Een uitkomst voor degenen, die zich na een nacht vol schuimkragen, geen blaren aan de voeten willen lopen op de vele vrijmarkten. Want de Haagse Grote Markt stond tijdens Koninginnedag in het teken van het Wereldmuziekfestival. Dat betekent: stoeltje bijschuiven en bandjes kijken in een heerlijk zomers zonnetje. Het weer zat mee tijdens de Koninginnedag. Pas wanneer ’s avonds in Scheveningen het jaarlijkse vuurwerk wordt afgestoken, slaat de bliksem ongenadig toe. Organisator Guus van Baar van stichting Confuus is blij met het verloop van het festival. “Met een opkomst tussen de tien- en vijftienduizend mensen mogen we heel tevreden zijn. Zoveel mensen zitten normaal gesproken echt niet op de Grote Markt. En ja; het weer zat mee. Zelfs de politie vond het festival een succes, want er was geen enkele wanklank ondanks de grote toeloop. En dat komt volgens hun voornamelijk door de soort muziek.” Wereldmuziek is het thema van de dag. Dat betekent grenzenloze muziek van onder andere Schickx. De band is bijna legendarisch in Den Haag, al was het alleen maar vanwege hun lange historie. De band speelde in 1988 voor het eerst. Elf jaar en twee albums later wordt de band tijdelijk ingeruild voor de gelegenheidsformatie en veelzeggende naam ‘Ouwemannenkunnedanse’. De oude mannen van Schickx zorgen dan ook voor een gemoedelijke opening van het festival, dat al snel wordt opgevolgd door de New Yorkse jazz-zangeres M. De albino zangeres zorgt voor veel nieuwsgierige blikken, maar gelukkig heeft ze haar schare fans meegenomen studenten van het Haags conservatorium, die helemaal op lijken te gaan in de muziek. Het feestje barst los rond half drie, wanneer de mannen van Los Amigos het podium betreden. Nu pas blijken de meeste mensen uit hun bed te zijn gekropen om hun nadorst te lessen. De Spaanse klanken van de vriendengroep passen precies bij wat de meesten nodig hebben na een nachtje uitbundig stappen. Gezellige flamenco, niet te fel, maar relaxed spelen de mannen en hun zangeressen enthousiast hun set. Met hun klassieke flamenco-tonen weten ze exact de juiste sfeer te creëren voor een gezellige middag in de zon. Maar net als de sfeer er goed in zit, houden de mannen op met spelen en is het tijd voor de frustraties van Karel Kanits. Hij vertelt kleurrijk over ‘de meest gehate uiting van de natuur: vogelgezang’. De Haagse schrijver heeft een hekel aan ‘dreifsijzen’, vooral degenen die ‘hun kwelende gekwetter’ non-stop laten horen. De arme Kanits laat zijn zomers verpesten door de lieflijke eendjes: “Het jaargetijde waarin de hormonen op oorlogssterkte zijn en de veroveringsdrift tot blakend zelfvertrouwen leidt, wordt danig verziekt door de diersoort die de mens in zijn vernietigingsdrang is vergeten uit te roeien: de zeiksijs”, zo vertelt de rasechte Hagenees. Medeleven en medelijden alom. Helaas vervliegt het binnensmonds gegrinnik van de aanwezigen, waardoor de schrijver met A4-tje in de hand eigenlijk niet weet of het publiek wel op hem zit te wachten. Het enthousiasme dat Kanits door het gebrek aan feedback mist, heeft Winston Scholsberg dubbelop. De Haagse verhalenverteller zorgt voor het kinderamusement ‘Anansi in de kast’. Uitgedost in Afrikaanse klederdracht vertelt Scholsberg een groepje kinderen voor het podium over de avonturen van de spin Anansi. De kinderen zijn opgetrommeld door de overenthousiaste presentatrice Agnes Kamstra. Dat enthousiasme slaat over op de kinderen die door het verhaal van Scholsberg heen kwekken. Voor de meerderjarigen bieden vooral de sumo-worstelaarachtige bewegingen van Scholsberg het nodige entertainment. Na een iets te lange pauze is het dan eindelijk tijd voor de funky slotact, de Funkycrew. Zij maken hun naam meer dan waar. Iets te veel geput uit het disco-classicsarchief van de seventies en eighties, proberen zij er een echt swingfestijn van te maken. De zangeressen zijn niet altijd even toonvast, maar het enthousiasme van de gehele band maakt veel goed. En hun doel wordt behaald: Niet alleen het oude Indische vrouwtje dat gebruikelijk op festivals als Plein Open geheel verzonken in haar eigen wereld haar heupen wiegt, maar ook een deel van het publiek staat op en laten de heupen heen en weer wiegen. Stoelen en tafels worden opzij geschoven en er ontstaat zowaar een dansvloer op de Grote Markt. Al met al een redelijk geslaagd feestje. Volgend jaar weer? “Dacht het wel”, zegt organistor Van Baar. “We gaan proberen er een traditie van te maken. En dankzij de grote opkomst dit jaar, hoop ik volgend jaar een groter budget te kunnen krijgen.” En dat kan maar één ding betekenen: Een nog groter feestje voor de Koningin. Want daar draaide het toch eigenlijk allemaal om?