Een stomme film voorzien van muziek en geluid is een lang vervlogen ambacht. In de voorstelling de Gerauschmacher wordt getoond hoe twee muzikanten een repetitie houden met een ingehuurde geluidenmaker. Het eindresultaat is misschien niet helemaal succesvol, maar erg vermakelijk. In de muzikale voorstelling Heute Noch, Verdomme! moet Sonja binnen een half uur een geschikte vader voor haar kind vinden. De keuze uit drie van de bandleden valt haar erg zwaar. In verschillende muziekstukken uit Sonja haar tegenstrijdige wensen en als de keuze uiteindelijk is gevallen, krabbelt haar cowboy terug en eindigd ze alsnog onbezwangerd. In Cafe Correct staat de blues/rootsformatie T-99. Dit trio heeft al twee goed ontvangen platen op zijn naam staan: Coo-coo uit 2001 en Strange Things Happen uit 2004. Het speelde in de grotere clubs van Nederland en op Europese bluesfestivals en toerde door Tucson. Vanavond staan de heren in een hoekje van een kleine tent, maar de inzet is er niet minder om, al is de zang van drummer Martin de Ruiter niet altijd helemaal zuiver. Het ‘roots’ aandeel speelt een steeds grotere rol in de muziek en de mandoline en ukelele zijn dan ook een prima aanvulling op de standaardbezetting van drums, gitaar en contrabas. Een paar tenten verderop treffen we het vrolijke gezelschap de Dopegezinde Gemeente. Dit doorgewinterde clubje maakt er vooral een dolle boel van. Improviseren is een beetje het devies. Behalve met een invalbassist speelt de band namelijk ook nog met een invalinvaldrummer. “Zowel onze vaste drummer als onze invaldrummer is op vakantie”, meldt zanger/accordeonist Pierre van Duyl. Het mag de pret niet drukken. Overal in het publiek zijn meeknikkende bolletjes en schuifelende voetjes te zien en in de hoek maakt een stelletje een heus dansje. Om de dubbelzinnige tekst van The needle wordt hard gelachen. Dat deze Engelse tekst er met een wel erg sterk Nederlands accent uitkomt, maakt het eigenlijk alleen nog maar leuker. Het echte slotstuk van de Haagse Parade is de Blondie-show van Ellen ten Damme. Deze oorspronkelijk in de Amsterdamse Club Panama opgevoerde act is wegens succes geprolongeerd. Hij was te zien bij de Tribute Band Night in Ahoy en nu dus op de Parade. In ongeveer drie kwartier slingert Ellen, érg kort gerokt, met haar band in een Parallel Lines decor tien nummers de tent in. Niet alleen de voor-de-hand liggende hits, maar ook songs als One way or another en I’m gonna love you too. Ellen geeft vooral een interpretatie van Debbie Harry, want zo beweeglijk als ten Damme heeft Harry nooit op het podium gestaan, al zijn er ook momenten dat performance en intonatie spot-on zijn. Maar juist het showelement - verkleedpartijen, het gebruik van props, een kroonluchterslingeract - en de veelvuldige interactie met het publiek zorgen ervoor, dat de mensen langzamerhand loskomen en op het eind swingend en zingend op de bankjes staan. Absoluut een waardig einde!