Je kent dat wel. Er zijn zo van die avonden dat je je bevoorrecht voelt dat je erbij bent. Afgelopen zaterdag 12 maart was zo’n avond. Hallo Venray concerteert in het LVC te Leiden. Alles klopt deze avond. De locatie, de band, de setlist, het publiek en de sfeer. Hallo Venray geeft het publiek waar voor zijn geld. Een optreden van pure klasse. Het laatste studioalbum ‘Vegetables and Fruit’ kreeg in de media een waardering van een dikke 8. Live scoort Hallo Venray gewoon een 10 al je het ons vraagt. Zo ook deze avond in het Leidse. Het LVC is goed gevuld als na het voorprogramma Cafebar 401; Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Konings gemoedelijk het podium op lopen. Al na de eerste tonen van opener Pilling it Up is het al duidelijk, Hallo Venray heeft er echt zin in en gooit alle remmen los. De nadruk van de setlist ligt op het nieuwe werk van het recente album. Maar ook het oudere werk wordt niet geschuwd. De band is alweer 18 jaar bezig en heeft ondertussen genoeg repertoire om uit te putten. Sommige songs staan dan ook met grote regelmaat op de setlist. Na albumfavoriet Orange gaan de heren heel ver terug in de tijd, de oerstamper Jungletown wordt weer eens ten gehore gebracht afkomstig van hun eersteling ‘You don’t hit a guy with glasses on’ uit 1989. Grappig is te horen hoe de band en zeker Henk Koorn zich als liedjes schrijver heeft ontwikkeld. De typische Venrayfeel zit er in maar meer dan een lekker stamper is het niet. Één nummer wat nooit ontbreekt is Tuck the Man samen met Be Someone, Gasoline en Split sec echte livekrakers waar het publiek altijd op zit te wachten. Tijdens de rustige nummers staat het publiek met open mond te luisteren, hoe intens en breekbaar sommige songs kunnen zijn. Halverwege de set komt er zo’n typisch kwetsbaar moment. Als een singer/songwriter staat Koorn alleen op het podium om twee van de mooiste liedjes van ‘Vegetables and Fruit’ ten gehore te brengen. Same Feeling en Paris mogen op de cd dan perfect geproduceerd zijn. In het LVC klinken ze puur en vol emotie. Het is dan ook betrekkelijk stil in de zaal, iets waar Henk Koorn zijn waardering over uitspreekt, “Dank jullie wel dat het zo betrekkelijk stil is!”. Of Koorn nou ruige rocknummers staat te spelen of zich kwetsbaar opstelt zoals in subtiele liedjes, hij blijft de sympathieke frontman waar geen kwaad woord over gezegd mag worden. Als op eens een onderbroek het podium op duikt, kijkt Koorn verbaast op. “Deze is voor Henk Jonkers…. hoop ik!”, lacht hij en werpt de boxershort richting het drumstel. Alwaar de drummer zich nauwelijks uit het veld laat slaan. Zelden is een drummer zo functioneel als Henk Jonkers in Hallo Venray. Spanning, passie en inlevingsvermogen spatten uit het spel van Jonkers. Gedreven als geen ander geeft hij elk Hallo Venray nummer weer een ander gevoel of vorm mee. Soms met hele kleine subtiele dingen om daarna in de stevige passage de bombast uit zijn stokken te toveren. Het zal in de naam van Henk zitten want ook Koorn laat er geen gras over groeien. Soms laat hij zijn Fender Telecaster feedbacken en huilen als een baby. Net als Jonkers lijkt hij ook meester van de improvisatie te zijn. Met een glas bespeelt hij zijn gitaar als een ware lapsteel om zo het uiterste uit zijn gitaargeluid te persen. Voor de gitaarfreaks onder ons, veel effecten heeft Koorn niet. Slecht één versterkerswitch is genoeg voor het geluid. Aan het eind van de set gooit de band nog even Love and Romance van ‘King’ het publiek in om vervolgens met Big Catch van het laatste album het optreden tot een mooi eind te brengen. Natuurlijk komen de drie heren nog terug voor een toegift. Want concerten zonder toegiften bestaan niet meer. De mannen gaan met Syreens verder waar ze gebleven waren en sluiten deze toegift met de echte klassiekers Not so Long en de Pinkpopkraker, Hot Pants af. Hot Pants zit zo gebakken in het repertoire van Hallo Venray dat de springstok en korte broek op het netvlies van de fans gebrand staan. Ook al heeft Henk Koorn deze gadgets allang aan de wilgen gehangen. Na deze toegift komt Hallo Venray nog niet van zijn fans af. De mensen in het LVC zijn net lekker op dreef. Een jongen op de voorste rij weet snel een setlist te ontvreemden als het laatste nummer van de avond wordt gespeeld. Het epos afkomstig van het hitalbum ‘The More I Laugh, The Hornier Due Gets!’ Las Vegas mag niet ontbreken. Nadat de laatste klanken gestorven zijn is het publiek tevreden, al wil men eigenlijk meer. Gelukkig duurt dit moment niet al te lang. Henk Koorn komt het podium op met een koffer met cd’s, singles en lp’s voor de verkoop. De drie leden delen handtekeningen uit aan fans. Zelfs de toegangskaartjes worden gesigneerd en de posters van Hallo Venray worden van de muur gerukt om een handtekening te bemachtigen van de heren. De grote jaren van Hallo Venray liggen dan wel achter ons. Op Pinkpop zal de band wel niet meer spelen maar met zo’n show en dito fans moet het voor Hallo Venray toch mogelijk zijn een plek op Lowlands of andere zomerfestivals te bemachtigen. Of wat dachten we van ons eigen Parkpop? Is het niet tijd dat na 25 jaar popmuziek in het zuiderpark de tijd rijp is voor Hallo Venray? Wij vinden van wel! De band maakt een opleving waar je U tegen zegt. Bekijk de speellijst op hun website. De band is weer net zo hot als tien jaar geleden. Hallo Venray is binnenkort in de regio te zien en te horen op 8 april in Stork On Air (Radio West), 5 mei Paard van Troje en 27 mei in de Speakers in Delft.