Op vrijdag 9 december was multitalent Chris Chameleon in het Paard van Troje aan de Prinsegracht in Den Haag te zien - dit keer zonder collega’s van zijn voormalige band Boo!. Gewapend met een semi-akoestische gitaar en een stembereik waar je u tegen zegt, bracht hij Engels-, Afrikaans- en Nederlandstalige liedjes ten gehore. De oude fans zijn Chris duidelijk trouw gebleven. Voor het podium van de Kleine Zaal staat een aantal meisjes met Boo!T-shirts aan opgewonden te kwebbelen, maar als de artiest op een stoel op het podium plaats neemt, verstomt het geroezemoes onmiddellijk. Hij is vandaag niet de extravagante verschijning die we kenden van zijn vorige band - geen kinky verpleegsterspakje - , maar gewoon een comfortabele broek met dito T-shirt. Chris zet een lage noot in en laat meteen horen dat hij een echte stemkunstenaar is. De met boventonen doorspekte klank wekt associaties op met het geluid van een didgeridoo. Het eerste nummer wordt in het Engels gezongen. Hierop volgt een lied in het Afrikaans, de moedertaal van Chris. De zanger vertelt dat hij een aantal gedichten van de Zuid-Afrikaanse Ingrid Jonker op muziek heeft gezet. Deze dichteres kwam vroeg aan haar eind: “Op een dag liep ze de zee in en daarna heeft niemand haar ooit weer gezien”, zegt Chris. “Al haar gedichten zijn zwaar en somber.” Als hij hierna een vrolijk country-achtig wijsje inzet, verschijnt er een lach op zijn gezicht: hij heeft iedereen op het verkeerde been gezet. Dit doet Chris eigenlijk ook vaak met zijn zang: soms produceert hij een laag, mannelijk stemgeluid, dan zet hij weer een piephoog vrouwenstemmetje op. Sommige nummers zijn serieus en gevoelig, maar andere brengen het publiek aan het lachen. Ook de rare smoelen die Chris af en toe trekt dragen hiertoe bij. De praatjes tussendoor leveren de meest komische momenten op: “Als je mij leuk vindt mag je me mee naar huis nemen,” grapt Chris, “maar als je mijn muziek leuk vindt kan je mijn cd meenemen, die hier te koop is.” “Nee, ik wil jou!” klinkt meteen een zware mannenstem uit het publiek. Chris sluit het optreden af zoals hij het begonnen is. Wederom galmt het lage gezoem door de ruimte, gevolgd door een simpel “Goedenacht.” En deze keer klinkt er geen ‘Boo!-geroep’, maar gejuich uit de zaal op.