Terwijl de meeste muziekfreaks en party animals zich dit weekend uitlaten op Lowlands maakt Den Haag zich klaar voor een driedaags Jazzfestival. Niet het North Sea Jazz festival want dat is naar Rotterdam gegaan. Dit derde weekend van augustus staat in het teken van het Pure Jazz Fest. Met als quote 'Improvisation is Dying' is de jazz terug waar hij hoort. In de residentie. Met vierhonderd muzikanten in acht zalen probeert de organisatie zich te profileren. Het veelzijdige en afwisselende programma verdient zeker een dikke pluim. In vergelijking met het North Sea Jazz is gekozen voor jazzgeoriënteerde muziek en niet voor hapklare pop zoals in Ahoy een dikke maand geleden. Pure Jazz Fest is bij de vorm gebleven. De acts die rondom het Haagse Spui dit weekend acte de présence geven, hebben duidelijk een jazzy touch. Wie rond de klok van zes uur richting centrum en langs het Spui fietst, ziet een ijzeren geraamte. Er is van alles gaande in het Filmhuis, de Nieuwe Kerk, Theater aan het Spui, de Dr. Anton Phillipszaal, op het Spuiplein, in het Mercure Hotel en het S-W-H Apple Tree Café, het bolwerk van jazzmuziek. Het geraamte moet een brug voorstellen. Deze brug staat model voor de cross-over die de organisatie wil slaan tussen jazz, wereldmuziek, latin, flamenco, hiphop, roots, soul, funk en andere jazzgerelateerde stromingen. Deze opzet is ten dele geslaagd. Veel bezoekers hebben het doodsbenauwd als ze in de loop van de avond via de brug van de ene naar de andere kant moeten oversteken, zeker wanneer het donker wordt. De organisatie heeft de plank een beetje misgeslagen. De organisatie zou er goed aan doen volgend jaar bezoekers met een zwakke gestel een alternatieve route te bieden. Bij aankomst klinkt er al muziek uit de luidsprekers, de overbekende scheurende powerpopjazz van Hans Dulfer. Samen met Joseph Bowie (van Defunkt) mag deze levende legende het festival op de Mainstage openen. Het optreden krijgt een Haags tintje dankzij DJ Kikke. Het is nog niet echt druk rond dit tijdstip. Toch zijn er al wat enthousiastelingen op de been. Naast enkele klinkende namen valt er ook veel nieuw talent te ontdekken. Het zijn niet de uitgemolken namen die fungeren als publiekstrekkers. Dulfer, Pete Philly, The Houdini's en Terence Blanchard zijn de trekkers op deze vrijdagavond. Maar het zijn vooral de zalen in het Theater aan het Spui waar veel te ontdekken valt. De grote zaal is voor de latinliefhebbers en de kleine zaal bouwt een intiem huiskamersfeertje. 'Pure singers' is het thema deze zaal. Hier lijkt het vanavond te gebeuren. Zeker Fink zorgt voor een goed muzikaal gevoel. Door de akoestische setting doen de songs doen denken aan Ben Harper. Terence Blanchard is Artist in Residence en is drie dagen in verschillende formaties en op verschillende manieren te zien rondom het Spui. Deze avond geeft hij in het Filmhuis een introductie over de muziek van de film Traffic van Steven Soderberg. Een paar uur later speelt hij samen met zijn Quintet voor een volle bak in de Nieuwe Kerk. Den Haag is dus in haar sas met deze hoofdgast. Erg leuk op dit festival is de liveset bij de film. Het thema in de Dr. Anton Philips zaal is 'Pure on Film'. Zowel het Brussels Jazz Orchestra als The Houdini's spelen een soundtrack bij de films Piccadilly en The General. De laatste film is van Buster Keaton en dit meesterwerk wordt op fantastische wijze van muziek voorzien door The Houdini's. Blazers. Angelo Verploegen en Rolf Delfos hebben speciaal voor deze avond een soundtrack gecomponeerd. Terecht mocht dit sextet na afloop een staande ovatie in ontvangst nemen. Interessant detail wil dat de peetvader van Buster Keaton de grote Houdini was. Toeval of zijn de mannen van The Houdini’s hiervan op de hoogte? Niet elke zaal is goed gevuld. Zo kan het gebeuren dat de ene zaal aardig wat publiek trekt en voor een ander podium een paar verdwaalde festivalbezoekers staan, zoals bij het buitenpodium (Mainstage) op het Spuiplein. De Afrikaanse jazzhiphop van Daara J trekt weinig geïnteresseerden. Hij laat zich niet uit het veld slaan en springt, danst en rapt er hevig op los. Zo krijgt hij zijn publiek mee. Jammer voor hem dat het gaat regenen en het publiek de binnenpodia opzoekt. Even later staat Pete Philly & Perquisite op dit podium en staat het plein goed vol. Philly doet het thema Improvisation is Dying eer aan. Hij improviseert er op los samen met zijn band. Als extraatje heeft hij de zangeres Senna meegenomen voor een stemmig duet. Wie zijn heil liever binnen zoekt, komt ondermeer terecht bij Lazazul. Dit collectief brengt een mengeling van latin, jazz, Portugese fado en flamenco. Niet vreemd dat we daar de Haagse superflamencogitarist Alain Labrie zien zitten. Het is vooral de prachtige stem van Magda Mendes die de harten sneller doet slaan. Hetzelfde geldt voor Ska Cubano. Dit bonte gezelschap bouwt een feestje. Uitgedost in mooie pakken en sierlijke outfits krijgen de muzikanten de hele zaal mee en laten het oude North Sea Jazz gevoel herleven. Toen dit soort acts als afsluitende act in de Jan Steenzaal of Paulus Potterzaal een ongeoorloofd prettig gestoorde show bouwde heerste er een zelfde soort sfeer. De eerste dag van het Pure Jazz Fest zit in de pocket en het publiek heeft er duidelijk van genoten. Dat verraden de vele blije gezichten. Hoewel het grootste deel van de aanwezigen bekende, pers of genodigde is, is dit festival zeker levensvatbaar. Nu heeft het nog een ombekommerd sfeertje van ons kent ons. Dat er minder dan duizend betalende bezoekers de moeite namen om naar dit festival te komen schijnt de bezoeker niet te deren. Ongetwijfeld denkt de organisatie er anders over. Maar je moet het geheel positief bekijken. Hans Dulfer deed dit ook en sprak 'We gaan voor kwaliteit, niet voor kwantiteit' Een ander minpuntje is dat de consumpties wat aan de dure kant zijn: een flesje water voor 3 muntjes à 1,10 euro per stuk. Hopelijk zijn na de eerste drie edities de kinderziektes overwonnen en is er in 2009 een volwaardig jazzfestival.