Een luistersessie doen met de Haagse wethouder Bruno Bruins is een aparte ervaring. Voor je het door hebt, neemt hij het over en laat hij jou zijn favorieten horen. Want de wethouder is een gepassioneerd muziekliefhebber. Op zijn kantoor staat de hele dag muziek aan en hij heeft stapels cd’s in de kast achter zijn bureau. Het valt Bruno tegen dat hij moet luisteren naar Haagse bands. Bovendien is er verwarring ontstaan: zijn voorlichter zei, dat Bruno een echte bluescat was. Blijkt niet waar: hij houdt van r’n’b, funk en soul. Zijn all time favourite is Chaka Khan. “Sinds ik haar voor het eerst hoorde, twintig jaar geleden. En ik houd van The Commodores, Maze, Marvin Gaye, Alexander O’Neal, Con Funk Shun, Rose Royce, Luther Vandross, Isley Brothers en Tony Braxton.” Of hij zelf ook wat cd’s mag inbrengen? We doen water bij de wijn: heeft hij Haagse bands in zijn kast? We beginnen met een cd van Rose, gesigneerd en wel: for Bruno, with love, soul forever from Rose. Het is het nummer What it feels like, een duet met Ivar Vermeulen. Bruins: “Ik heb Rose een paar jaar geleden op de Koninginnenach gehoord. Ze maakte een geweldige indruk op me. Ze heeft een mooie, krachtige stem. We horen haar te weinig in Den Haag en op de radio.” Ze kwam tegelijk op met de Rotterdamse Natasha Slagtand van Tasha’s World. “Ik dacht: onze Rose gaat die wedstrijd winnen, maar je hoort meer van Tasha’s World dan van haar.” Bruno geeft het niet op: “De cd heet In Rose We Trust en zo voel ik het ook wel een beetje.” Trots komt hij met de single Underground café van Di-rect. “Een dierbaar cd’tje. Ik heb heel veel plezier beleefd aan de ontmoeting met de mannen van Di-rect.” De groep maakt het singletje ter gelegenheid van de opening van de tramtunnel. Ze brachten het nummer voor het eerst tijdens een geheim concert vlak voor de opening. Bruno: “Ik wist alles van dat ‘geheim’. Ik was erbij, met de fans. Het was een optreden van een half uur. Daar sta je dan, in dat grote bouwwerk. Het was alsof de akoestiek ervoor gemaakt was. Je moet de clip ook zien. Ik vind ze geweldig, die Tim kan heel goed zingen. Als binnenstadwethouder ik ga natuurlijk naar de Koninginnenach. Ik denk dat ik ook wel even naar Di-rect ga luisteren. Je moet ze live horen, dit nummer spat van het podium af.” Dan een Haagse band van het 3 voor 12 stapeltje: Bone Tones met T Bone boogie. Bruno bestudeert de hoes. “Precies wat ze zeggen dat ze zijn: een feestband. Ik hoor liever een band die wat meer funky is. Het maakt me niet uit of zo’n band covers speelt, als ze maar goed zijn en het goed kunnen opbouwen.” We pakken I ain’t no fool van Fat Judy. “Hier word ik wel vrolijk van. Goeie groove, het beweegt. Die zanger lijkt wel een beetje op Willy de Ville.” Bruno probeert de stem van de zanger te omschrijven: “Een beetje zoals een wolf kan kijken. Alsof hij dat hele publiek moet overtuigen, tot de laatste man achterin. Hij is bezig om ons allemaal in zijn macht te krijgen. Ik vind dat het overtuigt.” We praten over concerten die hij heeft bijgewoond. “Het laatste grote concert van een Haagse band dat ik erg mooi vond, was dat van Kane, bij de opening van Paard van Troje, anderhalf jaar geleden. Toen ik kwam aanlopen, stonden er hordes mensen, tot aan de Kwantumhallen toe. Dat waren we niet meer gewend, de adem stokt je in de keel. Iedereen was goed gemutst en wachtte rustig tot hij naar binnen kon. Het was koud en lekker donker. Het werd een mooi avondje. Woesthoff is een showman van de allerbeste categorie.” We draaien ‘Sun is shining’ van Codray. “Dit is een mooi nummer. Ik zie dat er ook een slide versie van is. Die wil ik ook nog even horen.” Zijn eindoordeel: “Hier kan ik het wel op volhouden.” We raken aan de praat over zijn internationale favorieten. Zijn ogen beginnen te glanzen: “James Brown heb ik gezien op het North Sea Jazz .” En je moet dit horen, dit is zo fantastisch. Hij pakt een cd uit de kast met het nummer Love’s Train. “Dit nummer is droevig, zo mooi. Het is hun allergrootste hit geweest. Ik heb hem ook in een live versie.” Hij mijmert: “Wat zou het mooi zijn als ze op het laatste North Sea Jazz Festival nog één keer in vol formaat op het podium zouden staan. Als zij waar dan ook in Nederland zouden komen, zou ik gaan, maar ze treden niet meer op.” De live versie gaat in de cd-speler. “Je kunt horen dat ze succes hebben gehad met het nummer. Het publiek kruipt helemaal het podium op. Ze hebben het ook wat meer uitgesponnen. Die hit hadden ze in ‘82, dit zal uit ‘92 zijn.” We eindigen met een nummer van Chaka Khan. “Niks beter dan vertrekken met Chaka Khan in je oren. Ik heb haar twee keer live gezien in Den Haag. Dit nummer, Ain’t nobody, heb ik gedraaid bij het tsunami benefiet in de Asta. Die intro is zo geweldig. Hoor je dat orgeltje? Ik zou hem graag als ringtone willen hebben, maar dan wel in de originele versie. Vroeger heb ik in discotheken gewerkt als barkeeper maar ook wel eens als dj. Mijn stem was niet laag genoeg, ik deed het beter als barkeeper. Chaka’s dochter komt dit jaar op North Sea Jazz. Ze zingt bij The Daughters of Soul. Nooit van gehoord. Ik ben heel benieuwd of ze net zo’n stem heeft als haar moeder.”