Donderdag 3/2 De week van qrio (stiekem zijn het twee weekeinden) begint op donderdagmiddag bij onze oefenruimte in hartje Den Haag met het inladen van de bus. Deze handeling (in- cq uitladen) zal zich de komende twee weekeinden zo’n twintig keer herhalen. Dan kunnen we vertrekken naar Groningen. We dat zijn: Rob (zanger/bassist qrio), Harald (drummer qrio), Michiel, (gitarist qrio), Maarten (gitarist qrio/chauffeur), Anneloes (vriendin Michiel/regelaar overnachtingadres in Groningen) en Roel. Deze laatste verdient een speciale vermelding, niet alleen is hij de helft van Quallofill maar bovendien maakt hij een documentaire over qrio en gaat daarom mee naar zo veel mogelijk optredens om verzekerd te zijn van veel materiaal. Dat Roel ook kan chauffeuren, is natuurlijk mooi meegenomen. Onze bus hebben we te leen van de vader van Rob en bezit naast ruime zitplekken en prima bergruimte voor de spullen, ook een stereo en achterin twee speakers, waarvan maar één speaker werkt. Dit leidt ertoe dat de persoon die onder deze speaker zit, gebukt gaat onder een kakofonie van muziek opdat de rest de muziek ook kan horen. Gehoorbeschadiging zit in een klein hoekje voor een muzikant, in dit geval de rechterhoek. Terwijl de regen op het dak slaat, rijden we naar Groningen. De reis verloopt zonder al te veel fileleed, en we maken een picknickachtige pitstop bij een tankstation in de omgeving van Urk, waar we broodjes gezond aanschaffen en smakelijk opeten (het is natuurlijk pure larie dat toerende bands alleen maar zuipen en op onregelmatige tijden eten, áls ze al eten). In Groningen aangekomen zoeken we op traditionele wijze de weg naar het juiste adres. Hoe gaat dit in zijn werk? De chauffeur probeert een ingewikkeld, door Maarten uit de computer getrokken, routekaartje in het schemerduister te ontcijferen met hulp van diegene die naast hem zit. Diegene die naast hem zit doet alsof de weg voor hem geen geheimen kent en Groningen zijn broekzak is. De rest van de passagiers schreeuwen hier doorheen en doen alsof zij het allemaal beter weten. Uiteindelijk rijden we doelloos rond, verliest de chauffeur zijn zelfbeheersing en rijdt steeds dichter langs de talloze fietsers die Groningen rijk is. Dan gaan tenslotte de ramen en schuifdeuren open, wordt er lukraak naar mensen op straat geschreeuwd en de weg gevraagd. Uiteindelijk vinden we het adres van onze gastvrouw voor Groningen: Mariëlle. onze host en geduldige engel, die ons de komende twee nachten geheel vrijblijvend onderdak zal bieden. Op de vloer in haar woonkamer zullen we de nachten doorbrengen en schunnigheden vertellen, terwijl we voor haar zo stil mogelijk proberen te doen. Chapeau! Na een biertje of twee is het tijd om naar Simplon te gaan, waar het eerste optreden in het kader van de Locals Only tour met Pulse en 2nd Place Driver zal plaatsvinden. We brengen onze spullen naar boven en vermaken ons met het schouwspel van een dronkelap die de deur wordt gewezen (hij was er waarschijnlijk nog van Eurosonic die weer ervoor). Als deze persoon representatief zou zijn voor het publiek van die avond, dan zou sponsor Dommelsch in ieder geval de handjes dicht kunnen knijpen bij het zien van de baromzet. Wij spelen als afsluiter, waardoor we ruimschoots de tijd hebben om met wat mensen te kletsen, te relaxen en naar Pulse en 2nd Place Driver te kijken. Daarna is het onze beurt en we zien dat de zaal redelijk is gevuld. Het optreden is het beste te omschrijven als “losjes”. Zoals gebruikelijk wordt er druk heen en weer gesprongen. Maarten valt in het drumstel (of werd hij geduwd?), iets wat er achteraf op