De afgelopen maand werd men overspoeld met informatie rondom de tsunami in Zuid-Oost Azië. Beelden van verwoeste vissersdorpjes, huilende mensen, tragische verhalen. En de daaropvolgende spotjes, noodkreten, tv-acties. Giro 555. Nog nooit eerder hebben de Nederlanders zo massaal geld gegeven aan een ramp die zoveel verder afspeelt. Het lijkt wel of men na de nare gebeurtenissen in 2004 de ramp als een ware kans ziet om weer tot, jawel, 'verbroedering' te komen. Maar wat was er op het benefiet concert in ‘Haagse Pop voor Azië’ te merken van deze "verbroedering", van deze breed gedeelde drang om te schenken? De Haagse popscene was bijna unaniem bereid om te spelen op het festival. Meer dan vijftig acts waren te bezichtigen in de kleine zaal van het Paard van Troje, het Podiumcafé en de One Four. Logisch dat er veel mensen op af kwamen. Al rond zes uur verscheen het "uitverkocht" briefje op de deur van het Paard van Troje. Wanneer ik wat muzikanten vraag naar hun motivatie om te spelen en naar een reactie op deze massale opkomst, is het geluid echter niet heel positief. "Ik vind het publiek hypocriet." Drummer Detlef van Spider Rico neemt nog een slok bier en vervolgt zijn 'betoog', waarvan ik alleen nog vlagen van vaak gehoorde zinnen heb onthouden, als 'ver van mijn bed-show' en het welbekende 'andere rampen/arme landen worden vergeten' verhaal. Veel muzikanten zeggen niet zozeer te spelen vanwege de ramp, maar gewoon omdat ze gevraagd waren en het allang best vonden. Drummer Lars van Doll House Drama vindt het publiek niet hypocriet, maar hun gedrag juist logisch. "Zo zijn Hagenezen nu eenmaal". Hij vindt het hartstikke leuk dat het zo druk is, drukker dan hij zelf verwacht had. Zanger Melle de Boer van Smutfish wind er al helemaal geen doekjes om. "Het volgende nummer is voor de kindjes in Thai-land", klinkt het ironisch. "Thai-land is een mooi land. Volgend jaar gaan we weer lekker op vakantie naar Thailand, om te surfen. De seksindustrie schijnt ook kickuh te zijn daar!" Of je door zo openlijk je irritaties te uiten een positieve bijdrage levert aan een festival waar toch zo hard aan gewerkt is om het op te zetten en rond te krijgen, is natuurlijk wel de vraag. Gelukkig storen Melle's uitlatingen het publiek geenszins, want wanneer ik de bezoekers naar hun motivatie om te komen vraag, is het beeld nog duidelijker. Uitspraken als "ik wist niet eens wat dit was, maar een vriend speelt" (meest voorkomende uitspraak), "uh, wanneer speelt Di-rect nou?" (daarna meest voorkomende uitspraak) en "Wij komen voor de Stud Muffins, hi hi." (uitspraak alleen voorkomende bij groepjes jonge meisjes met grote broeken), bevestigen wat ik al vermoedde: de ramp is secundair, bijzaak. Maar wat maakt dat eigenlijk uit? Erik Hofland (Dyzack) laat zich lachend over de motieven van de organisatoren uit: "Ach, die willen toch ook alleen maar een leuk feestje opzetten? En dat vind ik ook een goed initiatief. Dit mag ieder jaar van mij wel! Zonder die ramp, dan." En daar kan ik het alleen maar roerend mee eens zijn. Zie de foto-impressies van dit, wellicht hypocriete doch zeer geslaagde, feestje.