De grote vraag is natuurlijk: "Hoe voorkom je dat alle optredens verbleken bij de apotheose van deze avond: PJ Harvey?" Het risico dat alle artiesten slechts de rol van noodzakelijk maar in principe overbodige support-act vervullen, lijkt groot. Toch heeft de organisatie op deze eerste avond aangetoond een volwaardig programma aan te kunnen bieden, interessant genoeg om het verlangen naar grootheid PJ Harvey even te doen vergeten. De diversiteit in de keuze van de optredende artiesten lijkt hiertoe de sleutel te zijn; vergelijkingen zijn ondenkbaar en dus laat men zich verrassen. Stomende, razende orgelrock ‘n’roll van zZz en de heimwee-oproepende sixties-liedjes van The Stands brengen je in een staat van energie en ontspanning. Het Londense Adem geeft je lucht door de uitstralende rust en de intieme sfeer in de kleine zaal. Zelfs als het even niet wil lukken met de techniek, zingt een bandlid luchtig: "There was an atmosphere, then it disappeared". Gem laat in de foyer intussen zien wat Nederland voort kan brengen als het gaat om eenvoud, het contrast met pure glamgarage-rock en een bak vol potentie. Helaas gaan er maar weinig voetjes van de vloer, maar aan de mannen ligt het niet. Dan is het de beurt aan Jim White. Helaas kan hij live niet waarmaken wat zijn CD’s beloven. Daardoor boeit het niet echt en ligt saaiheid op de loer. Ane Brun overtuigt intussen een volle zaal van haar talenten; een zuivere stem, originele, kleine teksten en een mooie compositie met haar twee begeleiders. John Denver lijkt te herleven in Sun Kil Moon. Helaas maken weinigen dit mee; Ane Brun en Jim White zijn de trekkers. De onrustige omgeving van de als doorloop dienstdoende foyer doet geen recht aan deze ingetogen, intense muzikale ervaring. Helaas is ook een grote concentratie vereist om het onderscheid tussen de nummers te blijven horen; het wordt toch wat saai op den duur. En dan is het al zover; het laatste deel van de avond draait om PJ. Terwijl de immense band van Ella Guru zijn stinkende best doet en Bauer er echt wel iets tegenover zet, is er geen ontkomen aan. PJ Harvey is de ster om wie het nu draait. Ane Brun is ook in de zaal lekker uit haar aan het gaan. "Ik stond backstage, maar voor PJ moet je in de zaal staan", vertelt ze opgetogen. Brun belt mensen op haar mobieltje om ze mee te laten genieten van het spectaculaire optreden en staat veel foto’s te maken. En terecht; dit nu al legendarische optreden is er zo eentje waarover je kunt opscheppen: "Ik was erbij toen ze in 2004 op The Music In My Head in Den Haag speelde".