Jools Holland, de voormalig toetsenist van de band Squeeze en bekend televisiepresentator was te gast in het Paard van Troje met zijn Rhythm & Blues Orchestra. Met gastzangeressen Ruby Turner en Sam Brown kreeg hij de zaal op de knieën. De interviewer geïnterviewd. Dit blijkt niet echt te werken. Daags voor het interview heeft Mojo al te kennen gegeven dat interviews eigenlijk tot twee eerder geplande dagen beperkt hadden moeten blijven. Misschien dat daarom bij de eerste vraag al een vermoeide blik in Jools ogen verschijnt. Hij schakelt meteen over op de automatische piloot. De antwoorden die hij geeft zijn dezelfde als die hij eerder aan de Volkskrant heeft gegeven. Over beginnende artiesten: "betaal je belasting en eis airconditioning". Dan maar over een heel andere boeg gegooid. Heeft Jools nog tijd gehad voor zijn andere liefhebberij architectuur? Welzeker, hij heeft die middag in Den Haag rondgelopen. Zijn favoriete plek is het Mauritshuis. "Áls je ergens zou moeten wonen, dan toch het liefst daar, omringd door schilderijen van Vermeer." Naast musicus, showhost en kunstliefhebber is Jools tevens documentairemaker. Hij maakte onder anderen twee documentaires over de muzieksteden New Orleans, Memphis en Nashville. Kunnen we in de toekomst meer documentaires van zijn hand verwachten? Wellicht iets over onze muziekstad? Jools krijgt iets gehaast over zich. "Het maken van documentaires duurt te lang." Dit interview ook. De tourmanager komt ons onderbreken. En opeens staat ze daar. Hooggehakt, in een nauwsluitende rode jurk, een ukelele in de armen. 'Over the moon', zingt ze. Sam Brown’s unieke sound weerklinkt door de gang van het Paard van Troje. Een privé-concert. Later, op het podium zal ze het nog een keertje over doen, omlijst met mariachi-trompetjes. Sam scoorde eind jaren tachtig een nummer een hit in vier landen met 'Stop'. Nu schrijft ze samen met Jools Holland nieuw repertoire volgens ouderwets recept. Twee nummers op het nieuwe album 'Jack O The Green' zijn daarvan het gevolg. Het album bevat verder een keur aan artiesten zoals Solomon Burke, Eric Clapton en de te vroeg overleden Kirsty MacColl. Singer/songwriter Steve Earle doneerde niet alleen een lied maar ook zijn gitaar. Deze gitaar reist mee met het gezelschap en zal tijdens het concert nog van zich laten horen. Bij het betreden van de grote zaal blijkt Jools alvast te zijn begonnen. Zijn achttienman sterke band is om budgettaire redenen tot een bezetting van tien man geslonken. Chris Holland, de broer van, is er bijvoorbeeld niet bij. Dit houdt automatisch in dat de Squeeze-hit 'Tempted'' niet gespeeld zal worden. Het swingt er niet minder om. Gezeten achter een vleugel is de immer in het zwart geklede presentator al behoorlijk op dreef. De band speelt diverse muziekstijlen, zelfs ska, overgoten met de heerlijke boogie-saus van Jools pianospel. De blazerarrangementen hebben een hoog Henry Mancini (lees Pink Panther) gehalte. Een voor een nemen de leden van de kopersectie plaats achter de microfoon om een solostukje ten gehore te geven. Het werkt aanstekelijk. In het publiek zijn diverse meeknikkende hoofdjes te zien. "Let’s step into the twilight zone", roept Jools. Even lijkt het erop dat ons aller Earring deel gaat nemen aan deze 'hootenanny'. Maar het zijn zangeressen Ruby Turner en Sam Brown die hij op het podium vraagt. Vanaf dan gaat het pas echt goed loos. Ruby en Sam vegen de vloer aan met ons stijve Hagenaars. Er moet gedanst worden! Even later geeft Jools zelf het goede voorbeeld door achter de piano op zijn knieën te gaan zitten. Hij nodigt ons uit hetzelfde te doen. Bij het omhoogkomen moeten we een sprong in de lucht maken en uit volle borst 'yeah' roepen. De voorste helft van het publiek geeft hier gehoor aan. De achterste helft blijft staan, blij dat ze nu een wat beter zicht hebben. Na vier toegiften en een virtuoze solo van drummer Gilson Lavis eindigt de band met het vrolijke 'Enjoy yourself (it’s later than you think)'.