Dat van uitstel geen afstel hoeft te komen, heeft Matty Ros dit jaar bewezen met zijn zesde editie van Langweiligkeit. Het festival met de alternatieve smaak stond officieel gepland in mei, maar werd later verschoven naar 3 september. Vanwege het Malieveldconcert besloot Matty dit jaar maar geen Langweiligkeit te organiseren. Maar de mensen van de cafés van de Grote Markt dachten daar anders over. En zo geschiedde het dat er op zaterdag 5 november toch een Langweiligkeit werd georganiseerd. Weliswaar kleiner, maar weer net zo succesvol. Dit jaar lijkt de naam van het Langweiligkeitfestival gevestigd te zijn. Ooit begonnen als reactie op het bestaande fetivalaanbod is het anti-vervelingsfestival uitgegroeid tot een instituut. Het staat garant voor ontdekkingen en veel talent. Ieder jaar zijn er wel twee of drie acts die ontdekt worden en het volgende seizoen enorm in de belangstelling staan. Can_Of_Be, Elektrovolt, AU, Cellophane en Sad-o-sky hebben min of meer hun doorbraak aan Langweiligkeit te danken. Ook dit jaar bood het programma weer veel goeds. De Nieuwe Vrolijkheid, Kánina, Rene SG, AU en The Crowd bezorgden het vroege publiek op deze zaterdag een goede middag. Als extraatje is er dit jaar ook de Langweiligkeit 6 dubbel-cd met daarop 31 acts die op deze editie van het Grote Marktfestival spelen. Voor slecht €12,50 heb je het talent van morgen in huis. Een enorm goede zet van de organisatie, zo’n hebbedingetje. Al met al wordt Langweiligkeit steeds professioneler en verdient het nu echt de naam van Haags Noorderslag. Openingsact van Langweiligkeit 2005 is The Jester of the Kingin de Boterwaag. Deze band, onder leiding van zangeres Judith Moerman, opent het Langweiligkeitfestival om 15.00 uur. De sfeer is gemoedelijk op deze zaterdagmiddag op de Grote Markt, zo ook in de Boterwaag. Jester (drums, bas, viool, akoestisch gitaar en zang) speelt warme, avontuurlijke popnummers, die later wat meer pit krijgen doordat er wat meer folk in wordt gestopt. De zang lijkt wat aarzelend hier en daar, maar als opener een prima band. Ondertussen speelt in de Zwarte Ruiter De Nieuwe Vrolijkheid. Opgepast! Opkomend talent! Niets van wat je hoort of ziet bij deze band ligt in de lijn der verwachtingen. Sterke baslijnen sluiten goed aan op de gitaarpartijen. De energie spat ervan af en het publiek is dan ook enthousiast. Bij ieder nummer komt de band er beter in en wordt er meer toegevoegd, bijvoorbeeld wanneer de stoere gitariste ook gaat zingen. In café September is de sfeer niet zo gemoedelijk als in de Boterwaag, maar ook niet zo spetterend als in de Zwarte Ruiter. Er is nog weinig publiek terwijl Mr. Who speelt. Dit is een verassend stevige band, bestaande uit drie mannen: bassist, gitarist/zanger en drummer. Het laatste nummer I kiss the ground begint gevoelig, maar is later gewoon te hard met jammer genoeg wat valse noten in de zang. Gewoon een aardige band, maar niet bijzonder. Het valt op dat de Boterwaagprogrammering echt is afgestemd op de setting aldaar: een sfeervolle en rustige familiemiddag. Ma Rain (Marijn Wijnands) komt uit Amsterdam en is zichtbaar tevreden over het initiatief Langweiligkeit. Ondersteund door een bassist, een pedal steel gitarist en een achtergrondzangeres komen haar songs goed over. De solo- en samenzang is prachtig. Alleen het laatste nummer wordt met een drummer gespeeld, waardoor het ritmisch wat beter loopt. The Crowd daarentegen laat de Zwarte Ruiter rocken. De band was genomineerd voor de Haagse Popprijs voor aanstormend talent. Deze drie heren en één dame spelen een gedegen rockset. De muziek ligt aardig in het verlengde van de grote Haagse drie: Kane, Dir-ect en Anouk, maar dan stukken steviger en hedendaagser. Soms duwt de ritmesessie het repertoire richting stonerrock. Als dit viertal een alternatiever tintje aan zijn rockmuziek zou geven, liggen de wegen naar de grotere podia zeker open. In de Boterwaag staat de Koningin van Langweiligkeit op het podium. Femke staat ieder jaar wel ergens te spelen. Door de jaren heen heeft het publiek de ontwikkeling van deze vrouwelijke singer/songwriter kunnen volgen. Zelf maakt ze de vergelijking met Janis Joplin voordat ze een nummer inzet. Één ding is zeker. Het vele optreden heeft deze dame goed gedaan. Aan het eind van dit optreden zet Femke een ware rockstem op. Zelden zagen we haar zo zelfverzekerd. In de September is meer publiek toegestroomd om Kanina te bewonderen. Drie vrouwen en een man op drums spelen noisepop en brengen je in totaal andere sferen, De ene keer zeer opzwepend, dan weer met een rustige overgang. De drummer weet de tempo- en sfeerwisselingen perfect neer te zetten. De zangeres schreeuwt zich de longen uit het lijf, maar de band is en blijft kalm. Deze tegenstelling geeft het geheel een opvallend karakter: de emotie zit niet in de presentatie, maar in de muziek. Na Kanina even heel wat anders: de winnaar van de Ramonaaa Award, Gemstone. De bandleden spelen naast eigen pop/rock nummers ook covers, bijvoorbeeld van Melissa Etheridge. De zang is superzuiver en doet soms een beetje denken aan die van K’s Choice. De rest van de band loopt als een trein. Gewoon een lekkere band die het zijn publiek naar de zin maakt. Rond etenstijd staan een drummer en een gitarist op het podium van de Zwarte Ruiter. “Fucking hell!” schreeuwt de zanger/gitarist. We hebben te maken met Rene SG, een nieuw talent uit de hoofdstad. De nummers zijn erg kort, maar worden superenergiek gebracht. Teksten als Fuck you en Go to hell verraden wat voor muziek deze twee heren maken: vette, groezelige moddervette garagepunk in de beste traditie van Jon Spencer’s Blues Explosion. Met Psycho Storm loopt het middagprogramma ten einde en loopt de Grote Markt zich warm voor de avond. Achter deze naam zit Tjebbe van der Kooij, bekend van Chipmonks on Acid en de Psychedelektrik Freak Club. Met laatstgenoemde band zal hij later op de avond de Zwarte Ruiter onveilig maken. Maar als Psycho Storm gooit hij het over de boeg van de elektronica. Helaas zit het Tjebbe niet mee en laten het geluid en soms ook de apparatuur het afweten. Echt uit de verf komt zijn set niet.