Iedereen kent de scene wel uit de film The Blues Brothers. Jack en Elliot stappen met hun Bluesband een countrybar in om te spelen. Op het moment dat de band een stukje blues en soul wil spelen, breekt de pleuris uit. Uiteindelijk kiezen de Blues Brothers eieren voor hun geld en spelen zij klassieke countrytunes. Zoiets gebeurde op donderdag 30 juni in de Kleine Zaal van het Paard van Troje. Op deze donderdagavond geven negen heren onder de naam White Cowbell Oklahoma hier een optreden van jewelste weg. Het stelletje ongeregeld lijkt zo weg gelopen te zijn uit een western tv-serie uit de jaren vijftig en zestig. Of de rodeostier elk moment naar binnen gereden kan worden en er een knokpartij in de saloon Paard van Troje kan losbarsten. De kleine honderdvijftig man publiek laat zich meeslepen met dit southern rock spektakel dat zijn weerga niet kent. Vanaf de eerste tonen is het raak. Wat zijn dit voor mafkezen! Negen heren gekleed in outfits die je alleen maar kent uit westernfilms en de stripboeken van Lucky Luke. Tijdens de anderhalf durende show is het net of de werkelijkheid even niet meer bestaat. De mannen waren al eerder te gast in Den Haag. Dit stelletje ongeregeld mocht het Bluespodium van de KoninginneNach dit jaar afsluiten. We weten nu ook waarom. Na elk nummer volgen er conferences in een accent dat verbonden is aan het Mississippi-gebied. Om het allemaal nog leuker te maken roept één van illustere heren wat door een de megafoon. Het lijkt alsof de filmversie van Woodstock op staat en Country Joe and the Fish zijn anti-Vietnam song I feel like I’m fixin’ to die in gaat zetten. Deze lijpe mafkezen geven een weergaloze show weg. Na ieder nummer wisselen ze van instrumenten. De bassist zingt een nummer, de zanger bast een nummer, het maakt de heren allemaal niet uit. Als er maar smerige southern rock uit de speakers knalt. Ook de man in de overall die zichzelf de rol van percussionist heeft toebedeeld, geeft het optreden wat extra’s mee. Hij bespeelt zijn koebel met iets van een slijptol, waardoor de vonken letterlijk van het weldoorleefde instrument afspatten. Om deze smerige southern rock sound te krijgen, heeft de band maar liefst vier leadgitaristen in dienst. Die elkaar nergens in de weg zitten. Ze vullen elkaar aan en geven elkaar de benodigde ruimte. De energie van de heren is tomeloos en er lijkt geen einde aan te komen. Nummers worden lang uitgesponnen en aan elkaar geregen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het repertoire wordt in een moordtempo gespeeld. Alsof de band een bergetappe van de Tour de France fietst. Gas terugnemen is er niet bij. De mannen blazen volle kracht voorruit. Deze malloten lijken nergens voor terug te deinen. Tegen het einde van het optreden trekken de heren vijf vrouwen het podium op, die worden voorzien van een koebel, om een nummer mee te dansen en te tikken. Na de toegiften Mississippi queen en de tot southern rock verbouwde Marilyn Monroe evergreen, I just wanna make love to you is er dan toch een eind gekomen aan een avondje eersteklas vermaak. Ook al deed White Cowbell Oklahoma anderhalf uur non stop in een moordend tempo het Paardpubliek het ene na het andere nummer cadeau, het had toch wel wat langer mogen duren.