De redacteurs van 3voor12 Den Haag stelden zichzelf dit jaar voor de zware taak alle acts te recenseren. Wat de Green Stage betreft, was de verdeling als volgt: Thomas Dybdahl (Cok Jouvenaar), Gabriel Rios (Lilian van Dijk), Killing Joke (Sabine Tadema), Haagse Beatnach (Lilian van Dijk), De Dijk (Pascal van der Geer), Elvis Costello & The Imposters (Gemma Barendse). Thomas Dybdahl heeft de taak om tegelijkertijd met Melanocaster Parkpop 2005 te openen. In Noorwegen is hij een superster. In Nederland probeert hij voet aan de grond te krijgen. Eerder dit jaar was Dybdahl te gast in Paard van Troje en wist daar hoge ogen te gooien. Echt doorgebroken is hij nog niet. Het is dan ook niet druk bij het Green Stage. Slechts een handjevol mensen staat en ligt voor het podium stil te genieten van de fraaie en wonderschone liedjes die Dybdahl met zijn band ‘The Great October Sound’ over de Parkpopweide uitstrooit. Nu eens klinkt hij heel ingetogen, dan weer pakt hij bombastisch uit. Tijdens de songs is het muisstil en na elk nummer klinkt er enkele minuten lang gemeend applaus. De liefhebbers van Buckley, Arid en verstilde jaren-zeventig pop komen bij Dybdahl aan hun trekken. De nieuwste sensatie uit het Belgische Gent, Gabriel Rios, komt met perfecte festivalmuziek. Deze Puertoricaanse zanger combineert latin, rap en experimentele muziek met dansbare salsa tot een eigen mix. Geen wonder dat veel toeschouwers staan mee te dansen. Het tempo blijft het hele optreden door hoog. Zijn begeleidingsband, waarin percussie een grote plaats inneemt, staat hem goed terzijde. Hij heeft dan ook kunnen putten uit een grote voorraad rasmuzikanten met ervaring in de betere Belgische bands. Halverwege de set bekruipt de toeschouwers het gevoel van ‘meer van hetzelfde’, maar tegen het eind komt wat experimenteler materiaal voorbij. Dan wordt het toch nog behoorlijk interessant wat deze man presteert en bewijst hij behoorlijk wat in zijn mars te hebben. Maar goed ook, want Rios zal ons nog vaker moeten vermaken: hij staat op veel festivals in de regio geprogrammeerd deze zomer. Spannend is het om de helden van Killing Joke te zien opkomen. De intro duurt lang, maar dan heb je ook wel wat. Het is zeker dat veel oude Killing Joke fans zich op naar het Green Stage hebben gespoed om het vroegere en latere werk van Killing Joke uit volle borst te kunnen meeschreeuwen. Strak, simpel, met een kritische, doch positieve boodschap in een pikzwart jasje; deze Engelsen lieten met dit optreden een goede indruk achter. Met een frontman als die van Killing Joke is dat sowieso al niet moeilijk; zanger Jaz steelt de show met zijn clowneske gezicht en veelzijdige stem. Zijn houding en mimiek doen een beetje denken aan die van Ozzy Osbourne. Een zwarte clown met wit geschminkt gezicht, gehuld in een overall. Jaz is waarschijnlijk overrompeld door het enthousiaste publiek of het warme weer, want op zijn tweede keer Parkpop draait hij de festivalnaam om. Hij doopt Parkpop om tot Poppark. Een aantal artiesten dat op 17 november De Tweede Haagse Beatnach gaat opluisteren, probeert het publiek vast op te warmen voor dit evenement. Een punt van kritiek betreft de begeleidingsband. Kennelijk is er nog weinig tijd geweest om te oefenen, want strak klinkt het allesbehalve. We zien in deze band ex-leden van Kane, Anouk, Urban Heroes en Billy the Kid, aangevuld met saxofonist Wouter Kiers. Met het beatgebeuren uit de jaren zestig en zeventig hebben de meesten niets uitstaande en dat is jammer. Nico Christiansen, Polle Eduard, Fred de Wilde, Mariska Veres, Andy Tielman, Johnny Lion, Evert Nieuwstede, Jody Pijper en Rob Bolland doen hun uiterste best om er toch nog een mooi concert van te maken. Natuurlijk is het wel bijzonder om al deze grootheden uit de popgeschiedenis van Nederland voorbij te zien komen, maar laten we hopen dat er nog wat repetities komen voordat de grote dag daar is. Voor aanvang van de Dijk deelt Jan Douwe Kroeske nog even mede, dat er dit jaar 350000 bezoekers op Parkpop zijn geteld. De Nederpopband begint met een wel heel apart openingsnummer: Aan alles komt een eind. Tijdens het tweede nummer, Wakker in een vreemde wereld, ontstaat een stroomstoring. Net op het moment dat de band wat wil gaan improviseren met een akoestische gitaar is het probleem verholpen. Na Onderuit en Ga in mijn schoenen staan kan iedereen meezingen met Als ze er niet is en Ik kan het niet alleen. Na De zevende hemel staat Frederique Spigt Huub van de Lubbe bij met Sterker dan wij twee en Dansen op de vulkaan. Bij Dansen op de vulkaan springt het publiek uitzinnig op en neer of ze daadwerkelijk op een vulkaan staan. Vervolgens gaat de menigte van links naar rechts als een menselijke zee bij het nummer Als het golft. Bij de toegift draagt de zanger een Novib T-shirt aan van Control Arms. Tijdens het inzetten van Groot hart maakt hij nog even de belofte er over 10 jaar weer bij te zijn. Om half acht betreedt Elvis Costello de Green Stage. Dat hij een fenomeen te noemen is, staat als een paal boven water. Sinds My Aim Is True uit 1977 heeft de singer/songwriter een indrukwekkend repertoire opgebouwd in uiteenlopende stijlen: van country en folk tot pop. Eerst trad hij op met The Attractions, nu met The Imposters. Dat geeft zijn muziek een onvervalst rock'n’roll randje Hij speelt onder meer I don't want to go to Chelsea, Good year for the roses en, als toegift, I want you. Voor de echte fans was dit optreden het onbetwiste hoogtepunt van Parkpop. Costello blijft indruk maken. Zijn reputatie en uitstraling, maar vooral zijn vreselijk goede stem liggen daaraan ten grondslag. Punt van kritiek was bij sommigen wel, dat zijn muziek op zo'n grootschalig bierfestival niet tot zijn recht komt. Toch was het voor iedereen een feest van herkenning, maar vooral een heel bijzondere ervaring om zo'n briljante singer/songwriter te mogen aanschouwen.