Tijdens de slotdag van het North Sea Jazz festival maakte twee mensen de dienst uit: de 'living legend' James Brown en de r&b ster Alicia Keys. Deze 23-jarige zangeres pakte uit met een show vol danspasjes. Bij The Godfather Of Soul ging het showelement nog verder. Totaal over de top en eigenlijk veel te veel. De man doet natuurlijk al jaren hetzelfde. Bij veel artiesten zou dit niet gepikt worden. James Brown komt er ondanks (of misschien wel dankzij) zijn hoge leeftijd, nog steeds mee weg. Alicia Keys zet gelijk de toon op deze slotdag van een weekend vol jazz, funk, blues en andere jazz-gerelateerde muziek. Ze gaf een staaltje show weg in de stijl die Michael Jackson ooit groot heeft gemaakt. De pianospelende diva liet zich dan ook verwelkomen als een echte ster. Via een catwalk liet ze zich onthalen alsof Marilyn Monroe weer op aarde verschijnt. Keys laat niets aan het toeval over. Het is opvallend hoe over elke pas en noot is nagedacht. Misschien ligt het er allemaal iets te dicht bovenop voor deze jonge ster. Haar albums ‘Songs In A Minor’ en ‘The Diary Of Alicia Keys’ zijn prima te verteren. Live weet Alicia Keys eigenlijk alleen maar teleur te stellen. Natuurlijk speelt ze mooi piano en zingt ze een aardig stukje weg. Maar het niveau van een tweede rangs r&b ster wordt niet echt overtroffen. Het optreden blinkt eerder uit in vlakheid dan in muzikaliteit. Wie de poppenkast rond Keys liever aan zich voorbij laat gaan, kon onder meer terecht in de Jan Steenzaal. Alwaar twee legendes het podium deelden. Bassist Charlie Haden stond er samen met zijn orkest New Liberation Music Orchestra, maar liet vandaag het bandleiderschap over aan een andere jazzlegende, namelijk Carla Bley. Aan haar pianospel zou mevrouw Keys nog een puntje kunnen zuigen. Naast composities van Bley speelde dit gezelschap ook stukken van Charlie Haden. De Haden's zijn goed vertegenwoordigd op North Sea dit jaar. Charlie Haden’s dochter speelt vandaag met een andere legende; Bill Frisell. Begeleidend op een Fender Telecaster geeft Frisell genoeg ruimte aan Petra Haden. Deze jongedame kreeg natuurlijk jazzmuziek met de paplepel ingegoten door papa. Zo steelt ze niet alleen vocaal de show, maar zet ze het optreden kleur bij op haar viool. Het duo komt in het najaar met een CD. Na het aanschouwen van het optreden zou een aanschaf zeker geen verkeerde keus zijn. Branford Marsalis was gisteren al van de partij met zijn Quartet. Op deze slotavond speelt Marsalis een stukje mee met het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw uit Amsterdam. Soepele big band klanken op hoog niveau. Wat wil je ook als de top van de Nederlands jazzwereld in zo’n band zit. Jesse Ruller (gitaar), Angelo Verploegen (trompet), Bert Boeren (trombone) en Hans Dekker spelen zich nog extra in de kijker met een solorol. Dat het optreden nog een extra bijzonder tintje had, bleek toen leider/arrangeur Henk Meutgeert vertelde dat vanavond ook de CD werd gepresenteerd. Het experiment wordt ook op het North Sea Jazz niet geschuwd, Bugge Wesseltoft heeft zich in de loop der jaren al flink bewezen als vernieuwer en geluidstovenaar. In de Paulus Potterzaal staat hij samen met weer een geheel nieuwe samenstelling. Als gastmuzikant haalde hij een Tunesische zanger en ud-speler binnen. In een samensmelting van traditionele Tunesische muziek en vervormde geluiden zou deze band zo op het experimentele State-X New Forms festival hebben kunnen staan. Rashaan Patterson heeft het geluk dat hij voor James Brown in de Statenhal staat geprogrammeerd. De soulzanger heeft al een kleine vijf jaar niets van zich laten horen. Aan verandering is zijn muziek niet onderhevig. Wie Patterson in het verleden op het podium heeft gezien, ziet een herhaling van die optredens. De CD 'After Hours' is de onlangs verschenen opvolger van ‘Love In Stereo’ uit 1999. En verdomd het is of de tijd heeft stil gestaan. Op deze manier gaat de soul nog eens aan saaiheid ten onder. Saai was het optreden van James Brown zeer zeker niet. Hoewel The Godfather Of Soul het vuile werk door andere liet opknappen, lijkt de man nog steeds in staat het zelf te kunnen. Geruggensteund door drie zangeressen - die zichzelf Bittersweet lieten noemen - ging Brown tekeer zoals vele alleen maar kennen van verhalen en