An Evening with EELS werd ons beloofd. Voordat de grote kleine man E (Mark Oliver Everett) met zijn EELSband het podium betrad in zwart pak met hoed, stok en sigaar, werd het publiek getrakteerd op een nietszeggend voorprogramma in de vorm van een Russische animatiefilm en een careerfilm van ‘s mans rock’n’roll verleden, vermengd met dromerige Hollywood tunes. Na de pauze gingen de gordijnen open van de saaie, halfgevulde concertzaal, waar je een stoel op nummer krijgt toegewezen (natuurlijk zat er voor uw recensent een lange slungel met piekhaar, dat zul je nu altijd hebben!), voor een avondje EELS. De zevenpersoonsbezetting bestaat uit contrabas, gitaar, cello, drie violen, percussie, een piano, orgel/klavier, steel guitar en een instrumentarium dat varieert van zingende zaag tot tamboerijn. Veel nummers werden gepeeld van de laatste EELS plaat Blinkin Lights, een supermelancholiek album, dat het hele turbulente leven van E belicht en bezingt. Op het eerste gezicht begon de band met saaie, ingetogen gespeelde nummers uit het EELS oeuvre. Maar gaandeweg werd je meegezogen in de hemelse, poëtische en magische wereld van EELS. Door de meesterlijk gearrangeerde uitvoeringen van prijsnummers als It’s a motherfucker en I like birds van de plaat Daisies Of The Galaxy en Dog faced boy van de meesterlijke plaat Souljacker groeide de show van EELS uit tot een belevenis. De strijkers voorzagen de liedjes van een rijke onderlaag van melodie en sfeer en de steel guitar zorgde voor country-noir invloeden. De ultrahoge tonen van het klavier deden de nummers zweven. En het lijken nog wel zulke simpele liedjes met een intro op gitaar of klavier, de aanzet van die melancholieke, donkere stem en een pakkende melodie en refrein. Niets bijzonders op het eerste gehoor. Maar gaandeweg word je meegesleept op een muzikale reis en net op het moment dat het saai wordt, gebeurt er iets of stopt het nummer net op tijd. Absoluut hoogtepunt was de bezwerende uitvoering van Trouble with dreams van de laatste plaat Blinking Lights. Bij het publiek kon EELS niet meer stuk na het spelen van oudere nummers als Novocaine for the soul van het doorbraakalbum Beautiful Freak. EELS is een fenomeen dat je een keer aan het werk gezien moet hebben. Met recht mag deze sombermans met humor inschikken bij het rijtje Randy Newman en Elvis Costello en PJ Harvey. Na de tweede toegift werd het nog aanwezige publiek getrakteerd op een extra EELS toegift, waarbij de bandleden en E zelf ontdaan waren van concertkostuum. Een onvergetelijk concert in een oersaaie zaal, die eigenlijk wel weer bij de melancholie paste van EELS.