De Haagse zangeres Delise heeft net de proefwerkweek achter de rug. "Ik kan eindelijk weer slapen" zegt de zestienjarige singer-songwriter opgelucht. Deze atheneumleerlinge houdt er bijzondere buitenschoolse activiteiten op na. Zodra haar schema het toelaat, dus in schoolvakanties en weekenden, is zij in de studio te vinden. De studio van John Ewbank wel te verstaan. Gezeten naast haar manager Robin Groenveld, vertelt de Haagse hoe het allemaal zo gekomen is. De moeder van Delise van Venrooy speelt graag gitaar. De geboren Haagse is twaalf als ze wordt gevraagd een keertje mee te zingen. Daar heeft ze zich voor die tijd nog nooit zo mee bezig gehouden. Het leek haar zelfs "een beetje eng". Wel schreef ze op vijfjarige leeftijd haar eerste liedje. Gelijk in het Engels, want "dat klonk hip en mysterieus". Op school laat ze een cassettebandje met songs aan haar vriendinnen horen. Dit nieuws bereikt haar wiskundeleraar die aangeeft een kennis te hebben die drumt. Dit is Hans Asscheman, voormalig drummer van Hans de Booij. Asscheman formeert een band rond haar en laat haar op veertienjarige leeftijd debuteren tijdens het Open Plein Festival van 2002. Daar verbaast Delise vriend en vijand met haar uitstekende stem en Jewel-achtig repertoire. Er volgen radio-optredens bij diverse lokale radiostations. Asscheman tipt manager Robin Groenveld dat hij eens moet komen kijken. Dat doet hij tijdens de Haagse Popweek als Delise optreedt in café De Boterwaag. Groenveld over die ontmoeting: "Ik had gelijk het gevoel dat we het groter moesten maken, het een stuk hoger moesten tillen." Daar heeft Delise wel oren naar. Robin organiseert evenementen zoals Vrienden van Amstel Live in Ahoy en exploiteert zalen zoals Speakers in Delft en het café van het Paard van Troje in Den Haag. "Ik ken veel mensen met contacten." Met zo’n zaakwaarnemer zit Delise gebakken. Maar eerst moeten Delise’s ouders op de hoogte worden gebracht van de grootste plannen. "Ja, dat was wel vreemd. Ik ben geïnteresseerd in uw dochter, hahaha." Haar ouders kijken niet gek op. "Ze wachtten gewoon rustig af om te zien wat hij te zeggen zou hebben." Dat de nieuwe manager over een visie beschikt blijkt als hij Delise meeneemt naar de Nationale Muzikantendag in 2003, gitaar onder de arm. "Ik had gehoord dat er een workshop gegeven zou worden over hoe je een song uitwerkt. Dat leek me wel wat voor haar." De workshop wordt geleid door de Anouk-band. Tien minuten van tevoren wordt Delise voorgesteld aan de groep. Ze drinken een kopje thee en gaan dan gelijk het podium op. Robin: "Mensen zeiden dat het doorgestoken kaart was, maar dat was niet zo". Nu er contact is gelegd met de Anoukband is het maar een kleine stap om ze warm te krijgen een album met haar op te nemen. Leendert Haaksma, Martijn van Agt, Michel van Schie en Hans Eijkenaar zijn gepokt en gemazeld in met name het rocksegment. Is Delise niet bang dat de arrangementen te ver van haar dromerige muziek af komen te staan? "Meestal is het gelijk goed. Ze vragen altijd "Hoe vind je het klinken?" Ik waak er wel voor dat het niet te heftig word." Robin: "Het is Delise’s taak om te zorgen dat de liedjes zo goed mogelijk vertaald worden. Dat is iets waar ze heel expliciet over is." Er wordt tijd geboekt in Down Under, de studio van John Ewbank. Robin investeert zelf in de CD-opname, overtuigd als hij is dat het zich later allemaal wel terugbetaalt. "Veel mensen om haar heen doen het 'om niet'. Allemaal goodwill." De productie wordt verzorgd door Bas Kennis van Bløf. Bas speelt tevens toetsen op haar album. Inmiddels zijn er al zes liedjes opgenomen en ze blijven opnemen tot ze tevreden zijn. De CD wordt in het najaar verwacht. De streefperiode is september/oktober. Robin: "Marketingwise is haar leeftijd natuurlijk interessant. Maar we gaan niet lopen haasten." Delise: "We gaan door tot we allemaal tevreden zijn." Tussendoor is er eigenlijk geen tijd voor optredens. Toch reisde Delise begin dit jaar af naar Londen voor The Global Battle of the Bands. Haar begeleiders waren de voltallige Anoukband, aangevuld met Bas van den Heuvel (Total Touch, Candy Dulfer, René Froger) op toetsen. Robin legt uit waarom er voor deze Europese talentenjacht een uitzondering werd gemaakt. "Zij maakt muziek voor een bepaalde markt en die doelgroep is, als je alleen Nederland neemt, niet zo groot. Daarom wil ik haar gelijk Europees, misschien wel mondiaal neerzetten. Dit was een uitstekende gelegenheid om interessante contacten te leggen voor promotie." De Battle vond plaats in The Mean Fiddler, (het voormalig Astoria), een soort Paradiso midden in Londen. Voor een jury met belangrijke muziekindustriefiguren zong ze twee liedjes, 'Daybreak' en 'Everything breaks'. Het lukte Delise om zich in de kijker te spelen. Van de zestien deelnemende landen eindigde ze als tweede. "Ik vond het gewoon hartstikke gaaf om mee te doen. Ik hield me niet erg bezig of ik zou winnen of niet." Veel leuke reacties volgen en ze werd geïnterviewd door de IJslandse TV. Robin houdt de in Londen gelegde contacten met platenmaatschappijen, bladen en zelfs MTV warm. In het "hele kleine dorpje" waar Delise tegenwoordig woont is het nog niet doorgedrongen dat er zich een aankomend wereldster onder hen bevindt. Op haar school, enkele kilometers verder, deelt ze al wel desgevraagd handtekeningen uit. Sommige klasgenoten zijn jaloers. "Maar dan denk ik: laat ze maar, ik heb er plezier van."