Een opmerkelijk bericht in de Haagse media: De drummer van Burma Shave is toegetreden tot countryband The Lonesome Fugitives. Zou de country dan waarlijk zijn opgestaan in Den Haag? De tot nu toe verborgen Haagse countryscène wordt aan het licht gebracht. Er zitten twee banjospelers op de bank Hoewel, eigenlijk zijn het twee drummers. Lennart Bes speelt al twintig jaar drums bij rockband Burma Shave. Sinds kort maakt hij, als banjo- en lapsteelspeler, deel uit van The Lonesome Fugitives. Hubert Wartena speelt drums bij diezelfde Fugitives maar blijkt daarnaast in diverse cafés al jaren de banjosnaren te beroeren. Gezien de CV van hun mede-Fugitives Antal Buisman (space-bluesrock met The Zippies) en Mischa Poppe (seventies hardrock met Orange Sunshine) lijkt hier welhaast sprake van een grap. Navraag leert dat het de heren tamelijk serieus is. Zowel Lennart als Hubert geven blijk van een diepgewortelde voorliefde voor volksmuziek. Hubert houdt van de ritmische aspecten van het Latijns-Amerikaanse, Lennart van het melodieuze, repeterende van Indonesische gamelanmuziek. "Maar ergens begreep ik die muziek niet goed", zegt hij. "Alles valt op de vierde tel. Het lukte niet helemaal om die eerste tel los te laten"’ Meer succes heeft hij met andersoortige volksmuziek: bluegrass, de voorloper van country. Een jaar of tien geleden ontdekte hij het Byrds-album ’Sweetheart of the rodeo’. Op deze plaat is een hoofdrol weggelegd voor countrylegende Gram Parsons die later deel zou uitmaken van een andere favoriet van Lennart: The Flying Burritto Brothers. Dit is overigens niet de eerste keer dat Lennart naast Burma Shave ook in een andere band speelt. Een aantal jaren maakte hij deel uit van de Haagse countryband Dolly Pardon, met Laura Moerland (nu Kinkster) op vocals. De website van de Fugitives omschrijft de muziek als "stevig geworteld in de roots-muziek van de jaren 40 en 50." Het repertoire van helden als Hank Williams, Johnny Cash en Elvis wordt nieuw leven ingeblazen en ook de muziek van bluegrass grondlegger Bill Monroe komt aan bod. Minder bekend werk wordt niet vergeten, al weten beide heren niet wie het nummer ’Lonesome Fugitive’ geschreven heeft. De groep speelt interpretaties waar ze allemaal achter staan. "Gevoelsmatig authentiek",’ noemt Lennart het. "We zijn niet zo streng als een ander Haags countrybandje dat ik wel eens spreek: The Roving Danglers.Die zanger is echt heel recht in de leer." Hubert: "Waarom zou ik anderen moeten naspelen? Zelf creëren is de grootste uitdaging." Over dat zelf creëren gesproken: Is de band ook van plan om eigen nummers te gaan brengen? Lennart: "Dat is eigenlijk wat ik wil. Over een tijdje wil ik daar serieus aan gaan beginnen. Een stuk of vijfentwintig eigen nummers schrijven. Een goeie producer erbij, CD opnemen. Maar eerst veel samenspelen." De formatie heeft wel opnames gemaakt voor een demo. Dit was een afstudeeropdracht voor Willem Mulock van TV West. De mix zal in de Basement Studio plaatsvinden. Optreden blijkt veel te betekenen voor de mannen. Hubert spreekt zelfs van een soort oerdrang. Gelukkig hebben de Fugitives geen moeite optredens te verwerven. Zo speelden zij reeds in de Boterwaag, Cremers en op het Leidse Gouden Pet Festival. De dag voor het interview traden ze op in de scsiCELL in de Haagse Casuaristraat. Ze hebben het er goed vanaf gebracht in het domein van punkers en garagerockers. Het publiek, dat op de grond midden tussen het bier zat, had een brede lach op het gezicht. "Country slaat enorm aan bij mensen die er onverwacht mee geconfronteerd worden," ervaart Lennart. "Het brengt een soort positieve gezelligheid met zich mee." Als enige minpuntje noemt hij dat het "wel even wennen was om staand te spelen. Doorgaans zit ik natuurlijk als drummer." Met Burma Shave heeft Lennart genoeg jongerencentra gezien. Bowlingbanen, boten, winkelcentra, braderieën, vakantieoorden en bedrijfsfeesten, dat is waar het naar toe moet, vinden ze. Een optreden tijdens de Haagse KoninginneNach staat ook op het verlanglijstje. Lennart: "Het kan toch niet zo zijn dat country niet vertegenwoordigd is op de Nach! Country is immers ook een soort blues." Daags na ons gesprek zitten drie leden van de viermansformatie te genieten van de band Thunderkid in café September. Hubert, Lennart en Antal hebben hun stoelen pontificaal voor het podium neergezet. Ze willen niets missen. Eerder heeft Antal via de mail laten weten "dat er zeker sprake is van een kleine countryscène in Den Haag."’ Het speelt zich met name af in de Panderbar aan de Spijkermakerstraat en in voornoemd September. Het is een scène die zichzelf in stand houd en support. Een willekeurige bezoekster: "Grappig om te zien hoe iedereen bij elkaar gaat zitten. De Oude Molclub zit daar en de Panderbargroep daar." Thunderkid bestaat uit twee Amsterdammers, twee Rotterdammers en twee Hagenezen. Rob van Duuren bespeelt de pedalsteel. Hij is erg goed. Zo goed dat Thunderkid hem een tijdje kwijt zal zijn. Hij gaat namelijk een aantal maanden in de States touren met The Ranch Hands, een Amerikaanse band. Dat zal de zesmansband niet weerhouden op te treden. Hun laatste aanwinst is Simone Aarnink op fiddle. Haar vingers vliegen soepeltjes over de snaren. Aan niets is te merken dat ze pas voor de tweede keer meespeelt. Ze blikt lachend het publiek in. Het is dan ook wel een heel leuk publiek. Aan de bar wordt meegezongen en bij de toiletten staan twee fans zo wild te dansen dat bezoekers met hoge nood nauwelijks in of uit durven. Zanger Jille van der Veen: "Als je van country houdt dan moet je zeker langs komen op 28 augustus bij het Panderfestival. Daar hebben we er dan ook dobro en mandoline bij." Dit festival wordt al voor het veertiende jaar gehouden op het binnenplein van het Pandercomplex bij de Brouwersgracht en het Buitenom. Wie niet kan wachten kan voor die tijd al terecht op het Zeeheldenfestival. Op 20 juni zullen The Lonesome Fugitives daar "een zeer dansbare en aanstekelijke set" brengen. Ook een unieke gelegenheid om de enige elektrische banjo in Nederland, die van Lennart, te aanschouwen.