Buiten cirkelen de helikopters nerveus in het luchtruim. Binnen komt de derde Haagse BinneNach langzaam op gang. Nu de bobo-borrel met bijbehorend hapjes is afgelopen mengt men zich druppelsgewijs met het plebs in de foyer. Een verkeerd moment voor Templo Diez om de set te starten. Iedereen begroet elkaar en kletst door de sferische muziek heen. Als publieksopwarmer is Templo Diez duidelijk niet goed gecast. De muziek leent zich meer om met een goed glas franse wijn achterover te hangen in de kussens. Maar de enige twee luie stoeltjes (oranje!) in de foyer zijn al bezet. Op naar Smutfish dan maar. De Grote Zaal van Theater aan het Spui is tot de nok toe gevuld. Er hangt een aparte spanning. Even daarvoor heeft Melle de Boer, Smutfish’ frontman, nog trots geposeerd bij de poster van de BinneNach. Hij heeft er zin in! De andere mannen van Smutfish genieten net zo. Dat is tijdens het spelen duidelijk te merken door de uitwisseling aan vrolijke blikken. Maar er is ook tijd voor tragiek en dat wordt sommigen bezoekers te veel. Zij kiezen het hazepad. De onpeilbare krochten van Melle’s geest worden niet door ieder op waarde geschat. “Grappig, dat het zo stil is. Nu kunnen we al die rustige liedjes spelen. Dus je moet het zelf weten!”, voegt hij de overblijvers toe. Driekwart van de zaal is genoeg ‘diehard’ om te blijven. De mannen verdienen dit succes. Zondag 1 mei zullen ze op het Roots & Heaven Festival staan in Haarlem. Hun kostje lijkt gekocht. De monden van de toehoorders hangen tot ver op de grond. Wat een geluid komt er uit Ruthie Foster! De Kleine Zaal is door het vele publiek vrijwel onbegaanbaar. De deuren kunnen geeneens dicht. Terecht, want alles wat Ruthie doet is doorspekt van een aardse echtheid die zijn gelijke niet kent. Wow, wow, wow is het unanieme oordeel over deze Texaanse singer/songwriter. Meer, meer, meer! Zangeres/gitariste Delise wint steeds meer aan terrein. Was de foyer al prettig vol, nu heeft ze ook nog eens de mazzel van de massale uitloop van Ruthie Foster. Menigeen blijft haar lippen hangen. Haar zelfgeschreven lied “Nothing Anymore” klinkt met nog meer overtuiging dan anders. Ze gooit zich er helemaal in. De aankondigingen tussen de nummers door zijn nog wel wat onbeholpen. Het zal de leeftijd zijn want Delise is slechts zeventien. We lopen binnen bij Daniël Lohues in de Kleine Zaal. Daniël is goed op dreef. Hij laat de mensen lachen. Sommigen liggen echt in een deuk maar proberen dit besmuikt te onderdrukken door zo min mogelijk geluid te maken. Maar de lachende gezichten en stuipbewegingen spreken boekdelen. In “Waailappenblues” (waailap is mafkees) verhaalt hij over een irritante rivaal in de liefde die het meisje van zijn keuze hinderlijk bestookt met sms-jes. “Je moet nog even zo doorgaan en dan begin ik ook”, waarschuwt hij. Banjo, piano, mondharmonica, Daniël kan best wel wat. Chris Whitley ‘s werk is niet echt toegankelijk. Je moet open staan om de combinatie van muziek, tekst en Chris' bijzondere stemgeluid op je in te laten werken. De Grote Zaal houdt zijn adem in voor deze persoon. Eenzaam staat hij daar in het donker omringt door apparatuur. Opvallend is dat zijn nummers evalueren. Als hij er een van een vroegere CD speelt, heeft het in de loop der jaren een heel proces doorlopen en klinkt daarom totaal anders dan op dat album, namelijk als nieuw. Het publiek geniet van zijn optreden en bewijst dit door hem nog een keer terug te halen. Het laatste nummer zingt hij samen met zijn Duitse vriendin, Suzann. Het is de eerste keer dat ze samen op het podium staan. Mooi om te zien hoe die twee in harmonie met elkaar zijn. Het optreden van de Hacienda Brothers belooft een helse tocht langs blues, country en soul te worden. Dus veiligheidsgordel om en gaan met die banaan. In theorie blijkt dit allemaal best mee te vallen. De Brothers opereren als een hecht team, een goed geoliede machine maar meer in de stijl van “Groovin” (on a sunny afternoon) zoals we dat kennen van The Young Rascals. Hoge gezelligheidsfactor! Toch kan er zeker ook geswinged en gerocked worden. Men heeft voor elk wat wils in huis. ‘’Is the queen here?’’, vraagt Chris Gaffney, een van de hoofd-Brothers. ‘’She seems to be a spectaculair lady. And I hear she smokes, so…….’’ en hij steekt er eentje op ter ere van de majesteit. En zo eindigt de BinneNach met witte rook voor een koningin die van feestjes houdt. Maar het moet wel beschaafd blijven.