Zo vaak treedt Smutfish niet meer op in Den Haag. Zaterdag 3 en zondag 4 december werd weer een echt Smutfishweekend in het Haagse. De band deed Lokaal Vredebreuk en de Oude Mol weer eens aan. Wij namen een kijkje in Lokaal Vredebreuk en constateerden dat de band rond Melle de Boer hét nog steeds heeft. Het is voor de nieuwe drummer van Smutfish, Sean de Vries, het eerste optreden met de band in Den Haag. Zijn vuurdoop vond plaats in Ekko te Utrecht. De jonge drummer is ondertussen goed ingewerkt en doet precies de dingen die voor Smutfish relevant zijn. De vorige twee drummers, Bert Fonderie en Joost Tazelaar, waren misschien iets te veel aanwezig. Sean begeleidt Melle, Dick en Rob met brushes en paukenstokken. Dit zorgt voor meer spanning en sferische elementen in de muziek van Smutfish. De vier heren zitten in een halve cirkel opgesteld aan de kant van het podium van Lokaal Vredebreuk en beginnen ineens, zonder aankondiging, te spelen. Het publiek zit niets vermoedend te keuvelen over Sinterklaas en de kinderen, terwijl de band heel zorgvuldig en ingetogen begint te spelen en zo een sfeertje neerzet, waardoor men even het dagelijkse leven vergeet. Na de opener loopt het vooraan bij de band lekker vol en staat iedereen aandachtig te kijken wat deze heren vandaag brengen: redelijk wat nieuw materiaal en enkele pareltjes van het bejubelde album Lawnmower mind, zoals She closed her door en Got to have a drink. Maar het zijn vooral de liedjes als She goes on en Me and my vacuumcleaner wat het publiek grijpt. Dick Zuilhof tovert meer dan voorheen geluiden en intense riffs uit zijn Fender Stratocaster. Het mogen dan wel de liedjes van Melle de Boer zijn, maar zonder de virtuoze invulling van Dick raken ze toch niet de juiste snaar. Smutfish heeft het nog steeds, zo blijkt. De band heeft na de split met Joost hier niet meer gespeeld. Smutfish is alleen maar hechter geworden en beter gaan spelen. Het geluid in Lokaal Vredebreuk is in balans en niet te hard. De kelder in de Papestraat staat niet bekend om zijn geweldige akoestiek, maar daar is vanavond niets van te merken. Smutfish bouwt een spanningsboog op, maar lijkt zich daar nauwelijks van bewust. De muzikanten spelen ook om het spelen. Het gegeven dat er nu publiek vooraan bij het podium uit zijn dak gaat, is eerder mooi meegenomen dan een must. Ook de tweede set is weer een typische Smutfishaangelegenheid. “Open up the gate,” schalt het in Vredebreuk. Een oudje uit de begindagen van de band, nog te vinden op de allereerste demo. Liefhebbers lijken het nummer te herkennen. Hier en daar wordt meegezongen. In vergelijking met de eerste set spelen de mannen meer uptempo repertoire zoals The paradise man. Dit nummer is vanavond helemaal p zijn plaats want, er wordt gedanst door een extravagante man, de zogenaamde indiaan, die het Haagse uitgaansleven weer de nodige kleur geeft de laatste jaren. Deze heer is al een bekende verschijning geworden in het ciruit. Hij heeft de bijnaam van Indiaan. Dit zegt genoeg. Melle en zijn bandmaten kunnen maar moeilijk de lach in houden. Melle gooit er tussendoor nog een spontane kreet uit als “There he goes!” Ook splinternieuw materiaal wordt niet geschuwd in deze set. Gasoline, waarbij Sean, Dick en Rob uit volle borst Gasoline meeblèren. Misschien vinden we dit nummer op het tweede album van Smutfish. Het wachten op Through A Slightly Open Door wordt beloond, want over een maand of twee ligt deze cd in de winkels. Tot die tijd moeten de liefhebbers van de americana en country noir van Smutfish het doen met Lawnmower mind. Live kunnen zij het hart weer ophalen op zondag 11 december in het Paard Podiumcafé tijdens het Play it 4wards festival. Dan deelt Smutfish het podium onder meer met Burma Shave, Hallo Venray, Splendid, Bastard Sugar en Virgo.