Op minder dan een uur van Den Haag ligt, hou je vast nu, een andere stad van formaat: Amsterdam, misschien heb je er wel eens van gehoord. Het mag natuurlijk geen naam hebben, maar ze doen er ook aan muziek. In een poptempel genaamd Paradiso was het gisteravond raak. Rake woorden, daar draaide het om. Double Talk was de werktitel, een jaarlijks terugkerend hiphopoetryfestival in haar achtste editie. Op twee podia werden een half dozijn acts losgelaten. Niet tegelijkertijd natuurlijk, zover zijn ze daar ook wel. De tent is packed to the bone. Lauwe gasten en frisse meisjes in een voor hiphopfeestjes zeer acceptabele verhouding. Sneakers werden druk gecheckt en men zag dat het goed was. Er hing een sfeer die tegen een stootje kon, uitgelaten met een hitsig randje. Want één plus één is nog altijd twee en je weet toch. Op het grote podium staan vooral grote negers in nog veel grotere T-shirts. Waar ze die vandaan halen, ik weet het niet. Het zijn niet het soort gasten die even makkelijk zo’n XXL winkel voor vette mama’s binnenwandelen. Een onopgeloste zaak met andere woorden. Hopelijk kun je het een plaatsje geven. Maar er waren meer mysteries. Wie is toch die gast die altijd naast de DJ staat? Muzikaal gezien lijkt ‘ie er niet toe te doen. Vermoedelijk gaat het hier om familierelaties. Want er is altijd wel ruimte voor een werkloze neef in de tourbus en dat podium is ook groot zat. Verder was het vrij helder allemaal. De mannen spuwden standaard hiphop over droge beats, dan wel vettige beats, maar hoe dan ook, over beats. Het ging daarbij over zaken die ons allen aangaan, zoals crackverslaving en drive by shootings. Het laat niemand onberoerd en de handjes gaan daarom, al dan niet op commando, zo’n vijfenhalf keer per liedje in de lucht. Boven spelen de grensverkenners. Experimentele landschappen van geluid waar dichters het publiek meenemen over geheime sluiproutes naar verborgen woordenschatten. Lekker wazig dus, als in lekker en wazig. De rook hangt dik tegen het plafond. Tegen de achterwand van de zaal is een bar. Hier kon je bier bestellen en zo geschiedde. In de BRRRRR, ofwel kelder, presenteren Kees de Koning en co het hiphop programma 3voor12XL. Je kon er ook een broodje eten. Er is keuze uit meerdere soorten beleg waaronder humus. Humus is momenteel heel vet aanwezig in de hiphop scène. Het laat zich lekker combineren met wat blaadjes ruccola en veroorzaakt nauwelijks tandplak. Later die nacht nemen V(ideo)DJ’s de kelder over. Het wordt een reisje langs de Herinneringslaan, met alle grote clipjes uit de begintijd van Yo! MTV raps. Het publiek verbroedert nog wat nauwer als in een golf van nostalgie elk nieuw clipje wordt ontvangen met hartstochtelijk gejuich. Errug toffe vibes alhier. Tegelijkertijd speelt boven, op het grote podium, de hoofdact. Oorspronkelijk zou dit Slick Rick zijn, je kent hem wel, Slick Rick de Ruler, de man met de slis en z’n pimpy verhaaltjes. Maar Slick Rick had zich er even in verslikt en liet het afweten. Hij werd vervangen door twee tijdgenoten, te weten Nice and Smooth. Inmiddels diep in de 80 maar nog steeds in staat een hoop lettergrepen op ritmische wijze door een microfoon te blazen. Het publiek slikte het als zoete koek, ook al zo’n typische hiphop versnapering. Na afloop van Leuk en Glad ging het feestje vrolijk verder. Er werd gedanst, gedanst en ook werd er gedanst. Hadden we al verteld dat er gedanst werd? Wel…? Oke.