film minder heftig uitziet dan het klinkt. Wel zijn we zo vriendelijk om tijdens het spelen het drumstel weer recht te zetten zodat Harald gewoon kan doordrummen. Een aantal mensen in het publiek wil Harald van ons kopen. Wij zijn bereid hem te verkopen voor een krat bier. Da’s niks voor een drummer toch? De mensen komen daadwerkelijk aanzetten met een krat, waar echter maar zes flesjes in blijken te zitten. Evengoed een goeie deal, en de koop wordt beklonken. Ondertussen komt 2nd Place Driver nog in polonaise voor het podium heen en weer hossen, het is per slot carnaval en deze Tilburgers voelen zich natuurlijk ontheemd in het hoge noorden. Wijzelf waren niet echt tevreden over de show, vonden het laconieke, losse karakter een beetje teveel overheersen. De recensie van LiveXS was echter behoorlijk positief. Bovendien werden wij gezien door de programmeur van Vera Downstage en werden we de week daarna direct geboekt om een avondje te komen spelen. Lachen! Weer naar Groningen, want Groningen is een supergave stad. Nu Eurosonic nog, volgend jaar…… Nadat Simplon haar deuren heeft gesloten, gaan we nog even nabieren in café de Storm met de mensen aan wie we Harald hebben verkocht. Het wordt heel laat, en uiteindelijk wandelen we naar ons tijdelijk adres, een spoor van qriostickers achterlatend. Gelukkig hebben we met Simplon kunnen afspreken onze spullen de volgende dag op te kunnen halen, wat een keer extra in- en uitladen scheelt. Diep in de nacht rollen we moe maar voldaan ons bed (matje) in. Vrijdag 4/2 De volgende ochtend:een woonkamer met 6 slapende mensen, fel zonlicht en een drang naar koffie. Roel heeft met veel liefde koffie gezet voor ons allen, terwijl hij ons filmde, de voyeur. Voorlopig kunnen we onze spullen nog niet halen dus struinen we doelloos door Groningen. Wat op zich heel gezellig is, want Groningen is een hele gave stad. Na wat gegeten en gedronken te hebben halen we de bus, en onze spullen in Simplon. De volgende plek waar we gaan spelen is café de Zolder. Ter plekke aangekomen blijkt dat de spullen alleen het café in zijn te krijgen via een uiterst steile, smalle ijzeren trap. Roel ruikt een buitenkansje en begint direct te filmen. De mouwen opgestroopt, en het blijkt allemaal best te gaan. Gelukkig regent het niet, anders zou de trap spekglad zijn geweest (wat wel weer goed zou zijn voor hilarische footage). De mensen van de Zolder blijken uiterst vriendelijk en relaxed (zoals de meeste mensen hier). Wij als Hagenezen zijn dat niet meer gewend en plinken bijna een traantje van ontroering weg bij het ontvangen van zoveel warmte. Voorlopig kunnen we nog niet opbouwen, dus dat betekent nog meer door de stad slenteren, een bezoek aan een rijk bedeelde platenzaak en wat eten. Hans geeft ons geld om ergens een happie te gaan eten; tof gebaar! qrio speelde in De Zolder voor een kratje bier en de afspraak was dat alle extra’s welkom waren, maar dat we daar niet om zouden vragen. Dit etentje was dus een uiterst sympathiek extraatje. Bedankt Hans! Intussen is het wel duidelijk dat het leven on the road vooral bestaat uit wachten, wachten en meer wachten. Het eten vond plaats in een niet nader te noemen restaurant dat nooit een Michelinster zal ontvangen. Gezellig was het wel. Dorst hebben we er ook niet gehad. Er was wel iets met de tonijn. Deze was of al te lang dood of op een dusdanige rotmanier om het leven gebracht (vergiftiging, radioactieve straling), dat deze koning der vissen zijn lijden op de een of andere wijze over wilde geven aan hen die van zijn ontzielde lichaam aten. Feit was in ieder geval dat Rob en Roel, die