In een stampvol muziekcafé De Paap heeft het illustere saxofonistenduo Kiers en De Vries op donderdag 11 augustus afscheid genomen. Het was me het avondje wel! Special guests Hans Dulfer en Saskia Laroo hielpen mee het dak eraf te blazen en de helft van het duo deed de onthulling eigenlijk een volle neef van de ander te zijn. Na zeventien jaar samen zullen Kiers en De Vries voortaan ieder huns weegs gaan. Beiden hebben een nieuwe band geformeerd. Wouter heeft zijn Blood, Sweat & Kiers nieuw leven ingeblazen en Ruud gaat verder met de Beter R. De Vries Band. We treffen de helft van het duo, Wouter Kiers, enkele minuten voordat het feest losbarst bij de bar aan en vragen hem naar de reden van de break-up. Wouter: “Geleidelijk aan is bij ons het gevoel ontstaan om iets totaal anders te doen. Ruud speelt het liefst funk en soul. Ik heb echt weer zin in blues en rock’n’roll. Ben toch wel van dat pad afgeweken. Heel langzaam is het een beetje doodgebloed.” Klein kansje op samenwerking in de toekomst? “Oh ja, we blijven op los-vaste basis dingen samen doen. We zitten bijvoorbeeld nog samen in een jazzbandje. Dat staat er los van.” De site van Wouter verraadt dat hij 15 augustus al weer met Ruud staat te spelen in café Duke te Leiden. Na samenwerkingsverbanden met onder meer. Dicky Greenwood Band, Alley Cats, La Blusa, Lillian Day Jackson Band, Billy The Kid, Rosa King, Eric Corton Trio, André Valkering Kwartet en Hans en Candy Dulfer, kan bij Wouter zeker van muzikale veelzijdigheid gesproken worden. “Van dixieland tot heavy metal, per definitie doe ik alles, omdat ik alles leuk vind. Maar geen blazerssectie voor mij. Ik moet wel een vrije rol hebben.” Met wie speelt hij het liefst? “Tja, met allemaal,” antwoordt hij. “Het is iedere keer weer anders.” Niet met Ruud dus? Wouter: “Dat zou ik behoren te zeggen!” Hans Dulfer komt binnen en groet wat bekenden aan de bar. Wat vindt hij nou van het uiteengaan van het duo? “De jeugd vliegt uit. Zolang ze maar niet voor mijn neus vliegen,” is het droge commentaar. Tijd om van wal te steken. De band doet dat met een spetterend instrumentaaltje. Het koper is goed vertegenwoordigd: naast Kiers & De Vries en Hans Dulfer bespelen ook Boris van der Lek en Rinus Groeneveld de saxofoon. Saskia Laroo dient als enige trompettiste in het gezelschap de mannen goed van partij. Beweeglijk en energiek speelt ze tot het embouchure rood op haar lippen staat. Ongelofelijk dat dit niet ingestudeerd is. Met zoveel blaasgeweld is het als gitarist even schrikken als je de solo mag pakken. Nick Vos valt eerst een beetje stil als de blazers zich naar hem toedraaien ten teken dat het zijn beurt is. Verderop in de set zal hij zijn kans beter benutten. Hans Dulfer slaat op zijn elleboog om aan te duiden dat hij de solo over wil pakken. Hij en Boris hebben sowieso een heel scala aan hints-achtige aanduidingen die ze inzetten om non-verbaal met elkaar te communiceren. Ruud de Vries begint te rappen:”Kiers en De Vries are breaking up.” In de tweede set zal meer uitleg volgen, belooft hij. In die tweede set komt Lils Mackintosh, de levensgezellin van Wouter, de band versterken. Was het eerst al bommetje vol, nu staat de Paap pas echt te dampen. Tijdens de drie liedjes die ze meezingt, is het onmogelijk om je kont te keren, danwel een goede foto van het geheel te maken. De song Mathilda wordt luidkeels meegezongen. Wouter en Ruud klappen in de handen en geven elkaar high-fives. Daarna doet De Vries een onthulling over zijn samenwerking met Kiers: “Wij zijn eigenlijk familie van elkaar en wel volle neven. Wij hebben dezelfde oom en tante. Toen Wouter nog aan de Fanta zat, zat ik al aan het bier. Inmiddels krijg ik toch wel het gevoel dat Wouter mij boven het hoofd is gegroeid.” Hij laat in het midden of dat muzikaal of fysiek is. “Big Boy,” roept Kiers in de microfoon en de band zet het succesnummer van Hans Dulfer in. Wouter tourde in 2000 met Hans door Japan, ter vervanging van Boris van der Lek. Veel te vroeg wordt aan de oorverdovende set een einde gemaakt: het loopt namelijk al tegen twaalven. De bekende boze buren van de Paap verhinderen dat er een toegift wordt gegeven. Het is het enige minpuntje van de avond. Dan maar de in 2003 uitgebrachte cd Superglued opgezet. Snoeihard wel te verstaan.