Het Crossing Border festival is op vrijdag 18 november in volle gang. Deze derde dag staat niet alleen het Theater aan het Spui maar ook Stroom en het Filmhuis vol met muzikanten, performances, schrijvers en andere mensen die iets belangrijks te vertellen hebben. Helaas is het allemaal niet zo grensoverschrijdend. De vrijdag van Crossing Border is nog niet eens van start gegaan als in de aankomsttent voor het Theater aan het Spui al muziek uit de luidspreker komt. Poprecensent Menno Pot van de Volkskrant draait zijn favoriete plaatjes. Een leuk concept. Schrijvers en journalisten luiden Crossing Border bij binnenkomst muzikaal in. Diezelfde Menno Pot weet ook nog wat te vertellen zo vlak voor het concert van I Am Kloot In de boven zaal van Stroom 1 mag Charlie Dée het spits afbijten. Deze winnares van de Grote Prijs van Nederland doet dit met verve. Omringd door een vierkoppige band brengt ze pop met ballen. Hoewel het bij Rickie Lee Jones en Joni Mitchell is waar deze Rotterdamse de mosterd haalt, kan ze rekenen op aardig wat publiek. Was het aan het begin van haar optreden nog relatief rustig, bij het laatste nummer is de zaal goed volgelopen. Dit kan ook komen omdat na haar optreden Wim de Bie op het programma staat. Charlie Dée doet het later op de avond nog eens dunnetjes over, maar dan in een kleinere setting. Voor de Radio West microfoon laat ze nogmaals twee van haar beste nummers horen. We moeten tot eind januari wachten op haar cd, maar dit is meer dan de moeite waard. Ondertussen begint in Zaal 1 Vassilis Lekkas, iets heel anders. Deze beroemde Griekse zanger vertolkt teksten van klassieke Griekse lyrische dichters. Door het subtiele geluid van het orkest worden we in de verhalen over wijn en liefde meegenomen. Zo zingt Vassilis: "Onsterfelijke Aphrodite, vul de gouden glazen met nectar, trakteer ons aan de feesttafel." Even lijken we in andere tijden terecht te komen, waartoe de Griekse afbeeldingen op het scherm zeker bijdragen. Aan de stilte in de zaal is te merken dat het een serieuze aangelegenheid is. Er wordt niet alleen muziek gemaakt. Griekse gedichten worden voorgelezen en direct vertaald. In de verhalende muziek van Two Gallants vermengt het bruine-kroegsentiment zich met een ferme stoot punk. Dat doen de twee muzikanten goed! Ze weten een vol geluid te produceren. Daarbij is de act indrukwekkend om te zien. Vooral de drummer zorgt er voor dat niet alleen hijzelf uit zijn dak gaat. Terwijl hij non-stop aan het headbangen is, schreeuwt hij af en toe een ruig nootje mee. Door de pakkende muziek, die recht uit hun harten komt, is Two Gallants een van de opvallendste optredens van de avond. Ook in de wandelgangen zijn over deze twee artiesten positieve reacties te horen. Na Two Gallants mag Das Pop de hoge verwachtingen waar maken. De drie bandleden doen vanavond iets heel anders dan hun standaardset, namelijk een Tribute to Daniel Johnston, een Amerikaanse singer-songwriter die de weg lijkt te zijn kwijtgeraakt na een foute trip en inmiddels is verheven tot cultheld. Op Crossing Border 2000 was hij zelf aanwezig om een gedenkwaardig optreden te verzorgen. Vanavond zijn het zijn fans die hem eren. Een van die fans is frontman Bent van Looy. Samen met Reinhard Vanbergen en Niek Meul steekt hij nummers van Johnston in een ander jasje. Als je al het Das Popwerk al kent, ligt dit ineens heel fris in het gehoor. Het is geen set die optreden na optreden op dezelfde wijze wordt afgedraaid. De stem van Bent is weliswaar niet zo rauw en vibrerend als die van Johnston, maar een tribute betekent ook niet dat alles hetzelfde moet klinken. Juist het gladde popgeluid van Das Pop en de combinatie van de gekozen liedjes maken het optreden tot een succes. Jammer dat deze tribute slechts twee keer is uitgevoerd. In Stroom 3 is de organisatie in handen van Harry Zevenbergen en Diann van Faassen. Zij presenteren No Borders in The Hague. Bekende Haagse koppen vertellen grappige verhalen en laten horen wat Poetry en Slam is. Natuurlijk mag onze Haagse Brulboei Boozy niet ontbreken. Hij presenteert