkig zijn er ook vele momenten waarop de band aantoont zeer lekker muziek te kunnen spelen en dit voor een band die pas een maand of twee in de huidige bezetting samenspeelt. Als Maroen zijn toch niet onprettige stem wat vaker op een meer ingetogen manier zou gebruiken, of als de band een nieuwe leadzanger zou vinden, zou hier een goed geheel staan. Niets schokkends of bijzonder vernieuwend, maar gewoon gedegen good old pittige rock. Zodra de Belgische band Nailpin begint met spelen gaat er vlak voor het podium een groot spandoek omhoog. Op het spandoek echter geen aanmoedigende teksten, maar in grote letters ‘Kansloos!’. Kansloos is Nailpin allerminst; de band speelt catchy punkrock en brengt dat met overtuiging. Gedurende de hele set is er voor het podium een grote pit vol enthousiastelingen die elkaar flink in elkaar beuken. De toeschouwers buiten de pit blijven afwachtend en lijken niet erg onder de indruk van de dertien-in-dozijn-muziek van Nailpin. Zanger Sean neemt voor één nummer plaats achter het drumstel. Sean begon ooit als de drummer van Nailpin, maar na het vertrek van de vorige zanger nam hij de plek van frontman over. De hoofdact van Schollenpop is de Schotse zanger Fish. De ex-frontman van Marillion zorgt voor een flinke toestroom van mensen op het Zuiderstrand. Na een aantal recentere nummers begint de band met de integrale uitvoering van het Marillion-album Misplaced Childhood uit 1985, waar de hit Kayleigh op terug te vinden is. Hoewel het geluid te wensen overlaat is de band erg overtuigend, en krijgt Fish het publiek moeiteloos mee. De symfonische songs staan als een huis, met als hoogtepunten het ingetogen Lavender en het prachtige Blind Curve. Met White Feather eindigt het album en daarmee ook het optreden van Fish op Schollenpop. De band komt nog eenmaal terug voor toegift Incommunicado, waarmee een zeer noemenswaardig optreden wordt afgesloten. Veel mensen blijken alleen voor Fish te zijn gekomen. Zo snel als het publiek kwam voor aanvang, zo snel is het na afloop ook weer verdwenen. Het is alweer kwart voor twaalf als het Australische Loonaloop begint. Spelend op instrumenten als viool en didgeridoo komt de band het podium op. Loonaloop speelt een mix van house, drum ’n bass en trance. Hoewel de muziek goed in elkaar zit, kan de band niet echt overtuigen. Wanneer de cover It’s Love van Goldtrix wordt gespeeld, wordt het publiek eindelijk wat losser. Met een solo van violiste Sarah Beattie wordt een geslaagd Schollenpop 2006 afgesloten.