Spinvis was de absolute trekker van de BinneNach. Door deze naam op de bill te zetten trok de organisatie Doen Evenementen meer dan duizend mensen naar het Theater aan het Spui. Het programma in de Grote Zaal stelde niet teleur. Niet alleen Spinvis gaf een fenomenale performance weg. Ook Todd Snider en Chuck Prophet deden een duit in het zakje. Het eerste wat Todd Snider doet als hij het podium betreedt, is zijn basketbalschoenen uittrekken. Af en toe lijkt het wel of die twee blote voeten steun zoeken bij elkaar. Tussen de nummers door vertelt hij waar hij vandaan komt (Portland, Oregon) en wat hij allemaal meemaakte on the road. Je kunt hem niet bepaald de man met de beste zangstem van de avond noemen. Hij doet zijn best, maar klinkt nu eens schor, dan weer helder. Het lijkt of hij er niet echt controle over heeft. Soms haalt hij hoge noten net niet of met veel moeite. Zijn gitaarspel is goed en zijn teksten zijn geweldig. Hij scheldt, zoals veel Amerikaanse muzikanten, op zijn regering en staatshoofd. Een emotionele man dus. Dat toont hij ook met een liefdesliedje voor zijn vrouw, die met hem meegekomen is. “Zij is jarig vandaag,” vertelt hij. “Sorry dat ik vanavond wat sentimenteel ben.” Bij de deur van de grote zaal is het dringen, ja zelfs schelden geblazen. Iedereen wil Spinvis zien, de publiekstrekker van de avond. Maar helaas. De zaal is al snel vol en bezoekers moeten wachten tot er mensen uit de zaal komen, zodat er weer wat ruimte is. Omringd door acht muzikanten voelt Spinvis zich duidelijk als een vis in het water. Toch is hij live anders dan op zijn cd’s. De typerende geluidseffectjes op de cd worden live vervangen door muziekinstrumenten als cello en trompet. Jammer, want daardoor verliest het de eigenheid van het Spinvisgeluid. In de zaal zit kijk- en luisterpubliek. Iedereen zit stil. Het enige teken van leven is het applaus. Dit komt misschien omdat iedereen verplicht op de tribune zit, terwijl je Spinvis beter staand kunt beleven. Dan kun je meeswingen. Het videoscherm achter het podium geeft een extra dimensie aan het optreden. Het is boeiend om te zien hoe Spinvis de nummers van zijn eerste cd live brengt. Dat doet hij met succes. Chuck Prophet is laconiek en humoristisch. De man van de legendarische band Green On Red brengt prettige liedjes, gespeeld met de nodige flair. Hij heeft versterking meegenomen in de vorm van een drumcomputer, die hij bedient met voetpedaal. Zingen, gitaarspelen en tapdansen zo lijkt het. Tussen de nummers door maakt hij grapjes. Dit geeft hem weer de gelegenheid om de drumcomputer op een ander tempo in te stellen. Na elke song gaan mensen de deur uit naar andere zalen. “Ja, dit is een mooi moment om weg te gaan,” grapt Prophet. Oud werk van Green On Red wordt niet vergeten. De wat oudere bezoeker komt goed aan zijn trekken. Prophet heeft binding met zijn achterban, zo blijkt. “Zijn er nog verzoekjes?” vraagt hij. Als vanuit de zaal enkele titels worden geroepen, relativeert de Amerikaan: “Daar kom ik nog op terug.” Het klinkt het mooist als Prophet alleen op gitaar en zonder elektronica een nummer vertolkt, zoals Summertime thing.