Zondag 31 juli werd misschien wel de grootste bluesharp speler van Europa herdacht, John Lagrand. Eind juni overleed deze Haagse mondharmonica legende in het VU ziekenhuis in Amsterdam. Om hem te eren en helaas ook om zijn crematiekosten te betalen werd dit John Lagrand Tribute concert in de Noviteit te Monster georganiseerd. De organisatie van dit evenement is in handen van stichting Blues aan Zee. John Lagrand was erelid en zal Lagrand dit blijven tot in lengte van dagen. Op zondag 31 juli stonden John Lagrand en de blues centraal. Ook is er een John Lagrandfonds opgericht. Allereerst om de naam John Lagrand en zijn speciale stijl van bluesharp spelen te behouden. Tevens zal er regelmatig de John Lagrand Bokaal georganiseerd worden. Dit evenement heeft ten als doel de meest talentvolle Nederlandse bluesharpspeler te ontdekken en zodoende het bluesharp spelen op een kwalitatief hoog niveau te houden. De op deze manier getraceerde talenten kunnen begeleid worden door de stichting in hun verdere ontwikkeling. Het organiseren van een masterclass behoort tot de mogelijkheden. Wie John Lagrand zegt, zegt mondharmonica en blues. Niet verwonderlijk dat zowat de hele Nederlandse bluesscene aanwezig was in Monster. Vele muzikanten, onder wie veel mondharmonicaspelers bewezen John de laatste eer. Toch was het niet alleen blues en bluesrock wat de klok sloeg. Singer/songwriters, rockmuzikanten, klezmerrock band Snake Charming en zelfs de reïncarnatie van Focus waren aanwezig. Een aantal muzikanten stond zelfs met verschillende (gelegenheid)bands op het podium. Het programma werd nog aangevuld met onder meer Bas Kleinen van JP Rena en Terrawheel en Rinus Gerritsen van de Golden Earring. Het was gezellig druk in de Noviteit. Per slot kwam iedereen hoofdzakelijk om John te herdenken. Zo’n 400 bezoekers kregen vanaf het middaguur tot middernacht een gevarieerd programma opgediend. In tegenstelling tot bij andere festivals en evenementen was het publiek echt geïnteresseerd is in de bands en de muzikanten. Het eerste halve uur was best emotioneel. Ronald Schepman speelde als eerste mondharmonica, waarna Nicko Christiansen het nummer Fly away ten gehore bracht, begeleid op didgeridoo. Na enkele percussiestukken van onder andere Ricky Laconga werd er een emotionele toespraak gehouden over John, waarna singer/songwriter Philip Kroonenberg een song voor John speelde. Vervolgens was het een komen en gaan van bands en muzikanten. 3YO met Nicko Christiansen en Ricky Laconga gaven het startschot, gevolgd door Mac Anthony’s Blues Gang. Phil Neal and the Blue Flames verzorgde het eerste muzikale hoogstandje op bluesgebied van de middag. De jonge gitarist van de Dime toonde hoe je gitaar kan spelen op je rug, terwijl mondharmonicaspelers Frits Krieg en John Bakker ieder wat lieten horen. Laatstgenoemde maakte deel uit van de legendarische sixtiesformatie The Kick en was striptekenaar van de strip Blook uit begin jaren zeventig, die verscheen in het blad Pep. Eelco Gelling en Ron Crop en band waren de volgenden. Gellings staat van dienst van Gelling is niet niks. Hij speelde bij Cuby and the Blizzards, Red, White and Blue, Golden Earring en Freelance Band. Helaas raakte zijn carrière door overmatig drank- en drugsgebruik in het slop. Zijn spel en optreden waren er niet minder om. Hij deed een goed optreden. Zijn doorleefde stem deed soms denken aan BB King. Bassist Bobby Jacobs liet zich later van zijn beste kant laten zien in Focus. Bij het optreden van