Op zondagavond 15 februari zagen ruim 2000 liefhebbers de oudste rockers van Nederland aan het werk in het Nederlands Congres Centrum in Den Haag. De Nederlandse en Belgische tournee van de Golden Earring is een mengeling van akoestische en elektrische optredens, waarbij ze voornamelijk theaters aandoen. De bandleden Barry Hay, Cesar Zuiderwijk, George Kooymans en Rinus Gerritsen houden van een gemoedelijke voorbereiding tot dit optreden; in het artiestenrestaurant van het congrescentrum, etend met de crew. Vervolgens de soundcheck tegen zeven uur en om kwart over acht het podium op. Daartussenin even een paar vragen beantwoorden. Maar ook dat gaat op perfect ontspannen manier. Alsof ze het gewend zijn. Alle vragen zijn aan de Haagse band al gesteld. Maar je kunt het altijd proberen. Als de Earring bijna veertig 40 jaar geleden nooit opgericht was, weet Cesar zeker dat hij en zijn vrienden alle vier in de muziek verzeild waren geraakt. Alleen Barry denkt daar anders over: “Ik was destijds bijna klaar met de Koninklijke Academie Beeldende Kunst en had anders net zo goed bij een reclamebureau terecht kunnen komen. Of ik was fotograaf geworden." Dan hadden ze misschien nooit getourd door de States. In de dagen van ‘Radar love’ en hun Amerikaanse tournees, hebben ze nooit sterallures aangenomen zoals je bij veel bands ziet gebeuren. “’Radar love’ stond overal op 1 en het was allemaal erg leuk en spannend, je kon alles vragen, van alles eisen, we werden vervoerd in limousines en hebben ook wel eens een hotelkamer binnenstebuiten gekeerd. Maar die lol is er snel vanaf. Uiteindelijk krijg je de rekening toch gepresenteerd." Omdat The Who berucht stond om hun ietwat agressieve logeergedrag, durfden de hotels forse rekeningen te sturen. De band daar geen problemen mee en de hotelbazen konden eindelijk de langgeplande re-styling van hun hotels uitvoeren. Betaald door The Who. “Toen we in 1974 op tournee waren met Carlos Santana en we hadden moeten tossen wie met wie in de twee limo’s naar het optreden meereed, kwamen we tot een soort ommekeer”, herinnert Cesar zich: “we stonden voor het stoplicht en naast ons stond de stationwagen van Carlos; hijzelf aan het stuur en de rest van zijn band om hem heen gepropt”. En dan waren de Earrings alleen nog maar supporting act! “We zijn niet zo van: we willen dropjes, of we moeten per se gele tum-tummetjes.” En dan waren daar de managers en platenmaatschappijen die een opvolger van de grote hits wilden. Die willen de artiesten overal inzetten, het talent eruit zuigen en groot geld verdienen. “Dan moet je je helemaal te pletter touren en dan nog een plaat maken en dan gewoon kapot neervallen. Dan waren we twintig jaar geleden uit elkaar gegaan. En hadden we wel met een hoop poen op een mooi eiland duimen zitten draaien. Maar wij wilden gewoon naar huis en wat rustiger aan en dan weer een keertje spelen.” Gelukkig trekken ze nu nog steeds volle zalen en is alles een half jaar tevoren uitverkocht. Cesar was zo’n twintig jaar geleden bij het concert van Deep Purple in de RAI toen zij weigerden de hit van dat moment ‘Child in time’ te spelen. De 10.000 toeschouwers braken vervolgens de tent af, de zaalversterkers vlogen door de zaal. Elke band met flinke hits loopt daar tegenaan: je moet de wensen van je publiek ook enigszins inwilligen. Maar de Golden Earring speelt toch ook tot hun genot nummers als ‘When the lady smiles’, ‘Long blond animal’ en 'Johnny make believe'. “Het zijn allemaal hartstikke leuke nummers om te spelen en in elke stad is de ambiance weer anders. Als je zes dagen achtereen in De Kuip staat, wordt het wel wat vervelend”, zegt Cesar. Zanger Barry voegt daaraan toe: “De enige keer dat ik op de automatische piloot zing, is als ik een flinke griep te pakken heb. Dan moet je door, da’s een soort ‘struggle for life." Bijna veertig jaar zijn ze nu actief, dus de jaren beginnen nu wel te tellen. Of niet? “Nou, gelukkig groeien de letters van onze playlists wel mee. De enige manier om in vorm te blijven is gewoon veel spelen, veel vakantie houden, dan weer veel spelen. George loopt halve marathons, Barry en Rinus gaan naar de sportschool en ik speel veel.” Vocaal verwacht Barry ooit problemen te gaan krijgen met ‘Radar love’: “Elke keer weer moet ik het er echt uit persen en ik vraag me altijd af hoe ik het er af ga brengen. Dat zou wel eens over twintig jaar een tandje lager moeten, dus in plaats van Fis naar E-mineur”. De voeling met de Haagse muziek ‘scene’ is weg. Barry woont in Amsterdam en Cesar is te vaak weg, zelfs bij zijn muziekschool ‘Music Station’ geeft hij zelden les. Dus helaas hebben ze geen idee wie veelbelovend Haags talent is. Barry: “Ik heb helemaal niks meer met Den Haag. Dennis, van Kane, als ie in Amsterdam is, komt wel eens langs, daar kan ik het erg goed mee vinden. Voor de rest, heb ik er absoluut geen idee van." Met artiesten uit Rotterdam heeft hij meer contact, bijvoorbeeld met Frédérique Spigt (tot 1990 in I’ve Got The Bullets) en Jan van der Meij (Powerplay). Barry is bezig met een nieuwe CD voor Fré en is van plan daarop een duet met haar te zingen. Bij iets als het televisiespelletje Waku Waku of in de jury van Idols zal Barry nooit te zien zijn. “Ze hebben me wel gevraagd om gastdocent te zijn. Maar ik píeker er niet over om met die koekjesfabriek met consumentenpopbagger in zee te gaan. Idols heeft met muziek absoluut niets van doen." Serieuze projecten zijn eventueel een derde deel uitbrengen van ‘The Naked Truth’. “Voordat we er voor altijd mee kappen willen we graag ooit nog een aantal nummers spelen met het Metropole Orkest. En dat dan op een gala. Met kerst of zo. Echt big. Echt groots, lijkt me echt fantastisch”, Barry zegt er nou al kippenvel van te krijgen. “En het lijkt me ook erg leuk om nog een korte tournee door de States te maken.” Het bijna twee uur durende optreden kon vervolgens de goedkeuring van het drie generaties tellende publiek wegdragen. Regelmatig kwamen de billen los van de klapstoelen van het Congrescentrum. Er werden zelfs enthousiaste dansjes gewaagd. Maar het concert was dan ook van constante hoge kwaliteit. Alleen een beetje jammer dat Barry zich tijdens een ronde door het gretige publiek liet knuffelen als een soort Fransje Bauer...