beide van deze culinaire laagstand hadden gegeten, klaagden over darmkrampen en braaknijgingen (het gegeven dat ze samen een kuub halfrauwe friet ophadden kan ook bijgedragen hebben aan hun lijden). Terug in de Zolder blijkt er iets van een metamorfose plaats te hebben gehad. Er hangt een groene rookwalm, er staat reggae op, er zijn mensen met lange jassen en baseball petjes op binnen die veel blowen, of veel hebben geblowd, of altijd blowen. Roel herstelt snel van de maaltijd, Rob echter vecht een grimmige strijd uit met het gif dat zijn lichaam is binnengedrongen. Michiel en Maarten gaan hun gitaren repareren. Een bezigheid die voor en na elk qrio optreden een noodzakelijk kwaad is, gezien het geweld waarmee de strijd met de snaren aangegaan wordt; ook voor apparatuur is het touren zwaar werk. Ondertussen vragen we de mensen achter de bar om geleidelijk, zo naar het optreden toe, iets meer gitaarmuziek te gaan draaien, omdat qrio anders met het eerste nummer de hele tent leeg jaagt. Harald kreeg de verzekering dat er binnen 15 minuten een “langharige jongen zou komen, die altijd stoner draait”. Een halfuur later, terwijl The Prodigy uit de speakers knalt, bouwt qrio op, verbaasd over alle verschillende soorten stoner, ska, noise, doom, emo, pop, en wat er al niet meer bestaat en de verwarring die deze genres onder de mensen teweeg brengen. Tijdens de gig is het niet druk, maar de mensen die er zijn luisteren aandachtig en schromen niet tussen de nummers aanmoedigingen te schreeuwen. Dat hadden we ook wel nodig, vooral Rob, die langzaam groen en blauw werd en ons na het optreden vol trots bekende dat hij moest overgeven terwijl hij stond te zingen. Rob zong deze avond erg goed en we raadden hem dan ook aan vaker rottende tonijn te eten. Roel filmde veel en vaak en overal. Maarten had voor het optreden iets verkeerds gezegd tegen zijn stemapparaat zodat deze niet meer meewerkte, en hij af en toe bij Rob kwam stemmen, heel knus. Gelukkig kunnen we ook hier onze spullen laten staan, we zagen ons al in het donker en halfdronken weer de spullen het trapje afsjouwen. We bieren nog wat na in jazzcafé de Spieghel, wat om de hoek ligt terwijl Roel, Harald en Rob nog wat filmopnames in op straat doen, waarna de batterijen leegraken en we teruggaan richting ons logeeradres. Zaterdag 5/2 Wederom een ochtend wakker worden met zes man in de woonkamer van Mariëlle. Veel koffie, bananen en gezwets. Rob, fris gedouched, en riekend naar badschuim zet koffie voor ons allen en brengt het persoonlijk aan de hoofdeinden. Zoals gezegd, vooral ’s ochtends ontstaan er vertederende momenten! Roel filmt. Harald repareert Maartens bril, met een handigheid ongekend voor drummers. De Gaffa-tape blijft in de koffer. We nemen afscheid van Mariëlle. We hebben nog wat tijd te doden, ieder gaat zijns weegs en begint zich alvast geestelijk voor te bereiden op nieuwe capriolen op de Trap des Doods. Maarten zocht en vond een muziekzaak die hij de dag ervoor gemist had, en kocht enkele prachtige obscure plaatjes. Michiel ging op zoek naar een zeer zeldzaam schroefje voor zijn gitaar, welke hij in de Simplon al was verloren, vond deze niet, maar wist wel de winkelbediende van een ijzerwarenzaak allerlei complexen aan te praten. Uiteindelijk vluchtte de beste man het magazijn in en is daar vooralsnog niet uitgekomen. Harald, Rob en Roel zochten en vonden een fatsoenlijk ontbijt, voerden de overgebleven consumptiebonnen uit de Simplon aan mechanische vissen in een met water gevulde zandbak en bespraken het lot van Afrika met een promotieteam van Save The Children in het