zijn nieuwste boek. Dit avondvullende feestje wordt muzikaal opgeluisterd door enkele singer/songwriters en DJ Jacques De La Disque. Burma Shave’s Remco Prins brengt solo met akoestische gitaar nummers van zijn band. Zelfs dan blijft het repertoire van onze Haagse trots overeind staan. Halverwege de avond is de poëzie van Deftones-bassist Chi Cheng te horen. Zittend aan een tafel met zijn favoriete wijn en sigaretten excuseert hij zich meteen voor zijn chaotische karakter. Omdat hij de zaal persoonlijk toespreekt, weet hij het publiek direct voor zich te winnen. Met zijn zware stem draagt hij zijn zelfgeschreven gedichten voor. Zijn teksten baseert hij duidelijk op wat hij zelf beleefd heeft. De afwisseling van tragedie en droge humor maken deze performance amusant. In de zaal is hierdoor zowel stilte als gelach te horen. Chi Cheng bedankt het publiek dat het oor had voor zijn woordkunst. Hij is heel dankbaar dat hij hier op deze avond is uitgenodigd. Als we hem later op de avond tegen komen, vertelt hij dat hij met een tevreden gevoel op de avond terug kijkt. Tijdens het optreden gaf hij al aan dat zijn vrouw, die ook aanwezig is, niet blij is met sommige gedichten. Omdat hij er toch voor kiest om de teksten voor te dragen, vertelt hij dat ze zich waarschijnlijk verstopt heeft. Hij zoekt haar al een uur.... Vanwege de vele lofbetuigingen over Misia, hebben we hoge verwachtingen van deze bezielende en verleidelijke vrouw. Maar na de eerste twee nummers komen we tot de conclusie dat we hier met een muziekgenre te maken hebben waarover wij weinig kunnen zeggen. Het zal zeker zo zijn dat deze fadista bijzonder goed is, maar wij vinden het niet passen bij de verslaggeving van 3voor12. Over de schurende stemmen uit de underground van Akron/ Family kunnen we gelukkig meer zeggen. De vier mannen beginnen hun optreden met een dromerig gitaarstuk dat abrupt eindigt in snoeiharde noiz. Het publiek wordt meteen wakker geschud. Voor de mensen die deze band nog niet kennen is het een goede eerste kennismaking. De muziek van deze jonge twintigers kenmerkt zich door de verschillende stijlen die zij erin verwerken. Gezien de extreme kant van hun muziek is het opmerkelijk dat de bandleden braaf op stoelen zitten. Later komen ze eraf en mengen zich in het publiek. Dit wordt positief opgepikt door de toeschouwers en iedereen klapt of zingt met ze mee. Voor mensen die op dit moment de zaal inlopen lijkt het net alsof ze in een gospeldienst zijn terechtgekomen. Akron/ Family is een goede afsluiter van het vrijdagavondprogramma in zaal 2. Terwijl op Stage 2 de Akron/Family de zaal op zijn kop zet, doet in de grote zaal het Zapp String Quartet iets heel anders. Een strijkkwartet is toch voor klassieke muziek. Fout. Het Zapp String Quartet laat zien hoe leuk muziek maken met viool en cello is. Uiteraard voegt de uitleg van bandleider Jasper Le Clerq daar veel aan toe. Titels als Jelly, over een mannetje dat verdrinkt door een groep kwallen, werkt eerst op de lachspieren maar blijkt juist oorstrelend te zijn. Het viertal mixt jazz, blues, klassiek, zigeunermuziek en popmuziek door elkaar. De heren hebben dan ook met de meest uiteenlopende artiesten gewerkt, van Herman van Veen tot Zuco 103. Deze ervaringen zijn terug te horen in hun muziek. De veelzijdigheid van Zapp zorgt ervoor dat je het gegeven van een saai Crossing Border vergeet. Misia beloofde de grote hype te worden van vandaag, maar het optreden van I Am Kloot is het hoogtepunt. Dit trio brengt leven in de brouwerij. I Am Kloot is gewoon een goede band. Deze Britten rollen door en stralen ervaring uit. Ze maken ijzersterke popsongs met kop en staart. Hier en daar vertellen de bandleden wat grappige anekdotes. Maar het was vooral de prettige en sterke liedjes die het publiek inpakken. Deze derde avond van Crossing Border is niet grensoverschrijdend te noemen. Het is een braaf, maar veelzijdig festival. Ook de afterparty, waar de meeste muzikanten nog rondlopen, lijkt meer op een receptie dan op een feest. Dit past precies bij het image van Crossing Border.