Door Cecile Morel, Cok Jouvenaar, Nadine van der Zalm en Peisam Tsang. Iedereen viert het op zijn eigen manier, de KoninginneNach. Een begrip en traditie voor trots Den Haag. Naast de hectiek van de podia van het openluchtfestival is er ook een BinneNach. Vorig jaar had de organisatie te kampen met tegenvallende bezoekcijfers in het Theater aan het Spui. Desondanks is er dit jaar weer een editie en lijkt de opzet nu wel te slagen. In de voorverkoop waren zelfs al meer kaarten verkocht dan het totaal van vorig jaar. Al vrij vroeg in de avond mag het Haags/Delftse Incense de aftrap verzorgen in de grote zaal. Fans van deze band zijn massaal aanwezig. Alle nummers zouden eigenlijk akoestisch worden uitgevoerd, maar na een paar nummers breekt de snaar van zanger/gitarist Selwyn Slop. Er wordt niemand gevonden die even snel een nieuwe erop kan zetten. “Dan maar elektrisch”. Voor sommige toeschouwers lijkt het vooropgezet plan. Het gitaarrek staat vol elektrische gitaren en de Orange buizenversterker is klaar voor gebruik. Niemand lijkt daar erg in te hebben. Hoe harder, hoe intenser lijkt het hier. Hoofden en lichamen van de aanwezigen beginnen steeds meer te schudden en te bewegen. De heren van Incense geven een prachtig optreden, zoals we van ze gewend zijn. Drummer Remco Cornelissen kijkt om zich heen als een soort Popeye. Met zijn onderlip vooruitstekend geeft hij rake klappen op zijn drumstel. Hij dwingt met zijn spel respect af bij het publiek. Geen wonder dat hij ooit is uitgeroepen tot beste drummer. Het harde elektrische spel van Incense is nadelig voor het daaropvolgende concert van singer/songwriter Sophie. Haar muziek vergt teveel aandacht voor de rumoerige foyer, die vol staat met mensen die net uit de grote zaal komen. De mensen kunnen dit niet opbrengen. Diegenen die wel tijd voor haar vrij nemen, draperen zich als een laken om het podium heen, op de grond en op de trappen. Het Haagse trio Crimson Kings toont zich weinig sportief. Zanger Marc Mosmans vindt het zaaltje “niet erg geschikt en het publiek te rumoerig.” Regelmatig onderbreken ze de set om het publiek tot stilte te manen. Het Haags Filmhuis-podium is ook wel ietwat vreemd gesitueerd zo vlakbij de bar. Iemand die zich daar niets van aantrekt is de Amerikaanse Eliza Gilkyson. In de ruit achter haar trekken hanggroepjongeren gekke gezichten. Eliza heeft het allemaal al eens meegemaakt. Zij laat zich nergens door van de wijs brengen. Op serene wijze vertelt ze hoe haar liedjes tot stand zijn gekomen. Haar stem vertoont referentiepunten met Emmylou Harris, maar dan met een enorm volumepedaal in haar keel. Sidekick Jeff Plankenhorn omlijst haar politiek getinte, folkloristische liedjes met resonator guitar. Na afloop gaan de CD’s als warme broodjes over de toonbank. Over Venus in Flames kunnen we kort, maar krachtig zijn. Een lekkere zanger en lekkere liedjes! Deze band rond de Belgische singer-songwriter Jan de Campenaere is waanzinnig. De nummers hebben een hoog Jeff Buckley-gehalte. Na afloop van het optreden roept iemand “En morgen ga ik meteen de CD aanschaffen.” In de foyer heerst een open-mond-gevoel. Marike Jager staat op het podium. Je kan een speld horen vallen. Met haar performance revancheert ze zich ten opzichte van het Haganum Festival. De vlinder ontpopt zich. De Haagse Dez daarentegen maakt geen indruk. Niets meer dan een sprookje zonder bezieling. Wat dat betreft, kan je nog beter gaan kijken bij publiekstrekkers Bettie Serveert en The Gathering. Zij weten de grote zaal wand tot wand te vullen. Bezweet, gespierd en met de ogen half geloken lijkt Carol van Dijk het publiek wel op te willen vreten. De belichaming van een echte rockchick. “Call me a tomboy”, zingt ze. En zo is het maar net. Ze is ‘one of the guys’. Gitarist Peter Visser gaat bij de laatste nummers helemaal loos. Wild gooit hij de cowboyhoed af die hij net heeft opgezet. Er zou vanavond sprake zijn geweest van een grotendeels akoestische set als voorloper van de theatertour ‘Bettie Serveert Anders’ die de band in 2005 gaat maken. Tijdens de BinneNach kiest Bettie Serveert er echter voor om de fans te geven waar ze voor gekomen zijn: indie rock gelardeerd met noise elementen. Niks anders, wél lekker. Van een heel ander kaliber is Anneke van Giersbergen, de zangeres van The Gathering. Er lijkt een engeltje te zijn neergedaald op het podium van de BinneNach. Kronkelend en de armen ter hemel heffend brengt ze niet alleen zichzelf maar ook haar publiek in vervoering. In één van de nummers komt de zinsnede ‘You don’t have to love me all the time’ voor. Wie naar Anneke luistert weet dat het onmogelijk is om dit niet te doen. Anneke straalt liefde uit. Liefde voor haar publiek en liefde voor de muziek die ze met haar kompanen maakt. Eigenlijk maakt het niet uit wat ze zingt of met wie ze optreedt. Alle ogen en oren zijn op haar gericht. Haar zang is onaards mooi. Als aan de grond genageld luistert men naar ‘Sleepy buildings’. Het titelnummer van de laatste CD wordt slechts met digitale piano als begeleiding uitgevoerd. Later in de set staat men collectief te headbangen bij het wat oudere werk. De Haags/Utrechtse band Clean heeft duidelijk te lijden onder de Anneke-betovering in de zaal ernaast. Daardoor staat de doorgaans levendige band er ietwat plompverloren bij. Slechts een handjevol mensen is getuige van de gedegen, maar brave set die de band speelt. Bij het op één na laatste nummer ‘Rain’ springt de vonk naar het aanwezige publiek toch nog over. Het nummer wordt dan ook gekenmerkt door een heel sterke ‘hook’. Spontaan gaat men de dansvloer op. De bedenkers van de BinneNach (Roland Verbiest, Arthur Pronk en Rick van Oosterhout van DOEN Evenementen) mogen tevreden en trots zijn op zo’n geslaagd evenement. Met 900 bezoekers, twee keer zoveel als vorig jaar, lijkt een derde editie in 2005 haast wel zeker. Gelukkig maar!