Groningse winkelhart. Na twee dagen spending money in Groningen zijn er vele hele toffe platenzaken bezocht, Vooral Rob spendeerde hier zijn huishoudbudget en dat van zijn vriendin aan leuke ceedeetjes en hebbedingetjes. In totaal is Den Haag na dit weekend meer dan 40 cd’s rijker. Natuurlijk staat Roel te trappelen om zijn camera op te zetten en ons te laten buffelen op de trap. Roel heeft de choreografie al bedacht en dat betekend dat terwijl de bus al vol is, de band nog meerdere keren de trap op en af moet terwijl het camerastandpunt wordt aangepast. Hoogtepunt is de spannende chase-scene waarbij de bus in vliegende vaart wordt dicht gemaakt. Als dank voor deze moeite wordt de cameraman vervolgens bijna overreden. Roel werd nog wel weggestuurd toen hij per ongeluk door het raam van de ondergelegen koffieshop stond te filmen. De mensen die hier met elkaar aan praten waren, wilden duidelijk geen onderdeel zijn van zijn prachtige documentaire. Na het laden werd Hans nog even bedankt waarbij Hans ons nog een prachtig afscheidscadeau meegaf, een lunchpakket voor onderweg, flesjes Grun, de lokale tripel, heerlijk bier voor op de snelweg. Ietwat wild laveerde Maarten de bus de steeg uit waarbij enkele onschuldige voetgangers en een groepje toeristen met een gids bijna ten prooi vielen aan de woest draaiende wielen. Groningen-Leeuwarden is natuurlijk een eitje en met de nieuw aangeschafte beuknoise van the Lightning Bolt als soundtrack arriveren we al spoedig bij Lennert, een vriend van Michiel die ons vannacht op de vloer laat slapen. Lennert is documentairemaker en laat ons weten dat hij vanavond een documentaire maakt over een Chinese jongen, genaamd Ran, die de Nederlandse muziek- en uitgaansscene ‘ontdekt’. Met Roel erbij is dat dus een overkill aan documentairemakers, waarbij er de situatie ontstaat dat de ene documentairemaker (Roel) de andere documentairemaker (Lennert) filmt terwijl het ene onderwerp (Ran) het andere ontwerp interviewt (Michiel), apart! Na een biertje soldaat te hebben gemaakt vertrekken we naar café Mukkes. Leeuwarden is een oude stad met grachten, sloten, ophaalbruggen, nauwe straatjes, steegjes, terpen en nog meer anti-auto dingen. Café de Mukkes ligt hier midden in. Om de hoek bij de Mukkes, ligt een steegje waar ook de Gloppe ligt, één van de leukste zalen van Noord Nederland. Eerder speelden wij hier al eens met Voicst. Dit steegje wordt voorbij de Gloppe steeds nauwer, tot er aan het einde amper een personenauto langs kan. Bovendien staan aan beide kanten fietsen geplaatst. Aan het einde van dit steegje moet men een haakse bocht maken naar rechts, waarna men voor de Mukkes uitkomt. Via deze weg is de Mukkes met een bus niet bereikbaar zo is ons later verzekerd. Gedurende de maaltijd kwam het gesprek op de bob en omdat onze chauffeurs ook een avond lol wilden hebben, bood Froukje aan de bus te rijden. Met Froukje aan het stuur reden we naar de Mukkes. Froukje reed hard. Froukje reed het steegje in bij de Gloppe. Froukje reed nog steeds hard. We passeerden de Gloppe, het steegje werd nauwer. Meer fietsen stonden aan de straat geparkeerd. Froukje remde iets. De mensen buiten op straat keken toe en verheugden zich al op het gekras van staal op steen, gevloek en meer scènemakerij. Froukje remde nog iets. We waren aangekomen bij het einde van de steeg. Froukje draaide de bocht in en zonder noemenswaardig af te remmen nam ze de bocht, zonder fietsen of wat dan ook te raken en zette de bus stil voor de Mukkes alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Mensen kwamen naar buiten. Mensen die stonden te bellen