Het Volksbuurtmuseum aan de Hobbemastraat onderzoekt met ‘Music in Motion’ de persoonlijke drijfveren van Haagse muzikanten. Het lukt moeiteloos om de aandacht van het publiek te vangen. Met dank aan de gast, tijdens de edities van 3 en 4 april de Haagse gitarist Derk Groen, en aan interviewer Gerard van den IJssel, die op 4 april de vaste presentator Winston Scholsberg vervangt. Aan Groen (geboren in 1959) alleen heb je eigenlijk al genoeg; hij is een boeiende en bevlogen verteller en tussen de verhalen door speelt hij ook nog eens op een hypnotiserende manier gitaar. Maar het Volksbuurtmuseum doet er nog een schepje bovenop om ervoor te zorgen dat iedereen in het publiek bij de les blijft. Een waar multimediaspektakel tilt ‘Music in Motion’ naar een hoog niveau. Zo hoog dat het verbazing wekt dat het Volksbuurtmuseum dit programma niet meer onder de aandacht brengt. Op een enorm scherm achter gast en presentator haken beelden in op de onderwerpen die worden besproken. Rondvliegende muzieknoten en gitaren, foto’s uit de muzikale carrière van Groen, filmopnames van optredens; het is net zomergasten, maar dan korter en in de lente. En Derk Groen vertelt. Over zijn zoektocht naar ‘die ene toon’, de muziek die ieder mens rechtstreeks in de ziel raakt zodat woorden overbodig zijn. Wereldmuziek lijkt voor hem die ene toon te bevatten. “Die muziek ligt dichter bij het gevoel. Westerse muziek is verschraald, ontdaan van de puurheid.” Derk Groen moest weg uit Nederland om erachter te komen wie hij was en wat hij wilde in het leven. De bestemming werd Madrid, in 1986, waar hij bijna een jaar lang woonde en speelde met Afrikaanse muzikanten. Hij hoorde hen op straat, zocht op zijn hotelkamer de gitaarpartijen uit en kon zo zonder haperen inhaken. ”Die periode zie ik als een soort reïncarnatie. In Spanje kon ik de persoon zijn die ik wilde zijn. Ik sprak de eerste maanden geen Spaans en werd daardoor op mezelf teruggeworpen. Van daaruit kon ik opnieuw beginnen.” Eenmaal terug in Nederland maakte hij onder andere Marokkaanse muziek. De muzikant Mohamed Benchakhchakh speelde een belangrijke rol in zijn leven en Groen vecht tegen zijn tranen als hij praat over zijn inmiddels overleden vriend. Als hij op zijn gitaar een lied van Benchakhchakh speelt met de titel 'Bidden voor de Profeet', pinkt een zo te zien Marokkaanse bezoeker ook een traantje weg. Af en toe zijn het interview en de liedjes die Groen speelt ronduit ontroerend. Derk Groen houdt niet van de gebaande paden. Hij wil blijven zoeken, zodat zijn creativiteit niet opdroogt. Hij bewonderde in zijn jeugd de experimenten van Jimi Hendrix en Frank Zappa, ontmoet regelmatig mensen die hem verder helpen zoals de eerder genoemde Mohammed Benchakhchakh, maar hij vindt ook voldoening in gewoon hard werken. Hij was tourmanager - en later bandlid - van de Q65 en volgde een opleiding tot geluidstechnicus. Toch heeft hij echt zijn draai gevonden in de wereldmuziek. Hij speelde onder andere in El Fluviá, waarmee hij in de finales van de Grote Prijs van Nederland en de Heineken Crossover Award terecht kwam. Maar ook met zangeres Anouk, toen die nog aan het begin van haar carrière stond. Op verzoek van haar voormalige manager Edwin Jansen zocht hij in 1996 de muzikanten voor haar begeleidingsband bij elkaar. Hij stapte echter op toen het grote succes kwam. “Ik moest de liedjes precies zo spelen zoals ze op de CD waren gezet. Dat is niets voor mij. Een optreden staat op zichzelf, het is een gebeurtenis waarbij je iedere keer weer iets nieuws probeert. Toen stond Anouk niet open voor mijn benadering, maar misschien nu wel, nu ze zoveel meer ervaring heeft.” Terug dus naar de wereldmuziek. Hoewel formaties als El Fluviá en het recentelijk opgeheven Magic Fingers met Samy Etuge succesvol waren, bleven ze toch niet bestaan. “Wereldmuziek wordt nauwelijks op de radio gedraaid en zonder airplay kun je geen eisen stellen. Het op de been houden van zulke bands kost geld en dat is er niet.” Toch is er ook nog een andere reden voor het feit dat Derk Groen het met deze bands voor gezien hield. “De Afrikaanse muzikanten waarmee ik heb samengewerkt, hebben strikte opvattingen over hoe hun muziek gespeeld moet worden. Het is muziek die al duizenden jaren bestaat en die tot de tradities van hun land behoort. Ik wil er anders mee omgaan, er een draai aan geven. Soms lukt het om elkaar daarin te vinden, soms moet je ieder weer je eigen weg gaan.” Derk Groen speelt tot besluit van ‘Music in Motion’ het liedje ‘Hey mama’. Hij zoekt als zovelen waardering en aandacht voor wat hij doet en vooral de goedkeuring van zijn ouders is voor hem belangrijk geweest. Nu geeft hij zelf les aan kinderen en laat hij hen zien dat de huidige muziekstijlen varianten op eeuwenoude thema’s zijn. Maar in een oud thema vind je altijd wat nieuws waarmee je verder kunt op je zoektocht. “Voeg je bij de mensen die zoekende zijn,” is een regel van dichter en politicus Vaclav Havel en met dit citaat besluit Derk Groen deze bijzondere editie van Music in Motion.