Men in Blues deed Bas Kleinen mee, de mondharmonicaspeler van Jean Paul Rena and Terrawheel. Men in Blues is een goed geoliede bluesband van de bovenste plank. Hierna kwam Philip Kroonenberg, gevolgd door Kaz Lux met een aantal prachtige nummers. Lux is gezegend met een strot van goud. Hij is van dezelfde generatie als John Lagrand en zijn band Livin’ Blues. Eind jaren zestig veroverde hij samen met Jan Akkerman een hele generatie met nummers als Dark rose, Virgin en natuurlijk de klassieker Down man met hun band Brainbox. Rond de klok van 19.00 uur was Jimmy Zea Comp aan de beurt. Nicko Christiansen speelde saxofoon en Michael Eschauzier nam plaats achter de toetsen. De flamboyant uitgedoste Jimmy Zea was goed bij stem en gaf zijn muzikanten alle ruimte. Vervolgens stond Snake Charming in de oorspronkelijke en nu weer huidige samenstelling op de buhne: Marcel Cuypers, met Peer Wassenaar op bas, Bert Fonderie op drums en Eric Schurman op gitaar. Na het optreden kreeg de klezmerrockformatie een optreden in Rotterdam aangeboden. Halverwege oktober zullen Marcel, Eric, Bert en Peer een optreden verzorgen in het Paard Podium café. Showman Ron de Bruin en Peter Langerak hadden speciaal voor deze dag wat repertoire bij elkaar gesprokkeld: Pride and joy van Stevie Ray Vaughn, Crossroads van Robert Johnson en Dancing in the moonlight van Thin Lizzy, aangevuld met enkele rockstampers. Vooral Ron de Bruin wist de show te stelen. Een bijzonder cadeau is het optreden van Focus. Thijs van Leer en Jan Akkerman kunnen elkaar de laatste jaren niet meer kunnen luchten of zien. Dat weerhield Thijs er niet van Focus opnieuw leven in te blazen. “Misschien dat Van Leer geld nodig heeft”, werd er wel eens geroepen. Maar wie de miljoenenverkoop van zijn Introspectionserie ziet, weet dat deze muzikale man niet om een eurootje verlegen zit. Drummer Pierre van der Linde staat Van Leer terzijde bij deze reïncarnatie. Het grote gemis is uiteraard Jan Akkerman. Ook ontbreekt een bassist uit de glorie dagen van Focus. Bobby Jacobs speelde deze avond bas en gitarist Jan Dumee was niet meer dan een kloon van Jan Akkerman. Ondanks deze kritiek wist Focus de show te stelen als geen andere band deze dag. Voorzichtig speelden de vier heren ook wat nieuw werk. Toen aan het eind nog een groot stuk van Eruption van Focus II, de eerste single House of king en de megahit Hocus Pocus door de Noviteit knalden, was geen houden meer aan. Het publiek ging totaal uit zijn bol. Bij The Clarks en Jaap de Jonckheere lag de taak om de euforie vast te houden. Dat lukte hen helaas niet. Toch gingen de herkenbare covers er in als zoete broodjes. Bij de supersessie bleven de echte diehards over. Zo’n honderd mensen bleven kijken tot de laatste noten verstierven. Bijna iedere aanwezige muzikant stond nog een keer op het podium. Paul Robbert, Jimmy Zea, Michael Eschauzier en natuurlijk Nicko Christiansen. Ook Rinus Gerritsen speelde wat nummers mee in het eerste deel van de sessie. Alle remmen gingen los. John Lagrand zou enorm trots zijn geweest. Of, zoals presentator René Bom het zei: “Hij vindt het ook gaaf!” wijzend naar de grote foto van John Lagrand links van het podium. Eigenlijk is het te bizar voor woorden dat het overlijden van een muzikant als John Lagrand zo’n uniek bluesevenement voortbrengt. In memoriam John Lagrand, Still got the blues. Donderdag 4 augustus staat de JP Blueslokaalavond in het teken van John Lagrand. Lokaal Vredebreuk. Aanvang 21.30 uur, entree gratis