op straat staakten hun conversatie. Froukje was de eerste mens in Leeuwarden die een bus door die bocht had gestuurd. Ook wij waren sprakeloos, en wisten al wie er terug moest rijden! In de Mukkes blijkt dat Lennert thuis een statief heeft laten liggen. Aangezien Maarten en Roel de moed in de schoenen is gezakt en geen stuur meer durven aanraken, doet Froukje dat ook maar gelijk. Mukkes blijkt een grote kroeg met een leuk podium. Harald, Maarten, Rob en Roel gaan wat flyeren in andere kroegen en Michiel wordt apart genomen door Ran, die intussen is gearriveerd. Ran is erg geïnteresseerd in het Nederlandse bandjeswezen in wil in de toekomst in China iets gaan doen met de kennis die hij hier opdoet. Zodoende onderwerpt hij Michiel aan een streng kruisverhoor, wat op band wordt vastgelegd door Lennert. Na te hebben opgebouwd en gesoundcheckt (we spelen vanavond met volledige PA) arriveert de lokale band Cobra Carnival waarmee we vanavond spelen. Het optreden zelf gaat erg goed, we krijgen veel leuke reacties na afloop en er waren een aantal mensen aanwezig die ons de vorige keer in Leeuwarden (in het voorprogramma van Voicst) hebben zien spelen. Ook in de Mukkes kunnen we de spullen laten staan, wauw! Dus gaan we weer nabieren, ditmaal in het nabijgelegen café de Gloppe, wat op zaterdagavond een echte vleesmarkt blijkt te zijn (maar wel een gezellige). Froukje brengt ons natuurlijk weer terug naar het huis van Lennert, waarbij alle rotondes (zo lijkt het) van Leeuwarden worden genomen, de meeste enkele malen achter elkaar en ééntje tegen de richting in... Zondag 6/2 De nachten worden steeds korter en we raken steeds meer immuun voor koffie. Tijd om naar huis te gaan. Vroeg in de morgen eerst terug naar de Mukkes om voor de laatste keer dit weekend de spullen in te laden. En geïnspireerd door de videocamera die er weer lustig op los draait wordt de bus volledig geladen in een recordtijd van 9 minuten. Wie zegt er dat je niks leert van touren, inpakken kunnen we inmiddels als de beste. Buiten is het schitterend vriesweer en we maken een tussenstop op de afsluitdijk, want daar zit het tankstation met de lekkerste broodjes bal. We lopen nog wat rond en maken wat foto’s, en rijden dan in één ruk door naar Den Haag. De laatste keer sjouwen voor dit weekeind dan gaat iedereen naar huis. Volgend weekeind weer! Vrijdag 11/2 Het tweede weekeind met drie optredens en helaas kan cameraman Roel deze keer niet mee. De heenreis verloopt alweer voorspoedig, en veel eerder dan verwacht zijn we in Eindhoven. Vanavond spelen we in café Altstadt maar eerst gaan we even langs het slaapadres, deze keer Michiel’s zus. Wel handig dat Michiel familie en bekenden in alle uithoeken van het land heeft. Altstadt blijkt een erg groot en mooi café, met een erg fijn podium. Tijd zat om op te bouwen en te soundchecken. Gedurende deze tour worden we elke dag onthaald door dingen die mis lijken te gaan. Meestal gaan er spullen stuk tijdens de optredens, maar in Altstadt besloot de gitaar van Maarten voor het optreden de geest te geven. Wat hem ertoe noodzaakte op de reservegitaar te spelen. En vanwege het briljante besluit niet alle gitaren mee te nemen, stond vast dat er geen snaren konden worden gebroken. Een zware druk lag op de schouders van de gitaristen. Tijdens het optreden is het niet heel druk maar het publiek wat er is vindt het goed en laat dat ook merken. Na het optreden blijven we nog wat hangen in Altstadt. Met dank aan de barman, die een leuke avond had en ervoor zorgde dat we altijd een vol glas bier hadden, vertrokken we vrolijk en flink aangeschoten naar