In de Grote Zaal van het Paard van Troje gaf Jasper Steverlinck op donderdagavond 3 november eindelijk het in mei uitgestelde concert. Het is een typische doordeweekse donderdagavond in het Paard van Troje. Net als vroeger pakken veel mensen nog een concertje mee zo vlak voor het weekend. Echt vol is de zaal niet, maar hierdoor is de sfeer des te meer ontspannen. A Balladeer fungeert als opwarmertje voor het publiek. Een niet onsympathiek bandje rond singer/songwriter Marinius de Goederen. Hij heeft vijf jaar doorgebracht in Den Haag. De ervaringen die hij in de hofstad opdeed, weet hij te verwoorden in subtiele, prachtige popliedjes. De band weet van doorspelen en treuzelt nauwelijks. Het is vooral het spel van drummer Tijs Stehmann dat A Balladeer meer maakt dan de zoveelste band met leuke liedjes. Hij weet heel subtiel en muzikaal invulling te geven aan het repertoire. Voorafgaand aan ieder nummer vertelt Marinius waarover het gaat. Zo trekt hij de aandacht van de toeschouwer, die trouw het optreden blijft uitzitten. Vooral het nummer wat hij voor een zieke vriendin heeft geschreven, wordt met veel passie ingekleurd. Dat dit niet verkeerd uitpakt, blijkt aan het einde van het optreden. Het publiek roept om meer en is dus duidelijk in de ban geraakt van A Balladeer. Even later komt Jasper Steverlinck samen met zijn pianist Valentijn Elsen het podium oplopen van de half gevulde zaal. Ietwat onwennig begint het tweetal aan de show. Het lijkt erop of zowel de technici als Jasper nog zoeken naar de juiste verhoudingen. Ook het tweede nummer It must be love gaat een beetje aan het publiek voorbij. Het concert van vanavond is één van de eerste sinds zijn ziekte. Maar gaandeweg het optreden zitten Jasper en zijn band er weer helemaal in en is het net of er een engel is neergedaald op de aarde. Jasper laat weer zien hoe hij de gevoelige snaar weet te raken met nummers van andere songwriters. Vorig jaar verscheen Songs Of Innocence, een album vol covers. We al fall in love sometimes van Elton John, Make you feel love van Bob Dylan, Golden path van The Chemical Brothers, Late again van Stealers Wheel en de klassieker Sympathy zijn alle op het lijf van Jasper geschreven, zo lijkt het. Zijn stem doet denken aan die van Jeff Buckley en George Micheal. Zeker deze laatstgenoemde is live terug te horen in zijn stemregister. Je kunt je afvragen of deze nummers niet gewoon van de Britse popster zijn. Ook heeft Steverlinck repertoire van Colin Blunstone op de setlist staan. Onlangs stond de Gentse zanger in het voorprogramma van Blunstone in Gent. Ondanks dat de band lekker wegrockt in nummers als Insensitive zijn het de ballads die de show stelen zoals Imaginary love en Though you are far away. De begeleiding is beperkt tot het minimum. Piano en zang volstaan om het publiek te ontroeren. Tijdens deze nummers is het muisstil. In de wat stevige nummers is het vooral de gitarist die hoge ogen gooit. Met zijn spel vult hij net aan wat nodig is, soms echt met kleine geluidjes. Na vijf kwartier lijkt de koek op, maar de band komt terug voor een aantal toegiften zoals het Micheal Jacksonnummer She’s out of my life. Uiteraard is het Life on mars dat als slotakkoord dient, wederom alleen met piano. Het lijkt wel of de stilte fysiek aanwezig is.