We hebben er even op moeten wachten maar op vrijdag 16 september hield Dyzack zijn derde album van Dyzack ten doop in de Kleine Zaal van het Paard van Troje, Somewhere There’s A Monkey Laughing. Hij ontleende de titel aan het boek The Watermelon King van Daniel Wallace. Dit optreden was van hetzelfde niveau als de titel: IJzersterk. Stefan Oosthof mag het publiek opwarmen. Hoewel dit gezelschap niet voor hem komt, slaat Stefan zich er heldhaftig doorheen. Hij is duidelijk zenuwachtig. Ook voor Stefan is deze avond heel bijzonder, want ook hij presenteert een cd, Mpty Insides. Er staan drie prachtige singer/songwriter liedjes op. Net als bij Broshim heeft Stefan voor zijn solocarrière een concept bedacht. Hij is gekleed in overhemd met stijlvolle stropdas en bespeelt een hagelwitte gitaar. Normaliter wordt hij op het podium bijgestaan door zijn oude Broshimmaat Reinder Brandsma op basgitaar. Deze keer laat hij het afweten. Vorige week maakten ze indruk tijdens het voorprogramma van Jethro in het Paard Podiumcafé en tijdens de eerste avond van het clubje Singer/songwriters Unite in de Pater. Het is dan ook geen wonder dat Stefan optreed op The Music In My Head in het Paard Podiumcafé. Hierna betreden Erik Hofland, beter bekend als Dyzack, Arie van Duyvenvoorde en Detlef Tividor Villerius het podium. Iets meer dan een jaar speelt het drietal samen. Bassist Arie en drummer Detlef spelen ook mee op het nieuwe album. Twee dagen geleden werd dat gepresenteerd aan de popbobo’s van Nederland in Paradiso. De sfeer was gezellig, maar de opkomst viel tegen. Vanavond wordt het allemaal goed gemaakt. De Kleine Zaal is goed gevuld. Het is alweer vijf jaar geleden dat de vorige cd Neurotic Jackpot uitkwam, boordevol samples en freaky geluiden. Dit album bracht een verandering teweeg in het muzikale landschap van Den Haag en werd terecht verkozen tot Haagse cd van het jaar 2000. Op de nieuwe cd gaat Dyzack meer terug naar zijn wortels. Meer dan voorheen denkt hij vanuit het liedje gedacht, maar toch hanteert hij niet het singer/songwriterconcept. De inbreng van Arie en Detlef heeft hier ongetwijfeld toe bijgedragen. Alle nummers op Somewhere There’s A Monkey Laughing komen voorbij behalve Lazy sway. Het trio begint stemmig met Schmalzy Heaven om het aankomende uur het publiek te omarmen met de sound en melodieën die zo herkenbaar zijn voor Dyzack. Mensen staan geboeid te kijken. Dit zorgt ervoor dat Erik, Detlef en Arie vanavond vleugels krijgen. Tijdens het hele optreden weten ze de aandacht vast te houden. Dyzack is op het podium nooit een man van veel woorden. Maar vanavond is hij verrast en laat dat vaak blijken. “Echt leuk dat jullie allemaal gekomen zijn. Vinden jullie het leuk?” Twee statements die Dyzack vaak herhaalt. Een luid applaus valt hem ten deel. Sweet hisses, Happy daisy, Thousand days en Traveller worden in rap tempo gespeeld. Het is mooi om te zien hoe deze drie muzikanten elkaar hebben gevonden en van elkaars spel genieten. Drummer Detlef is heel veelzijdig. In zijn andere band Spider Rico is hij het drumbeest dat doet denken aan de hoogtijdagen van Keith Moon. Maar bij Dyzack gaat zijn intense spel hand in hand met subtiliteit. Arie van Duyvenvoorde mag zich dan verschuilen achter zijn contrabas, zijn pretogen verraden een stille genieter. Hij kijkt of er voor hem de wens om met Dyzack te spelen is uitgekomen. Gelukkig wordt ook het oude werk van Dyzack niet vergeten. Haunt is de toegift die Erik Hofland in zijn eentje doet. Last swing on a diamond rope, ook afkomstig van zijn debuut-cd The Rat Dance Refrizz wordt met band eraan vast gekoppeld. Of Somewhere There’s A Monkey Laughing voor dezelfde hype kan zorgen als het debuutalbum, is niet te voorspellen. Een ding is zeker: na vanavond hebben Dyzack en band zich definitief bewezen.