De eerste keer dat het Binnenhof Festival gehouden werd was bij het 750-jarig bestaan van onze hofstad. Wat in 1998 aanvankelijk een eenmalig evenement leek, werd wegens succes geprolongeerd en beleeft nu zijn vierde editie. Het festival strekt zich uit over drie dagen; woensdag 25 tot en met vrijdag 27 augustus. Het thema van de eerste avond was 'Het Variété der Volkeren'. Dit interculturele evenement liet een mix van uiteenlopende stijlen over de plastic stoeltjes uitgolven. Klanken, niet per se van over de héle wereld -daarvoor was de avond te kort- maar er kwam wel een keur aan verschillende oude en nieuwe stijlen aan het publiek voorbij. En dat publiek leek op een bijeenkomst van poncho-dragende kabouters die zich hadden geschaard op het plein voor de Ridderzaal. De poncho’s waren bij het uitreiken van de plaatsbewijzen verdeeld en dat was maar goed ook; al in het eerste kwartier zette niet alleen de band in; ook de regendruppels probeerden de maat van de muziek bij te houden en zetten al gauw een eigen ritme in. Het ritme van: snel die poncho’s aan en mutsjes op. Dat had wel iets weg van de eerste avond Lowlands. Maar dan anders. Na een woordje van organisatrice Thea van Bennekum en burgemeester Wim Deetman kwam er al snel vaart in de avond. Ceremonieel werd een stuk of vijftien duiven uit een van de regeringsgebouwen losgelaten, als obligaat symbool voor de vrede. Het podium werd bevolkt door energieke Poolse breakdancers die zich waagden aan een stukje old-school Electric Boogie.Vervolgens betrad Idols-finalist Hind het podium voor een verdienstelijke uitvoering van ‘Feel’ van Robbie Williams. Daarna dook de ‘Wereldband’ terug in de tijd van de twenties met aanstekelijke Bluegrass-fiedels, die dankzij de Coen-brothers-film ‘Oh, Brother Where Art Thou’ (2000) uit het stof waren geplukt en wereldwijd weer ‘hip’ zijn. De kabouters konden een enthousiast wiegen van de schouders niet onderdrukken. Slowaak Jan Rokyta ging vervolgens aan de slag op zijn cymbaal (Balkan-hamer-piano) en liet zich na twee nummers opvolgen door het white gospel choir ‘YMCA’ uit Scheveningen. Doorgaans denkt men dan aan een bouwvakker, een politieagent en een indiaan ‘on-stage’, maar dit koor was geheel in zwart gekleed en met zijn zestigen. Zij werden gevolgd door nóg een gospelkoor, ditmaal uit Amsterdam-zuidoost, genaamd ‘The New Gospel Choir’. Ook zij zongen de sterretjes van de bewolkte, maar inmiddels droge, Haagse hemel. De avond werd afgesloten door het dertienkoppige JaZZiSiT dat moderne jazz combineerde met dynamische en acrobatische dans. Tot groot genoegen van het pakweg 600 personen tellende publiek. De echte afsluiting verzorgde ‘host-of-the-evening’ Hind met enkele van haar hits en haar nieuwe single ‘Sure as’. Tussendoor zong zij nog een nummer van haar CD met sterke Arabische, maar vooral Portugese fado-invloeden, waarmee Hind haar veelzijdigheid liet blijken. Dit alles tot groot genot van een dertigtal minderjarige fans die gewapend met camera’s zich posteerden voor het podium. Inmiddels hadden alle kaboutertjes in het publiek de mutsjes afgedaan want het ritme van regen had de muziek de vrije toegang gelaten.