Dit jaar is Crossing Border weer ruim van tevoren uitverkocht. Vier dagen lang is Theater aan het Spui het toneel voor een kruisbestuiving tussen popmuziek en literatuur. Na het opwarmconcert van Sinead O’Connor op woensdag 16 november werd het officiële startschot gegeven op donderdag 17 november. Van het Ho Orchestra werd verwacht dat ze de zaal onderste boven zouden zetten. Maar niets van dit alles. Helaas kreeg de 3voor12/denhaag website niet de kans om op woensdagavond 16 november het concert van Sinéad O’Connor en Sly & Robbie te bezoeken. Jammer, want op deze woensdagavond ging de telefoon bij iemand van de redactie. Het was Jaap Boots van VPRO's Club3VOOR12. Hij wilde na afloop van het concert de desbetreffende persoon vragen om een reactie. Hoe het concert was van Sinéad O’Connor, kunnen wij dus niet melden. Niet alleen een gemiste kans voor onze website, maar ook voor de organisatie. Die is een stukje landelijke publiciteit misgelopen. Crossing Border duurt tot zondagmiddag 20 november en biedt veel mooie muziek en veel goeds uit de schrijverswereld. Het festival ging donderdag 17 november officieel van start in de grote zaal van het Theater aan het Spui. Weliswaar zag deze avond er veelbelovend uit op papier, maar elke vorm van verassing en spektakel bleef uit. De term Crossing Boring is in het verleden wel eens gevallen. Als de rest van het festivaldagen net zo worden, dan is deze benaming weer van toepassing. Wethouder Else van Dijk-Staats zou Crossing Border officieel openen. Maar door een ingelaste gemeenteraadsvergadering moest ze helaas verstek laten gaan. Echt missen doet het publiek de aankondiging niet, want na de eerste film, Striving for Improvement van Ineke Bakker, komen de heren en dame van het POW Ensemble het startschot geven van een lang weekend Crossing Border. Speciaal voor dit festival maakte het POW Ensemble onder leiding van Boy-Edgar-prijswinnaar Luc Houtkamp de voorstelling Masnavi Molavi. Houtkamp had van de organisatie de opdracht gekregen een voorstelling te maken samen met de Iraans/Nederlandse schrijver Kader Abdolah. Abdolah, gestoken in een keurig streepjespak, oogt zenuwachtig als hij zijn eerste woorden in de microfoon spreekt. De spanning is niet alleen voelbaar bij de schrijver, maar ook bij het ensemble. Houtkamp, die tijdens de voorstelling saxofoon en computer afwisselt, oogt ook niet vrij van zenuwen. Pas als de kop er af is, wordt het allemaal wat meer ontspannen. Achter de draaitafels vinden we ex-Urban-Dance-Squad-lid DJ DNA, die zijn naam heeft aangepast als DJ Donotask. Het optreden heeft een ingetogen en timide karakter. De schrijver en de muzikanten tasten elkaar af. Veel blikken zijn gericht op Houtkamp. Het is duidelijk niet niks om iets bijzonders te brengen. Kader Abdolah vertelt korte anekdotes in het Nederlands om de gedichten in het Arabisch in te leiden. Dez Mona treedt na een korte pauze aan. Dit Vlaamse duo doet een korte, maar krachtige set. Slechts een contrabas en een stem lijken het Theater aan het Spui in te pakken. Het tweetal wordt vandaag terzijde gestaan door accordeonist Roel van Camps van DAAU en trompettist Sam Vloemans. Het is vooral het ijzingwekkende stemgeluid van Gregory Frateur die het publiek versteld doet staan. Klaagliederen voor hen die niet meer bestaan, zo noemt dit duo zijn repertoire. De vocale uithalen van Frateur komen vanuit het diepst van zijn ziel, zo intens en oprecht zijn ze. De lichtshow versterkt dit gevoel, zeker tijdens het laatste stuk, Who knows where the time goes, bekend van Nina Simone. In stemmig geel licht sleept Dez Mona je mee naar een onheilspellende plek. Op vrijdag 18 november staat Dez Mona weer op het programma, in de Kleine Zaal. Het literatuurgedeelte wordt vanavond verzorgd door Kitty Fitzgerald die stukken voordraagt uit haar boek, Pigtopia en Alexis de Roode. Laatstgenoemde werkt op de lachspieren. Niet alleen door zijn gedicht over hete thee, maar vooral door zijn mimiek. Ho Orchestra is het slotstuk van de avond. Het bestaat uit maar liefst veertien mensen. Dat belooft wat. Muzikale kracht is de Zwitserse componist Simon Ho. Hij houdt zich links van het podium schuil achter de piano. Het is Henk Hofstede die op de voorgrond treedt. In plaats van een spektakel wordt het allemaal te veel van het goede. Muzikaal zit het allemaal piekfijn in elkaar en vokaal gezien valt er ook weinig op aan te merken. Alleen blijft dit concept niet boeien. Als het optreden een tijdje bezig is loopt het publiek de zaal uit. Is het allemaal net te veel doorsnee popmuziek? Of te veel Nits? Wie zou het zeggen? Naast Henk Hofstede, zit Rob Kloet achter het linker drumstel. Nits-bassiste Arwen Linnemann en Titia van Krieken zijn ook van de partij. Om het Nitsplaatje compleet te maken zingt Vera van der Poel ook enkele stukken en staat de klassieker Adieu sweet Bahnhof op de setlist. Värttina is het mooiste wat dit optreden ons te bieden heeft; drie Finse blonde dames die een wereldberoemd folkgroepje vormen met stemmen van goud. Het is een leuk concept, een muzikale samenwerking tussen Finland, Zwitserland en Nederland, maar het vuurwerk blijft uit. De geplande toegift die het collectief op het programma heeft staan, blijft hierdoor uit. De zit is te lang om naar nog drie nummers te luisteren. Het overige publiek wil nu ook naar huis of naar de bar. Morgen is er weer een dag.