Op 26 juni zal voor de 25e maal het Zuiderpark worden ingericht als festivalterrein voor Parkpop. Begonnen als een happening met 7 bands op 1 podium in 1981, is Parkpop inmiddels uitgegroeid tot een wereldwijd bekend evenement met 3 podia en rond de 25 acts. Acht bands die dit jaar zullen optreden zijn al bekend gemaakt: Elvis Costello & The Imposters, Tokyo Ska Paradise Orchestra, Gabriël Rios, Fish, De Dijk, Killing Joke en bij de Local Heroes zien we onder meer Lemonseven en Typhoon. Drie van die bands hebben al een Parkpop-verleden. Fish stond in 1983 al op Parkpop, hij opende toen met Marillion het festival. In 1993 keerde hij nog eens terug als solo artiest. Killing Joke heeft een nog langere Parkpop historie: zij waren er al bij tijdens die allereerste editie. De Dijk komt om de 10 jaar langs, want zij speelden reeds in 1985 en 1995 in het Zuiderpark. “Programmatisch willen we kijken of we een slag kunnen slaan waarin we kunnen laten zien wat we de afgelopen 24 jaar gedaan hebben en wat daarvan nog actueel is of een nieuwe ontwikkeling doormaakt. Dus je zult wel dingen in de programmering daarin kunnen herkennen. Maar Parkpop is en blijft een gratis festival dus laten we realistisch zijn, megagrote acts zitten er niet in,” vertelt Guus Dutrieux van Ducos/ARC, samen met Maarten van Gool van Den Haag Marketing & Events een veteraan van Parkpop. “Een Robbie Williams heeft hier ooit gestaan, maar het is ondenkbaar dat je die nu neer kan zetten,” vult Maarten aan. “Maar in den beginne stond Marillion op Parkpop, daar is bijvoorbeeld nu ook naar gekeken. Dat was niet haalbaar, maar hun voormalig frontman Fish is dus wél bevestigd voor deze editie.” Elvis Costello behoeft nauwelijks nadere introductie. Mooi dat deze oudgediende op Parkpop staat. De in België woonachtige Gabriël Rios maakte vorig jaar al goede sier op Lowlands. Tokyo Ska Paradise Orchestra is een uitgebreid en bont gezelschap wat je gewoon moet ervaren! Ongetwijfeld zullen er dit jaar weer mooie herinneringen kunnen worden bijgeschreven. Van Gool en Dutrieux hebben er natuurlijk al meerdere. Maarten: “Een aantal momenten zijn me altijd bijgebleven. Wipneus en Pim met Edwin Rutten (2001). Het veld afgeladen vol en allemaal ‘deze vuist op deze vuist’ meedoen, nou daar kreeg ik kippevel van. Dat kreeg ik ook bij Gary Moore (1990). Die boekten we voor een miniem bedragje, al rond de jaarwisseling. In het voorjaar komt z’n plaat uit, Still got the blues, en die blijft vervolgens 2 maanden, tot aan Parkpop, op nummer 1 staan. Of een Marco Borsato (1996), voor Parkpop was de pers daar vernietigend over, na het optreden uiterst lovend. Dat is voor mij genieten. 2 Unlimited (1994), met naast het podium een speciaal veld voor de flauwgevallen meisjes, ook heel apart.” Guus: “Mory Kante (1988) was voor mij bijzonder. John van Vueren (de in 1996 overleden programmeur van Parkpop) had die geboekt voordat-ie z’n hit had. Of de Dolly Dots (1984), eigenlijk een vreemde act voor een festival als Parkpop.” Maarten: “Als je terugkijkt dan had John een hele goede neus voor acts die later doorbraken.” Guus: “En dat niet ten nadele van Ben (van Vueren, de broer van John en de huidige programmeur van Parkpop – red.) hoor. En de tijden zijn natuurlijk ook anders. Maar laten we bij dit lustrum ook John eren. Ik mis die man nog steeds!” Maarten: “Nog een bijzonder moment, uit een recentelijk verleden: Dinand van Kane die van het podium afspringt en in de perstoren gaat staan zingen (2002). Die beelden zijn zo ongeveer de hele wereld over geweest. Als je het hebt over een stuk Den Haag promotie… Dieptepunt daarentegen 1997. Met een regenbuitje van ’s morgens 9 uur tot ’s avonds 22 uur! Maar over de hele linie, al de jaren gezien, mogen we over het weer niet klagen. Sinds 1999 heeft het op de festivaldag zelf niet meer geregend. Dat is eigenlijk misschien een beetje zorgelijk, in een land als Nederland…” Guus: “Maar positief als wij ingesteld zijn: het wordt weer mooi weer.” Maarten: “Ja, we schrijven dat in het draaiboek, dus dan is het zo! Ha ha.”