Mijn jaren als tiener en twintiger herinner ik me als een ongemakkelijk gevecht in de hoop ergens bij te horen. Ik worstelde mij van Hagenees, door de New wave en punk in de richting van Rave en indie, om vervolgens via de dance en de easy tune, op een goed moment ergens eind jaren negentig glimlachend vast te stellen dat ik voortaan mijzelf zou zijn. Nu ja, zoals je wel begrijpt was het niet altijd makkelijk daar te geraken. Voor onze ouders lag dat wat eenvoudiger. De jaren 60/70 waren immers een betrekkelijk overzichtelijke tijd waarin tussen jong en oud nog een gapende kloof rustte. Omdat mijn ouders in het verlengde daarvan stelselmatig ontkenden zelf oud te zijn geworden ontzeiden ze mijn eigen generatieconflict. Ik probeerde op een dag paars haar. “Staat je leuk!’, zij mijn moeder. De enige manier om je tegen deze mensen te verzetten was wellicht je bewust niet af te zetten. Toch moest en zou ik weten waar mijn generatie stond ten opzichtte van die van mijn ouders. Was ik nix, punk, house, patat, XL, generatie Mc.??? Sinds een paar jaar denk ik dat ik eruit ben. Ik behoor tot de generatie Retro. Begonnen met uitgaan ergens eind jaren 80 (...dus veel te laat voor punk en nix), en gestopt met uitgaan op 31 december 1999. (...om het liedje van Prince uit onze vroege tienerjaren in ere te houden) In die tussenliggende laatste jaren van eeuw nummer 20 is er veel gebeurd. We hebben gedrogeerd staan hupsen op de housebeats, aan zelfverminking gedaan tijdens het horen van de gepijnigde stem van wijlen Kurt Cobain en zo eind jaren negentig dachten we van; ach laat de boel maar waaien, ik ga lekker loungen en doe geen reet meer. Door al deze stijlen heen liep echter een hele grote rode draad en die loopt er nog steeds. De retro of ook wel vintage genoemd. Wat mijn ouders nooit zullen begrijpen (toch een kloofje?), en mijn toekomstige kinderen wellicht ook niet, is dat ik in mijn jonge jaren niet alleen de jaren 80 en 90 heb meegemaakt. Welnee, in de tussentijd hebben wij ook nog de jaren 50, 60 EN 70 dunnetjes overgedaan. Met alle bijbehorende toeters en bellen die je maar kunt bedenken. Volgens sommige cultuurwetenschappers heeft de retro trend te maken met alle multi media mogelijkheden van deze tijd. Onze huis- tuin- en keukencomputers stellen ons immers in staat er vrolijk op los te kopiëren, samplen, coveren , bewerken enzovoorts, dat we eigenlijk op een punt zijn gekomen dat we in het verleden, heden en toekomst tegelijkertijd leven. De laatste jaren zijn zelfs de jaren 80 weer hip geweest en sierden de melancholische klanken van illustere namen als Cocteau twins, Dead can dance en Joy Division weer mening depri retrofeest . Morrissey is gerehabiliteerd van beroepsjanker tot een van de grootste tekstdichters van de 20e eeuw. Duran Duran bleek alsnog ultravernieuwend en het Cure kapsel in plaats van ‘fout’ gewoon weer een gedurfd cultuurrelativistisch statement. Mijn fijne neus voor trends zegt mij dat we deze herfst, geheel in de sfeer van de tijdgeest, een revival zullen beleven van de middeleeuwen. Het motto; Hel ende verdoemenis. Ik hoor jullie nu nog lachen maar over een paar maanden staan jullie allemaal te swingen op De Kraak en Smaak remix van “Alte Clamat Epicures”. Slotgedachte En wat nu als we een revival gaan beleven van de revival? Deze column verscheen eerder in een andere versie op de website van de auteur.