de bus om, na de spullen uit de bus in de schuur te hebben gezet, te crashen bij ons logeeradres. Zaterdag 12/2 Na wat broodjes met kaas en worst staan we vroeg weer op. Michiel ontbijt niet want hij heeft de taak de gestorven gitaar van Maarten te reanimeren. Dus terwijl iedereen achter een dampende mok koffie zit, ademt Michiel de dampen van een soldeerapparaat in, teneinde een openhartoperatie tot een goed einde te volbrengen. We hebben een heleboel tijd te doden voordat we kunnen vertrekken naar Den Bosch. Dus op naar de lokale muziekzaak waar allerlei versterkers, bassen en drumstellen worden uitgeprobeerd (maar niks gekocht). Michiel vindt de Peavey TripleX top wel heel interessant (“Thurston Moore gebruikt ook een 120 watt buizentop van Peavey en dus moet er geluid uit komen”), en de opmerking van de verkoper “draai hem maar goed open, dan hoor je het tenminste” laat hij zich natuurlijk geen twee keer zeggen. De mensen die in het soundproof hokje hun akoestische gitaren aan het proberen zijn horen alleen nog maar Michiel’s gepiep. Conclusie: mooi ding, heel duur ook. In apocalyptisch weer rijden we naar Den Bosch, waar in de W2 het tweede optreden in het kader van de LiveXS Locals Only tour zal plaatsvinden. Wij spelen vanavond als eerste en checken dus sound. Als we daarmee klaar zijn blijken Pulse en 2nd Place Driver ook te zijn aangekomen en met z’n allen gaan we eten in W2. Daarbij vertelt Michiel aan iedereen die het horen wil dat dit het podium is waar hij voor het eerst gestagedived heeft en dat hij blij is als een kind eindelijk in de zaal te staan waar het allemaal voor hem is begonnen. Omdat we als eerste spelen en het buiten pijpenstelen regent maken we ons zorgen over de opkomst. Een kwartier voor het begin is de zaal nog nagenoeg leeg. W2 heeft een gordijn voor het podium zodat je als band echt “opkomt”, zoals bij een theatervoorstelling. Als het gordijn opengaat, blijkt de zaal op onverklaarbare wijze opeens half vol te staan. Fijn! Klaas van LiveXS kondigt ons aan en een energiek optreden begint. Al in het eerste nummer glijdt Rob’s bas van zijn schouders en is hij genoodzaakt het nummer af te maken alsof hij contrabas speelt. Een goeie move, want we hebben gelijk de aandacht van het publiek te pakken! Er wordt druk gefilmd en gefotografeerd, en Rob en Maarten ontpoppen zich als ware poseurs ware het niet dat zij niet kunnen posen en spelen tegelijk. Goed, dat weten we ook weer! Op het moment dat Rob besluit om bij Harald op schoot te gaan zitten stormt een leger fotografen naar voren om dit moment voor het eeuwige vast te leggen. Stoïcijns proberen Maarten en Michiel verder te rocken en gunnen zij de anderen ook de schijnwerpers. Als spelende partij is het vaak hilarisch om te zien dat een fotograaf een foto probeert te maken maar de timing van het nummer mist, sorry dus voor alle keren dat er iemand in of uit beeld is gesprongen. De cameraman heeft dit heel goed opgelost door aan het eind van de set zijn camera op vijf centimeter van Michiel’s gitaar te houden, een verbaasde Michiel dwingend om zich niet te bewegen zodoende een botsing te voorkomen. Verder raakte Rob nog in de knoop met zijn snoer, maar hij was natuurlijk zenuwachtig omdat zijn mams in de zaal aanwezig is. Gelukkig ontrafelde Maarten hem, want zelf kwam hij er niet meer uit. Lekker moegespeeld en bezweet zitten we backstage na te genieten. Intussen speelt Pulse haar set, en daarna 2nd Place Driver. Ook zij rocken. Alle optredens blijken te worden gefilmd, erg cool! Backstage is het een wirwar van muzikanten, film- en geluidsmensen en fotografen