In de Leidse binnenstad waren de Lakenfeesten nog in volle gang, maar de ware festivalliefhebber trok op zondag 10 juni traditiegetrouw naar Werfpop, sinds een paar jaar ondergebracht in de Leidse Hout. Na de ietwat lauwe line-up en het grauwe weer van het voorgaande jaar kon deze 24e editie niet meer stuk. Er was voor elk wat wils dankzij de brede programmering. Rockband Griffin beet het spits af met een enthousiast gebracht optreden. De eerste bezoekers waren echter nog niet toe aan een ruig stukje muziek en hielden zich, op een paar fans van het eerste uur na, vooral bezig met lunchen en acclimatiseren. De Leidse band Joyfalds volgde. De band zegt ‘postrock’ te maken in een ‘creatieve liedjesstructuur’ en daarbij niet vies te zijn van gebruik van een breed instrumentarium met daaroverheen meerstemmige zang. Vanaf een plaid in de schaduw prima te consumeren als achtergrondmuziek, maar dan ook niet meer dan dat. Muzikaal werd het pas echt interessant toen derde band van de dag, Kitty Contana, begon te spelen. Pas in 2004 opgericht door vijf ervaren muzikanten uit Leiden en Roelofarendsveen maar nu al in staat een groter publiek uit het gras te laten opveren. De band speelde een strakke, funky set van zelfgeschreven nummers. Lekkere discopunk om goed wakker en vrolijk van te worden. Inmiddels waren beide velden volgestroomd met zonaanbiddende festivalgangers. De Leidse organisatie Club Populair vulde voor de tweede keer het achterveld. Tot groot vermaak van de rond de dansvloer neergestreken liefhebbers wisten dj’s Bo en W-rok zelfs de jongste dansers aan zich te binden met lekkere old school hip hop beats en dancehall. De Gentse stonerrock formatie Waldorf speelde ondertussen op podium 1. Ook voor dit genre was voldoende animo om het gebied voor het podium te vullen. Een pittig optreden waar sommige onwetenden een stapje terug deden om te ontsnappen aan de scheurende gitaren, heftige bassen en overenthousiaste drumsolo’s. Opvallend veel publiek haastte zich tegen het einde van de middag naar podium 2 voor het optreden van Kraak & Smaak. De live band van het Leidse producerstrio had duidelijk zin een feestje te bouwen. De start was verrassend energiek. Frontman Ro hitste het publiek nog wat extra op, maar zangeres Dez stal de show. De toegestroomde menigte reageerde door luidkeels zijn goedkeuring te geven aan haar opkomst en nog een stapje harder te dansen. Ook Seymour Bits kon de festivalgangers bekoren met het door hen gebrachte electrogeweld. Drie mannen achter de computers en het vervormde stemgeluid van aanvoerder Bastian bleken goed genoeg om de voetjes van de vloer te krijgen bij het opgewarmde publiek. Bastian, die we nog kennen van de internationale hit You’ve got my love, was gekleed in een opvallende witte overall, terwijl een van zijn bandleden een Batmanpak droeg. Uit het publiek werd er van meerdere kanten gezegd dat Seymour Bits vooral deed denken aan het jaren-tachtig geluid van Prince. Best vreemd maar wel lekker. De mannen van Opgezwolle liepen iets voor op schema. Ze begonnen te vroeg, waardoor een deel van de aanhang helaas een krachtig stukje Nederlandse hiphop misliep. De uit Zwolle afkomstige formatie bleek mateloos populair en binnen no time stond het hele veld te springen en mee te brullen op commando van mc’s Steez en Rico. Dj Delic maakte vooral een erg relaxte indruk, terwijl zijn collega’s zich in het zweet stonden te werken. Na al het opgefokte gehos en gespring trakteerde Beef! op een zonnig stukje reggae en ska. Beef! lijkt van ieder optreden een waar feest te maken en immens geliefd te zijn bij een groot publiek. Toegankelijk en vrolijk; de perfecte festivalband voor een tropisch warme dag als deze. Epica zette even later in met een lichtshow waar het helaas nog iets te vroeg en te licht voor was. De gothic band had echter ook nog een windmachine meegebracht waarmee het haar van zangeres Simone Simons dramatisch uit het gezicht geblazen werd. Het hoort er allemaal bij, net als de enthousiaste headbang-show die de gitaristen weg gaven. Tegen de hekken stonden vooral fanatieke gothic tienermeisjes die ondanks de aanhoudende hitte fier overeind waren gebleven in de vaak zware, oncomfortabel ogende kostuums. Helaas doet deze band teveel denken aan marktleider Within Temptation en was dit optreden niet bijzonder noemenswaardig. Hekkensluiter van de dag was de bijna legendarisch te noemen dj Dimitri. Hij wist het vermoeide publiek nieuw leven in te blazen met zijn set. Tot ieders genoeg liet de dj de historie van de house voorbij denderen. Bij iedere oude klapper werd er luidkeels geschreeuwd en ging de menigte compleet uit zijn dak. Een waar feest van herkenning voor de liefhebber. De overgebleven fanatiekelingen waren nog lang niet moe toen de lichten doofden. Zij haastten zich naar het LVC voor de afterparty. De organisatie van Werfpop kan terugkijken op een zeer geslaagd festival en zich gaan opmaken voor de zilveren editie van volgend jaar!