Het doorgaans smalle podium van de leukste kroeg aan de Prinsegracht is uitgebreid met enkele podiumdelen. Dit betekent dat vanavond een band van allure staat of een band bestaande uit meer dan vijf mensen. Bijna! Op donderdagavond 21 april wordt de Canadese formatie Last Supper verwacht in het Paard van Troje Podiumcafé. De Haagse rockbelofte Grid heeft de eer het publiek even op te warmen vanavond. Uitbater van het Paardcafé Ron van der Meer schiet in de lach als hij enkele anekdotes vertelt van eerder deze avond. “De bassist van Last Supper bliest zijn basversterker op en er kwam rook uit! Ze stonden er bij te kijken of ze water zagen branden!” lacht Ron. Last Supper uit Canada toert momenteel door Europa. “Op zaterdag speelde ze in Caïro, gisteren in Londen, vanavond hier en morgen in Gent België.” zegt Ron enigszins met trots. De vier bandleden en hun crewlid kwamen de Prinsegracht oprijden in een grote limousine “Dat had je moeten zien, man! Ze waren totaal verragt en hadden slechts twee uurtjes geslapen!” Weer schiet Ron in de lach alsof hij het heeft over een slapstick film van de dikke en de dunne. Maar van der Meer heeft gelijk. De band maakt alles behalve een frisse indruk. Als een stel verlopen zombies schuifelen ze door het Cafépubliek op zoek naar een plek om te zitten. Over de Haagse band Grid is de laatste tijd zeer veel geschreven en gezegd. Vanavond staat het rocktrio op scherp om het publiek op te warmen voor dit Canadees gezelschap. Vele geïnteresseerde zijn afgekomen op het geluid wat de pers rond deze Haagse belofte heeft rondbazuint. Stud Muffins Ed en Jelmer zijn meer dan benieuwd; “Het schijnt de nieuwe Stud Muffins te zijn volgens vele”. De verwachtingen zijn bij de Haagse popliefhebbers dus hoog. Alleen het trio Grid schijnt zich niet druk te maken en heeft lol in het spelen. Na de opener ‘Coming home’ afkomstig van de eerste demo van Grid gaat het trio vrolijk verder. Het spelplezier en de ervaring straalt duidelijk van het podium. “Het is gewoon te zien dat deze muzikanten enorm ervaren zijn” zegt een meisje in het publiek. De bandleden zijn door schade en schande wijs geworden. Alle smuk en verwachtingen hebben ze laten varen. Hierdoor is een hoop ontspanning voor teruggekomen. De top hoeft de band niet meer te bereiken maar dat wil niet zeggen dat het opgaan in de muziek niet weggelegd is voor dit drietal. Drummer Marco Hartman geeft achter zijn drumstel een rockshow weg waarbij de invloeden van de hoogtijdagen van Kiss en de Golden Earring in terug te vinden zijn. Het verhaal doet de ronde dat Marco drumles heeft gehad van Animal van the Muppets. De show weet deze boomlange drummer zeker te stelen. Helaas laat het geluid voor Grid te wensen over. De nummers komen niet echt tot zijn recht en missen vanavond de kracht en overgave die hun demo zo bijzonder maakte. Jammer, wellicht dat bij een vetgeluid de rock van Grid beter tot zijn recht komt. Vanavond blijft het een beetje gissen of het komt door gemis aan dynamiek of dat de nummers allemaal niet sterk genoeg zijn. Gelukkig is het kijken naar Grid een echte lust voor het oog. Alleen hierdoor zou je band wat vaker willen en moeten zien in het circuit. Als tussendoortje staat het duo Marywood op het podium weggedrukt in de linkerhoek van het podium. Het tweetal komt wat verlegen over en geeft het publiek in het Paard enkele liedjes in het recept van typische Amerikaanse rock georiënteerde liedjes. Niets mis mee, alleen meer overtuiging had zowel de liedjes als deze twee mannen niet misstaan. Overtuigen dat had het publiek voor ogen bij de Canadese band Last Supper. Rond de klok van halftwaalf stapt het collectief het podium op en maakt in de eerste instantie een belabberde indruk. Misschien is zo’n intensieve tour toch iets te veel van het goede. Vooral frontman Dan Shwetz komt over als een lome knuffelbeer. Met zijn trouwe ogen en diepe stem laat hij toch zien dat hij in de wieg is gelegd voor rockster. De overige bandleden maken een iets montere indruk en proberen de uitgebluste indruk goed te maken door een stevig portie onversneden rock op te dienen. Bassist Randy Orr lijkt het meest fitte van het stel. Hij springt en jut de boel op wat we bassisten maar weinig zien doen. De tijd van navelstaren en kijken hoe je veters zijn gestrikt is dus voorbij voor bassisten, zo laat Randy Orr zien. Muzikaal biedt het viertal weinig verrassend. Het idee van gewoon lekker spelen gaat bij Last Supper niet echt op. De band heeft hun wil gezet op een doorbraak. Helaas is dat maar al te duidelijk. “Muzikaal hoeft het niet altijd vernieuwend te zijn maar iets van originaliteit zou wel leuk zijn” roept een toeschouwer. De Canadezen lijken teveel op safe te gaan. Zo Amerikaans grungeminded is Nederland ook weer niet. Een band als Live mag hier dan op handen worden gedragen in hun eigen land ‘Shittown’ heeft deze band zijn beste tijd gehad. Last Supper tapt uit hetzelfde vaatje. Het lijkt net of het publiek zit te wachten totdat de Pearl Jam klassieker ‘Even Flow’ wordt ingezet. Deze band brengt niet meer dan het standaard jaren negentig rockrecept. Creed, Pearl jam, Live, 3 Doors Down, Rage Against the Machine en Soundgarden. Leuk geprobeerd maar toch liever het origineel als je het ons vraagt. Echt groot zal Last Supper hier nooit worden, daarvoor is het muzikaal en visueel niet sterk genoeg. Er zijn teveel van dit soort tweede hands Pearl Jam’s ala Nickelback. Maar als er volgend jaar weer zo’n leuk toertje langs het cafécircuit door Nederland wordt gedaan door Last Supper. Probeer zo’n optreden dan toch maar mee te pakken want we zouden het ook wel verkeerd kunnen hebben.