Door: Hans Heemskerk (Blackstone/Les Professeurs/Isle of Lucy/DJ Spud & DJ Krat), Mireille van Hilten (Skumbagzz/The Palookas) en Rob Vondracek (Asrai) en Cok Jouvenaar / Foto’s: Peisam Tsang, Tom Tonnon en Cok Jouvenaar Het bekende plein de Grote Markt wordt in de zomermaanden altijd druk bezocht. De terrassen puilen uit, van vroeg in de middag tot laat in de avond. Op de maandagavond is het hier doorgaans rustig, maar op maandag 17 oktober is het een drukte van belang vanwege de Haagse Popweek. De cafés September, De Boterwaag, Zeta en De Zwarte Ruiter ontvangen vanavond bands. Ze zitten allemaal minstens dertig minuten voor aanvang van de eerste band al stampvol. Het is nog vroeg in de avond. Buiten op de Grote Markt zijn de eerste tekenen te bespeuren van de Haagse Popweek. Uit de Zeta klinkt dansbare beats. DJ Krat tast voorzichtig de stemming af. Terwijl de bands opbouwen voor hun optredens zet deze man al een veelbelovende sfeer neer. Vanavond gaat het weer gebeuren! Dat gevoel overheerst op de Grote Markt. Uiteindelijk maken enkele acts de hooggespannen verwachtingen waar. September start vanavond al vroeg. Blackstone is vanaf het eerste nummer een sfeermaker. De band grossiert in poppy liedjes in een stijl die veel weg heeft van de Stereophonics. Het publiek zit op de stoeltjes en kijkt naar de vier jongemannen in keurige overhemden. De sfeer is wat lauw, ondanks dat Blackstone zijn stinkende best doet. Het is ook nog vroeg. Aan de band ligt het niet. Catchy ballads en stemmige liedjes worden opgeluisterd door sterke samenzang. Mr. Workaholic, Touch me en Breatin’ in worden door de dames op de eerste rij woordelijk meegezongen. De band heeft duidelijk een eigen aanhang opgebouwd. Pas als het laatste nummer is ingezet gaan de eerste mensen dansen. Zonde, want de band heeft zeker een hoop talent. De locatiekeuze van de Boterwaag als podium voor de Haags/Rotterdamse gothicband Asrai blijkt een gouden keus van de Popweek programmeurs. De middeleeuws aandoende gewelven van de vermaarde koffie-, bier- en eettent en de voor de band opgestelde kaarsen zorgden voor een stemmige sfeer. De inmiddels flink internationaal doorgebroken band lijkt in het begin ietwat onwennig op de wellicht voor hun te krappe locatie. Maar na het eerste nummer is het ijs gebroken en speelt de band vol overgave een puike set. De gothicmuziek slaat aan bij de goed vertegenwoordigde bewonderaars, die met wapperende haren en bangende hoofden op de maat van de steady drumster Karin uit hun dak gaan. Prijsnummers als Touch in the dark en Pale light zijn inmiddels kleine gothic-hitjes geworden. Wat opvalt is dat Asrai door het vele spelen op grote festivals en poppodia een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt. De presentatie van de bombastische en de vlekkeloos gespeelde nummers maakt een professionele indruk. De show van Asrai is van een onverwacht hoog niveau, met de kanttekening dat het bij tijd en wijle wel wat veel van hetzelfde wordt. Maar de puike presentatie - wat zien de stoere bandleden er eigenlijk sprookjesachtig lief uit - en het prima afgestelde geluid maken Asrai boeiend om te zien. En dat de muziek niet alleen bij de zwarte vleermuizen en metalheads in de smaak valt, mag als een extra kwaliteit worden opgevat. In de Zwarte Ruiter speelt eerst Skumbagz, hun eerste officiële optreden. Deze band is hartstikke vet en de timing van de bandleden onderling is goed. Erg jammer dat de rappers heel slecht te volgen zijn en dat dit niet goed aansluit op de muziek, of eigenlijk andersom: de muziek neemt teveel ruimte in beslag waardoor de rappers niet genoeg aan bod komen. Van de bandleden die goede muzikanten zijn, is het dan ook vreemd dat het samenspel zo vol is en dat het aan dynamiek ontbreekt. Desondanks gaat het publiek met ze mee en is het voor een eerste optreden redelijk succesvol. In de Zeta maakt het publiek kennis met de gekte van Sander Idema. Les Professeurs heet zijn nieuwe band, die vorige week het voorprogramma deed voor Vive la Fête. De drie professoren van de technomuziek maakten er net als Skumbagzz een avond van die veel mensen zullen beoordelen als teleurstellend. De zeer eentonige muziek die zij de mensen voorschotelden, had weinig elementen die het publiek aanspreken. Daarom loopt Zeta op den duur bijna leeg. Na elke nummer trakteert Idema het publiek op een scheldkanonnade. “Suckers! Motherfuckers!” roept de man met een Frans accent. Hij maakt het allemaal nog bonter als hij verkondigd € 50 voor deze show te krijgen en dat het publiek naar de bar moet gaan omdat deze gage gewoon door de aanwezigen opgezopen kan worden. De gimmick die de heren zichzelf hebben aangemeten is net niet sterk genoeg. Na de eerste twintig seconden van het liedje is de hele grap er al uit verdwenen. In September staat ondertussen Isle of Lucy op het podium. Het eerste nummer Facts and fction is geweldig. Het tweede liedje is super. Het is een en al genieten. Deze band krijgt het voor elkaar om een matig gevuld September helemaal los te krijgen. De balans tussen zang en muziek is fantastisch. In het programmaboekje staat vermeld dat deze band zeer veel ambitie heeft en daar is geen woord van gelogen. Ooit is deze formatie begonnen als aardige popband, maar dat concept heeft de band overboord gegooid. Isle of Lucy lijkt nu richting stonerrock te gaan met een pompende ritmesectie, die van doorspelen houdt, terzijde gestaan door twee blonde zangeressen naast het podium. Zij voorzien de leadvocalen van extra koortjes. Vlak voor zijn aantreden vertelt DJ Krat ons: "De sfeer is niet geweldig, maar ik weet zeker dat wij de boel wel los kunnen krijgen." En dat is ze gelukt. Na het teleurstellende optreden van Les Professeurs leek het een hopeloze zaak, omdat de zaal bijna leeg was gelopen. Gelukkig blijkt bij het beluisteren van het eerste nummer van DJ Krat dat het publiek het aan het verkeerde eind had. Waar Les Professeurs de mist mee inging, doen de twee dj’s het wel goed en brengen veel variatie in de muziek. In de Zwarte Ruiter bouwt de afsluiter, The Palookas, een gezellig feestje. Een combinatie van ska, punk en reggae. The Palookas zet het publiek direct aan tot springen en pogoën. De muziek is vrolijk en dansbaar, soms een beetje rommelig. De bassist zou iets aan zijn vingers mankeren, maar daar merk je weinig van. De door altsaxofoon en trombone gevormde blazersectie is volop aanwezig en speelt harmonieus. Ook de zanger is lekker bezig, de originele melodielijnen worden goed gezongen. Wat beter zou kunnen is wat meer feel in de snellere ska-nummers. Ska is natuurlijk snel, maar hier en daar is het een beetje opgefokt. Om kort te zijn: de maandag van de Haagse Popweek 2005 was een gezellige en vooral muzikaal complete avond. Er was voor elk wat wils.