legendarische beeldopnames. Een sprongetje kan er nog van en ook een dansje lukt wel. Maar door de knieën gaan wordt wat lastig voor de oude legende. Twee half ontblote danseressen doen de rest van het werk. Het zal niet de beste band uit de carrière van James Brown zijn, maar de groep, gekleed in een tenue wat eerder bij een carnavals vereniging en de infanterie uit een western film past, speelt stug door en lijkt goed op elkaar ingespeeld. In het verleden kende de band van James Brown namen als Maceo Parker, Fred Wesley en Bootsy Collins. Wie weet zitten de gouden muzikanten van morgen wel in deze samenstelling van Brown’s band. Na wat krachttermen en opwarmstampers, krijgt het publiek achter elkaar ‘It’s a man’s world’, ‘I feel Good’ en ‘Sexmachine’ voorgeschoteld. Dat is toch waarvoor we kwamen. Een flink potje meebrullen en bewegen op de funkmachine die James Brown nog steeds is. In de coulissen bekijkt Alicia Keys met open mond het schouwspel, totdat Brown haar voor een kort applaus het podium oproept. Meschell Ndegeocello werd een jaar of tien geleden onthaald als het zoveelste wonderkind. Na wat ijzersterke albums werd het stil rond haar persoontje. Met het Spirit Music Sextet is ze terug. Dit keer niet in de rol van leading lady. Maar in de vorm van bassiste. De kleine vrouw draagt een t-shirt met het Hebreeuwse woord Shalom, het zingen blijft even achterwege. In plaats hiervan neemt DJ Jahi de honneurs waar. Het zevental zet na een ingetogen begin een spanningsboog neer, die op deze zondag maar weinig tot niet wordt herhaald. Een toegift is dan ook niet vreemd. Sterdrummer Chris Dave heeft zich speciaal voor deze avond dan ook twee staartjes aan laten meten en oogt daarmee als de donkere uitvoering van Pipi Langkous. Na James Brown loopt het Congrescentrum snel leeg. Enkele mensen laten zich nog verwarmen door de broeierige klanken van Mieke Giga & The New Swing Show in de entreezaal of door Eddie Palmieri La Perfecta II in het Paul Acket Tuinpaviljoen. Tijdens het optreden van Palmieri verandert dit paviljoen in een Cubaanse nachtclub. Salsa en latin vullen de zaal. Het publiek grijpt elkaar vast en laat de heupen swingen, al dan niet op de maat. Het laatste plusconcert van deze avond is zeker niet het allerminste. De vier grootheden, die in loop der jaren al in zoveel samenstellingen hebben gespeeld, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Dave Holland en Brian Blade moeten elkaar wel erg lang kennen en zijn wel erg goed bevriend. Want anders zou muziek maken op zo’n hoog niveau geen zin hebben. Op Blade na was hun leermeester dan ook niet de kleinste in de jazzwereld. Shorter en Hancock maakten deel uit van de meest legendarische band die Miles Davis ooit om zich heen had verzameld. Het samenspel lijkt zo in elkaar verweven te zitten tussen het Koningskoppel Hancock en Shorter, dat het bijna eng is om te horen hoe de muzikanten zich in sommige stukken laten gaan. Het is vooral Wayne Shorter die hier en daar wat gas terugneemt om vooral Herbie Hancock en Brian Blade alle ruimte te geven. Van hetzelfde kaliber - maar dan dertig jonger – is het vijftal Joshua Redman, Kurt Rosenwinkel, Ali Jackson, Larry Grenadier en Brad Mehldau dat op het podium van de Jan Steenzaal staat voor het laatste concert van dit North Sea Jazz Festival. Ook nu is het niveau weer onovertroffen en zorgt de battle tussen Redman en Rosenwinkel weer voor opzwepende drumslagen van Ali Jackson. Hier en daar wordt gas teruggenomen om het allemaal iets subtieler aan te pakken. De leider van dit gezelschap, Kurt Rosenwinkel, lijkt zich eindelijk tussen de grote namen te hebben gevestigd. Eerder dit jaar bracht hij nog een album uit met de titel 'Heartcore'. Je zou het na het aanschouwen van dit optreden niet zeggen. Maar het album lijkt toegankelijker te klinken dan vanavond. Na afloop van alle optredens gaat het publiek massaal naar huis of naar de afterparty in het hotel naast het Congrescentrum. Ook dit jaar kunnen we concluderen dat er gelukkig nog jazz is en hier en daar nog wat legendes zijn die kunnen en willen optreden. De grote vraag dit jaar was vooral of het straks net zo gezellig en leuk zal zijn in Ahoy’. Voor we dit weten krijgt Den Haag eerst nog zijn dertigste North Sea Jazz Festival in juli 2005.