Caroline Buser | Tino Van Leeuwen | Eefke Hazebroek Foto's: Ron van Varik | Cecile Morel | Caroline Buser Het Plein Open Festival trok zaterdag 29 juli veel bezoekers naar de Grote Markt. Onder de parasol met een koud biertje in de hand genoot het publiek volop. Op het podium stond veel Haags talent. Presentator René Bom maakte er weer een feestje van. Een impressie. The New Veras vijfkoppige band maakt al direct vanaf het begin een relaxte indruk. Frontman Neil staat het eerste nummer nog zonder instrument te zingen, maar daar komt in de loop van de set verandering in. Als hij plaats neemt achter het orgel, wordt de muziek melancholischer. De New Verasmuziek is moeilijk in een hokje te stoppen. Nu eens hoor je reggae-achtige dingen, dan weer Engelse rootsmuziek en op het laatst, bij Going home, komt zelfs de countrykant naar boven. De band laat een tevreden publiek achter. Honkie Tonkies is de tweede act. Contrabasspeler Arie Spaans is bekend van Suburbs en Subway en staat hier te spelen alsof hij altijd al hillbillymuziek heeft gemaakt. Qua zang wisselen Arie en de gitarist rechtsvoor op het podium elkaar af. De violiste doet ook goed haar best. De Johnny Cashcovers gaan er als koek in bij het publiek. Afsluiter Rawhide is leuk, maar het zou nog leuker zijn als de band meer eigen werk gaat spelen. Koorenhuisact Venus bestaat uit vier meiden van 18 en 19 jaar. Zij spelen poprock en dat gaat ze redelijk goed af. Hoewel de leadzangeres niet altijd even zeker zingt, kan het ermee door. Misschien dat ze minder een voorbeeld moet nemen aan Anouk? Gelukkig lost de samenzang van haar en de gitariste een deel van dit probleem op. Het maakt uiteindelijk Venus tot een originele act, waarin zeker potentie zit. Meer oefenen en spelen is aan te raden. White Sands speelt voor een vrolijk publiek op de zonnige terrassen van de Grote Markt. De arrangementen zitten strak in elkaar. Liefhebbers van het americana genre kunnen zich ongetwijfeld geheel in de dromerige muziek verliezen. Voor de niet-liefhebber blijft echter het gevoel overheersen dat ondanks de makkelijk in het oor liggende melodieën en de mooie zangstem van frontman Pascal Hallibert de muziek niet echt tot de verbeelding spreekt. The X-Ray Men laat er geen twijfel over bestaan: de band staat op het podium en eist de aandacht. De drie bandleden gaan als waanzinnigen tekeer en hebben een podiumpresentatie waar je u tegen zegt. Rock'n'roll met een rauw randje en hier en daar een likje blues. Het publiek verzamelt zich voor het podium en danst naar hartenlust. Een band van weinig woorden, die de muziek voor zich laat spreken Met bandleden van over de hele wereld krijg je zo'n diversiteit aan invloeden dat je dat wel terug moet horen in de muziek van Nicad. De bandleden geven zelf aan dat rockgroove hun basis is van waaruit ze excursies ondernemen naar andere genres zoals, hiphop, funk, jazz, al dan niet voorzien van elektronische geluidseffecten. De band heeft duidelijk plezier in het spelen en het samenspel is strak met veel tempowisselingen. De teksten zijn maatschappijkritisch. Smutfish begint lekker zomers met blues en jazz. Later de sound wat melodramatischer en vraag je je af waar de rest van de set naartoe zal gaan. Na een wat moeilijke start raakt de band goed op dreef. Smutfish brengt muziek waarover goed is nagedacht, misschien zelfs te goed. De akkoorden zijn weloverdacht met af en toe een verrassende wending. Toch zou Smutfish later op de avond misschien nog beter klinken. Je ziet J-Stars staan en verwacht Jantje Smit, maar het lijkt ook op kleine big band. Toch komt er alleen Nederlandstalige, superblije ska uit. De interactie met het publiek is prima. Energie spat er vanaf. J-Stars krijgt zelfs de mensen op de terrassen en mensen die achteraan staan aan het zingen en bewegen. De teksten blijven blij hangen: "Wat gaat de tijd toch snel, wat gaat het vlug, we worden alsmaar ouder, we kunnen niet meer terug..."