Wanneer een band genaamd de Horrorpops zichzelf categoriseert als psychobilly, wil je niets liever doen dan het licht uitdoen, de cd in de stereo stoppen en hem op tien te zetten. Maar nu is het tijd om deze Deense band in levende lijve te aanschouwen in de Kleine Zaal van het Paard van Troje. De Horrorpops staat erom bekend dat elk optreden wordt omtovert tot het meest freaky, naughty, pompoenloze Halloween feestje dat je ooit hebt gezien. De avond begint met de Amerikaanse band Left Alone. Ook een bandje van Hellcat Records, net als de Horrorpops, wat vooral heel erg vraagt om vergelijking met andere bands van grotere naam. Het lijkt wel alsof ze het er om doen. Hellcat heeft gekozen voor een duidelijke richting, te weten streetpunk en/of in combinatie met ska, en ieder bandje dat iets in die richting doet, maakt een grote kans daar een plaatje te mogen opnemen. Het concept is eenvoudig: men neme een paar stoer uitziende mannen, inclusief veel tatoeages en de onmisbare hanenkam, laat ze gevoelige teksten combineren met praatjes over bier en ‘de straat’ en mix drie akkoorden-ramrock met makkelijk in het gehoor liggende skabruggetjes. Met zo’n aanpak ontkom je er simpelweg niet aan om ze te vergelijken met - daar zijn ze dan - Rancid en oervader Operation Ivy. Ook al krijg je het gevoel dat het allemaal wel weer op een andere band uit dit genre lijkt, het klinkt allemaal erg lekker. De meisjes op de voorste rij hupsen vrolijk mee op de riffs van zanger Elvis Cortez. Hij vindt het allemaal wel leuk. Volgens hem zijn er eindelijk weer wat ‘lekkere wijven’ in de zaal. En de meisjes vooraan voelen zich gevleid. Maar we zijn toch allemaal voor de hoofdact gekomen. Tijdens het op- en afbouwen wordt het zichtbaar drukker vooraan. Frontvrouw Patricia Day baant zichzelf een weg door de nummers à la Gwen Stefani, maar dan met sleet op de stembanden en op een brutale frequentie. Het is verdorie wel erg gelikt allemaal, gewoon handige kitsch! Daar staat een vrouw met ballen. Tussendoor wordt er voor haar aan de bar achterin om Jägermeister gevraagd. Als dat niet aanwezig blijkt te zijn, vraagt Patricia met een zuur mondje om whisky. Gelukkig is dat er wel. In één teug klokt ze haar bekertje leeg. Dat is nog eens nog eens de stembanden smeren! Heerlijk frisse en poppy psychobilly klanken komen je tegemoet. Het is moeilijk om stil te blijven staan. De twee dansdames die op het podium ingestudeerde dansjes laten zien, weten ook hoe ze het publiek mee kunnen krijgen om het een leuk muziekavondje te bezorgen. Nummers als Bring it on en Walk like a zombie passeren de revue. Voor we het wisten was de show voorbij. Jammer, we begonnen net warm te lopen. Maar niet getreurd: iedereen die het nog eens dunnetjes over wil doen krijgt op 17 december nog een kans in de Melkweg in Amsterdam. Hell Yeah! I will be there!