Zappaliefhebbers hadden zich afgelopen vrijdag massaal verzameld voor de Frank Zappa Night in de Boerderij in Zoetermeer. De negenmans formatie Uncle Meat zorgde voor een ware happening, maar bij de tweede band The Foolz was de leegloop in de zaal genoeg zeggend. Een goed begin met een slecht einde voor deze Zappanight. Uncle Meat bijt het spits af. Het publiek blijft afwachtend in de magische halve cirkel staan als het eerste nummer Watermelon in Easter Hay wordt ingezet. De eenheid die in deze band heerst, is direct voelbaar. Solo’s dringen niet alleen bij de desbetreffende muzikant door, ook de rest van de band voelt het intens. De blazers – 2 saxofoons en een trompet- spelen een grote rol in dit Zappa-tafereel. Het gebruik van kazoo’s zorgt ervoor dat je niet helemaal naar Brabant hoeft af te reizen voor carnaval. Het collectief weet de geest van Zappa goed in ere te houden maar leveren ook een eigen bijdrage af in de muziek van de grote meester. Zo worden enkele van Zappa’s teksten gezongen en voorgedragen in het Nederlands. Meestal trekt de echte Zappafreak dit niet, maar Uncle Meat brengt dit met de juiste dosis humor en vaardigheid dat het toch gepikt wordt door de fans. Hier in Zoetermeer gebeurt het ook met de theatrale show van “The Mothers”. De bandleden leven zich volledig in in Frank Zappa & The Mothers Of Invention. Zowel muzikaal als het doen en laten op het podium. Big swifty, Dangerous kitchen, Lets move to Cleveland: ondanks dat het wat oudere publiek toch rustig blijft staan met een biertje in de hand, zit de sfeer er goed in. Does humor belong in music? Deze muzikanten hebben het zeker begrepen. Als toegift schotelen ze Big leg Emma voor en laten een tevreden publiek achter. Over ‘Does humor belong to music?’ gesproken. Deze concertregistratie uit 1984 werd vertoond op grote Beamers in zowel het café als boven het grote podium. De geest van Zappa lijkt nog steeds niet te zijn uitgestorven. De aanwezigen lijken te smullen van Zappa en zijn leerlingen. Na deze beelden is het de beurt aan de tweede band, The Foolz. Totaal anders dan de eerste band. Met slecht vijf man op het podium, denkt de gitarist en leider van de band of hij de meester zelf is. Uiterlijk wil hij op Zappa lijken. Het wil nog niet zeggen als je zo’n snor en sik laat aanmeten dat je je dan mag bevinden in een Zappa (Re-Cover)band. Het geluid klinkt erg schel, waardoor de zang niet duidelijk hoorbaar is. In het spel zijn de muzikanten teveel op zichzelf gericht. De sfeer komt totaal niet los en halverwege de set is de zaal nog maar half gevuld. Ook de toetsenist heeft de muziek van Zappa niet begrepen. Gezeten achter een keyboard heeft de toetsenist zich uitgedost met een Afropruik om zo op Zappa-volgeling George Duke te lijken. Helaas ook nu slaat, The Foolz de plank weer behoorlijk mis. Met City of tiny lights en Dancing fool weten ze gelukkig nog wat van het aanwezig publiek te winnen. Ook jammer dat de bands geen moeite hebben genomen om de playlists met elkaar af te stemmen. Big swifty en Cleveland heeft het publiek al gehoord. Eenheid is ver te zoeken bij The Foolz. Een bandje starten is één, Zappa willen spelen is een andere zaak. Muziek maak je nog altijd met hart en ziel en niet alleen vanuit een gedachte die ‘toevallig’ Zappa heet! Nee de muziek van de meester verdient meer respect en passie. Zappa had de muzikanten van The Fools allang ontslagen.