en het bier vloeit hard. Harald ontpoft zich als een hele goede verkoper met een aparte techniek: hij verkoopt de meeste merchandise door mensen te beledigen en in hun gezicht te schreeuwen. Aardig doen werkt bij hem niet en hij is zelfs een beetje eng. Erg veel goede reacties over ons optreden maken ons heel blij. Opeens is het heel laat en via een aantal tankstations en bakkies koffie komen we aan in duister Den Haag. Zondag 13/2 Vandaag kunnen we zowaar uitslapen want we hoeven pas om half zes in het Patronaat te zijn, waar de derde LiveXS Locals Only gig zal plaatsvinden. Dit betekend in werkelijkheid dat binnen een uur vanaf het moment van ontwaken iedereen alweer bij de bus aanwezig was. Déjà vu!!!! De sfeer is ontspannen, de rit is kort en de wetenschap dat dit het laatste optreden van de tour is geeft een gespannen soort van rust. De wens om nog één keer te knallen domineert het gesprek. Aangekomen bij het Patronaat heeft Pulse net de soundcheck gedaan. We zijn blij verrast door de mooie zaal en de ruime backstage. Als tweede spelend hebben we tijd om rustig uit te laden, spullen klaar te maken en te geinen met net wie er in de buurt is. Na de startende Pulse is het onze beurt. Een goede soundcheck of linecheck zit er niet in, de geluidsmensen hebben namelijk lunchpauze. Op voorhand hebben zij de knoppen al volgens onze rider ingedraaid, waardoor het podiumgeluid voor ons onbekend maar in balans is. Ondanks dat weet Michiel in het eerste nummer reeds zijn hand open te halen aan zijn gitaar waardoor hij de rest van de set bloedend als een rund en met pijn in zijn klauwen moeizaam de rest volgt. Eervolle vermelding ook voor Rob die door tegen Maarten aan te springen hem voor het eerst in eeuwen een snaar laat breken. Ondanks ons eigen gevoel dat dit een iets minder optreden was, is de zaal lekker druk en is er een hoop positieve respons. Leuk was het ook dat er meerdere mensen uit Den Haag aanwezig waren, bekende gezichten zien is altijd fijn. Vlak voor het optreden werden we nog even gebeld door onze vrienden van Dorian Gray, de illustere mensen achter het Dorian Gray e-zine. D.G.: Hoi, hoe laat spelen jullie? Wij: Nou, nu. D.G.: Oh, we zijn nu op het station. Wij: In Haarlem? D.G. Nee Den Haag. Wij: Kom toch maar het is gezellig. D.G.: OK! Zodat we na het optreden nog blijven hangen totdat de zaal sluit. Voldaan laden we de bus voor de laatste keer, nemen we wat bezoekers extra mee en rijden naar Den Haag waar nog even wordt afgesloten in de stamkroeg. Al met al was het fantastisch en heerlijk vermoeiend. Wij willen alleen maar meer van dit. Het mooie van touren is dat je overal nieuwe mensen ontmoet die ook van muziek houden, de mogelijkheid je muziek voor hen te spelen is fantastisch. Ondanks dat we tien keer de bus in- en uitgeladen hebben, wat onze lichamen geen goed doet, Nederland de saaiste files bezit, en optreden vooral een kwestie is van wachten tot je op mag en tot die tijd niks doen, was dit een wereldse ervaring die andere bands ook vast wel herkennen. Dit willen we vaker doen en dit gaan we vaker doen. Wij willen de volgende mensen bedanken voor alle hulp en lol: Klaas, Duncan en Gabi (LiveXS), Pulse en 2nd Place Driver, Cobra Carnival, alle medewerkers van café Altstadt, Anneloes, Froukje, Lennert, Leonie, Machiel, Marielle, Mark en medewerkers van café de Mukkes, alle medewerkers van het Patronaat, Roel, Stijn voor de foto’s van het W2-optreden, Texaco (beste warme ballen on the road), alle medewerkers van Simplon, Vanessa voor de foto’s van het Patronaat-optreden, alle medewerkers van W2, Hans van café de Zolder.