Er is, zoals deze week in de media te lezen was, veel gedoe rondom de Grote Prijs van Nederland om het maar eens diplomatiek uit te drukken. Zoals gewoonlijk is er, ten tijde van nationale rampspoed, een legioen aan deskundigen die zich over de kwestie buigt om het een en ander te verduidelijken voor de eenvoudige leek. Zoals een goede vriend altijd zegt: “ Muziek maak je in eerste instantie voor jezelf en als er dan nog mensen zijn die dat kunnen verdragen of er zelfs een beetje van kunnen genieten is dat mooi meegenomen, een wedstrijd zonder de fysieke aanwezigheid van bijvoorbeeld een doel, korf of finishlijn en een homo als scheidsrechter, is geen echte wedstrijd!” Gesterkt door de wijze raad van deze zelfbenoemde deskundige gingen we, samen met andere enthousiastelingen, vrijdagavond de strijd aan met de elementen om in Speakers te Delft één van de voorrondes te trotseren. In de half gevulde zaal stonden ze dan, een mengeling van fans, managers, boekers en muziekliefhebbers. De grootste angst van een muzikant tijdens een wedstrijd is de medemuzikant die in het publiek zijn verrichtingen, uitgerust met kritische blik en scherp oor, gade slaat. Een enigszins timide spelend Suncloud mocht het spits afbijten. Eenvoudige popliedjes werden op de automatische piloot afgewerkt. De zanger, die voor de gelegenheid zijn jas aan had gehouden, gooide er zo nu en dan een pose uit die Freddy Mercury niet had misstaan. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het een absolute ‘bummer’ is om voor een nog binnendruppelende zaal te spelen. Ook Eria d’Or had daar last van. Vier sympathiek ogende doom-metal muzikanten, volgens insiders een metal variant die zich kenmerkt door een wat meer onderkoelde houding, uitgerust met lang haar en bijpassende sik, werden aangekondigd als melodieus zweverig en geïnspireerd door de werken van een zekere Slauerhoff. Wat volgde was het best te omschrijven als grommende gedrevenheid om uit een brij van geluid te ontsnappen. Enige subtiliteit was niet te ontdekken, zelfs niet bij de balad ‘when she comes’ en we verklappen u dat zij waarschijnlijk ook niet meer komt. Nee, het feest begon pas echt goed toen Vegas for Millions van wal stak. Geen woord gelogen als het gaat om een geile Rock ‘n Roll band. Heerlijke melodieën die af en toe deden denken aan de Dandy Warhols en Pixies. De energie spatte van het podium af en het publiek werd wakker geschud. In een sneltreinvaart werden aanstekelijke en pretentieloze liedjes met veel dynamiek uit de mouw geschud en hoewel de gitaarsolo’s niet allemaal goed uit de verf kwamen voorspel ik dat, met wat schaafwerk hier en daar, we nog lang niet af zijn van deze band! Dat enthousiasme alleen soms niet voldoende is ondervond Mood O, wederom een kwartet met een mix aan retro-popstijlen die vaak zo verrassend was dat het publiek niet meer doorhad dat het nog steeds om hetzelfde bandje ging. De tweestemmige zang was bij vlagen doeltreffend evenals de passie waarmee de toetsenist zijn Rhodes bespeelde maar het geheel was toch wat rommelig waardoor het moeilijk was je aandacht erbij te houden. De drie-mans rock-formatie Any speelde veel van hetzelfde. Ondanks de heerlijke stem van de zanger, de strakke drumpartijen en de soms Muse-achtige melodieën werd het eigenlijk geen moment spannend, toch iets waarover in het vervolg nagedacht zou kunnen worden. De uitsmijter van de avond werd verzorgd door Clayborn. In de zaal gonsde het al van de geruchten dat het hier ging om een band met gedegen muzikanten, een reputatie in retestrakke rock en de term conservatorium viel zelfs. Ook wij waren al een tijdje nieuwsgierig, zeker nadat ik hun debuut EP ‘Release’ had gehoord, een knap staaltje vakmanschap, niet in de minste plaats om de mooie productie. Wij kunnen u verzekeren, dan ben je natuurlijk scherper dan scherp en alerter dan alert, toch? En werden wij teleurgesteld? Drievoudig NEE! Wat een show, Crazy Jane was vanaf het begin op stoom gestuwd door drumpartijen waarvan iedere klap raak was, absurd en vervreemdende riffs op gitaar die deden denken aan Primus en 24 -7 Spyz. Wat heeft Jane een stem, wat een geile aanwezigheid en wat een performance. Maar als men de balad en tevens titelnummer van de EP inzet wordt weer pijnlijk duidelijk dat de teksten soms te gekunsteld zijn. Dat is jammer want als je prijzen wilt winnen moet je ieder risico uitsluiten, regeren is vooruitzien! Vrijdag is D-day in het Paard van Troje, dan zullen we meteen zien of de deskundigen hun werk naar behoren hebben gedaan. We gokken op de miljoenen uit Vegas.