Elk jaar wordt Den Haag voorgemasseerd door artiesten die op North Sea Jazz spelen. Zodat zij die dagkaartjes of prijzige passe-partouts hebben alvast een beetje in de juiste stemming komen. Maar vooral ook voor hen die géén kaartjes hebben voor het festival. Zo speelden donderdagavond op diverse plekken in de binnenstad topartiesten, op binnen- en buitenpodia. En dat heet dan North Sea Jazz Heats The Hague. Gratis, maar zéker niet voor niks. De Antilliaanse zangeres Izaline Calister deelde op de Grote Markt een podium met funkster Amp Fiddler. Ian Siegal en Jaco Pastorius stonden op het Plein waar de inmiddels living legend Michael Franti mocht afsluiten. Natuurlijk: de zomer is in het land, dus haal je paraplu maar van de kapstok en trek je poncho aan, want de neerslag is niet te stuiten. Tenzij je Amp Fiddler op het piepkleine podium op de Grote Markt zet. Hij liet rond acht uur de regen nog even rustig doordruppelen, maar op een onbewaakt ogenblik wierp hij een warme soulfunk-deken over de menigte die inmiddels de Grote Markt had bevolkt. Joseph ‘Amp’ Fiddler heeft al een indrukwekkende staat van dienst achter zijn naam staan. Lange tijd was hij sessiemuzikant, ging met diverse bands op tournee en speelde in de studio zijn soulfunk in op albums van helden als George Clinton en Prince, of hoe die zich toen liet noemen. Hij fungeerde als producer voor Fishbone en Jamiroquai. Langzamerhand had Amp zijn plekje onder de muzikale zon ingenomen en werd het tijd zijn eigen album uit te brengen. In 2003 kwam dus ‘Waltz Of A Ghetto Fly’ uit. Een album dat tot de nok toe gevuld is met vette, old-school soulfunk. Het dicht opeengepakte publiek op de Grote Markt smulde van de warme sound die door de zes tussen de druppels doorsijpelde. Amp zelf had schijnbaar vlak voor het optreden zijn haardos in een asbak rondgedraaid en was met zijn geruite broek en coole California-zonnebril de rots in de branding. Hier en daar werd naadloos overgegaan tot een reggae-nummer om daarna in soulfunk-style Bruce Springsteen’s ‘War, what is it good for?’ te plonzen. Na Fiddler mocht straatmuzikant Chuck (wie in Den Haag kent hem niet?) eindelijk zijn nummers eens versterkt en vanaf een podium ten gehore brengen. Normaal klinkt hij op straat wat dreinerig en vermoeid, maar op Heats the Hague klonk hij volledig, bevlogen en vol energie. Een uurtje later stond op het Plein Michael Franti klaar om het inmiddels doornatte Den Haag van een krokant korstje te voorzien, zodat men klaar is voor het jazz-weekend. Blootsvoets en met een soort supersok om zijn dreadlocks begon hij zijn bijna anderhalf uur durende optreden. De sok kon na een minuut of twee het tempo niet meer aan en het publiek ging ook op de knieën. Kenden we Michael Franti nou vanwege Spearhead, of was het nou andersom? Doet er niet toe. De honderden op het Plein kenden hem. En goed ook. De charismatische reus Michael Franti uit San Francisco heeft er een handje van om talent te vinden in werkloze muzikanten en neemt ze voor een tijdje mee op sleeptouw. Daaruit blijkt ook dat Franti een stempel op deze aarde wil zetten. Zijn engagement uit zich in monologen over Bush en de oorlog, protestacties met Ziggy Marley en missionarisbezoekjes aan de soldiers in Irak. Unfuck The World was dan ook het credo dat op zijn shirt te lezen was. Jammer genoeg was hij ook iets te veel geïnteresseerd in het welzijn van hun toehoorders. Maar liefst 34 keer informeerde Michael: “How ya’ feelin’?”. Zijn wereldverbeteren werd geen moment vervelend want Spearhead en Franti gingen steeds weer dieper in de materie met hitsingles als ‘Everyone deserves music’. En alles in de soulfunk-stijl, zoals die bedoeld is. Als de toon die met Heats The Hague gezet werd, representatief is voor het North Sea Jazz Festival dan staat er een onvergetelijk weekend voor de deur.