Arthur Pronk is verantwoordelijk voor de organisatie van de KoninginneNach. Dit jaar was het voortraject zo moeizaam, dat hij op deze voet niet verder wil. Pronk eist dat de Gemeente Den Haag medeverantwoordelijkheid neemt. Toch is Arthur Pronk over de afgelopen KoninginneNach zelf heel tevreden. “Ik ben nog steeds enthousiast over de programmering. De BinneNach trok aanzienlijk meer bezoekers dan vorig jaar. Die is meer bestemd voor de mensen die minder voor het feestje komen en meer voor de muziek. In het Theater aan het Spui kom je zo van het ene bij het andere podium. Tussen de buitenpodia moet je een stuk verder lopen. We hebben ook goede reacties op de BinneNach gehad, via de e-mail en in ons gastenboek. Het idee werkt, dus we gaan ermee verder.” De buitenpodia zijn een probleem geworden: “We zijn min of meer door de gemeente gedwongen om bepaalde locaties te benutten en andere niet. We hebben een podium op de Plaats gemist. Het Plein en het Binnenhof zijn al eerder uit het festival geraakt.” Daar is de Koekamp voor in de plaats gekomen, maar: “Als het Plein ertussen zou zitten, is de wandeling naar de Koekamp al een stuk aangenamer. De Koekamp op zich is een mooie plek, die echt sfeer heeft, maar het is wel een tochtgat.” De maanden voorafgaand aan KoninginneNach waren zwaar vanwege veiligheidseisen die de gemeente stelde en om financiële redenen. “Niet alleen de veiligheidseisen dwingen ons in een keurslijf. Ook de economische terugslag is merkbaar: het is moeilijker om sponsors te vinden. We mochten op het Spuiplein geen dance neerzetten omdat die muzieksoort drugsgerelateerd zou zijn. Dat vind ik nogal makkelijk gezegd. Het is meer een kwestie van angst. De gemeente redeneert: ‘We zeggen maar nee, dan gebeurt er in elk geval niks.’ Maar zo praat je een evenement stuk. Als je bepaalde bands of muziekstromingen niet mag neerzetten, haken sommige sponsors af, zoals degenen die zich juist met dance afficheren. Nog een geluk dat onze alternatieven aansloegen.” De Stichting KoninginneNach is als organisatie financieel eindverantwoordelijk, stelt Arthur: “Maar is de Nach nog wel een particulier feestje, als je steeds minder de kans krijgt om het evenement zelf te sturen? Er wordt op onverwachte momenten aan je stuur gerukt. Je komt niet altijd terecht waar je wil zijn.“ Hij vervolgt: “Het moet ook een gezamenlijke financiële exercitie zijn van ons en de gemeente. We krijgen wel subsidie, maar vervolgens moeten we een traject in, vol gesprekken over veiligheid. Pas daarna weet je welke kosten je voor de veiligheid moet maken.“ Arthur ziet wel een oplossing: “Wij willen met de gemeente praten over de financiën. Er moet een borgstelling vanuit de gemeente komen, anders stoppen we ermee in deze vorm, of misschien wel helemaal.” Hij geeft een voorbeeld: “Stel je voor dat er een lid van het Koninklijk Huis twee dagen voor de Nach overlijdt. Wij steken onze nek uit, maar kunnen enorm financieel onderuit gaan als de stad op slot moet.” Arthur: “Het is geen klaagzang, maar wij kijken naar het bedrijf. We houden er eigenlijk niets aan over. Je kunt je werk doen, je briefpapier betalen, maar je kunt er ook stevig mee op je plaat gaan. Bijvoorbeeld als het regent. Mensen vragen vaak: ‘Is de gemeente jullie opdrachtgever?’ Nee, we zijn een particulier initiatief. Maar de gemeente moet de handen meer ineenslaan met onze organisatie. Met een flink bedrag aan subsidie ben je er niet. De stappen in de goede richting waren er wel dit jaar, maar werden erg langzaam gezet. Na het traject van dit jaar hebben we gezegd: ‘Zo willen we het nooit meer.’ In het allerslechtste geval stoppen we helemaal met de Nach of we gaan we op zoek naar iets anders.” Er zijn al ideeën over alternatieven: “We breiden het binnengebeuren uit, want wat je buiten neerzet, wordt zo afgeknepen. Het kan ook zijn dat we met een nieuw evenement op de proppen komen.” Arthur hoopt dat het niet zover komt: “Wij zijn een onwijs bezielde club mensen. Dat moet Den Haag koesteren.”