De derde editie van het Haganum Festival was een groot succes. Duizenden bezoekers namen plaats in de schoolbankjes voor optredens van uiteenlopende sprekers en muzikanten. Er staat een rij tot voorbij het fietsenhok. De toegangsprijs van veertien euro aan de deur weerhoudt de bezoekers niet om langs te gaan. Er wordt nogal wat aangekondigd; schrijver Remco Campert, zanger Meindert Talma, cabaretier Howard Komproe en Alexander Muninghoff, voormalig Rusland-correspondent. Het zijn slechts enkele van de bekende namen op het programma. Verder is er jong talent van negen Haagse scholen. Zij zullen onder de noemer ’masterclass’ een staaltje van hun kunnen ten beste geven. Ook mogen zij de ’volwassen’ acts aankondigen. Veel mensen zijn afgekomen op Grote Prijs winnares Marike Jager. Singer-songwriter Marike fluistert zich door haar set heen. Of staat haar microfoon te zacht ? Feit is dat het publiek zo nog aandachtiger naar haar en muzikaal begeleider Henk Jan Heuvelink luistert. ‘’Bij het derde nummer gaat het dak eraf’’, belooft ze. Deze belofte wordt helaas niet ingelost. De set blijft een beetje doorkabbelen. Nee, dan Mental Marble! Ze starten met twee up-tempo nummers vol verrassende wendingen. Gitaristen Elias Splinter en Jurgen van Harskamp hebben duidelijk heel wat muzikale bagage. De driestemmige zang is loepzuiver en roept associaties op met Crosby, Stills and Nash. Hun ironische kijk op het leven blijkt niet alleen uit liedteksten zoals ’Egbert’ maar ook uit de grapjes die tussen de nummers door worden gemaakt. De groep adviseert bezoekers die lokaal 10 zouden willen verlaten dit in polonaise te doen. Een enkeling geeft hier gehoor aan, maar de meesten blijven zitten. Het is namelijk genieten om deze Haagse mannen aan het werk te zien. Ze rocken niet alleen, ze zijn ook in staat om te ontroeren, zoals bij de potentiële hit ’Flow’ met prachtige tekst van zanger Niels Vermeulen alias Nash Mills. Aan de Engelse uitspraak zou nog iets gewerkt kunnen worden, maar dan heb je ook wat. Op 25 april treedt de band op in de kleine zaal van het Paard van Troje. Ze zullen dan ondersteund worden met elektronische sounscapes van Polycorn en met het cellospel van Floor Max. Als voorproefje daarop speelt Floor vanavond al een aantal nummers mee. Mental Marble heeft grote plannen. Naast een eigen label willen ze een stichting oprichten die beeldende kunst en muziek in zich verenigt. Live zal dit tot uiting komen in een dia, foto-en-schilderijenvoorstelling die de muziek ondersteunt. Eind deze zomer gaat de band audities houden voor drummers en bassisten om de live-act breder neer te kunnen zetten op de grotere podia. Niet dat ze dit nodig hebben. Gedrieën klaren ze de klus ook. Tijd voor wat toneel. Om bij Paula Udondek te komen moet men eerst een slecht verlichte, zwart marmeren trap op. Daar aangekomen staat de voormalig ’Get The Picture’ presentatrice met een aantal microfoons voor haar neus. In haar hand houdt ze een editie van de soap ’Dit leven gaat voorbij’. Moeiteloos switched ze tussen de diverse personages. Je krijgt het gevoel alsof je deze mensen kent. Knap om dit in je eentje te kunnen. Het Haagse accent zou af en toe best nog wat vetter aangezet mogen worden. ‘’Philip Freriks, Gare du Nord’’ roept de bewaakster van de gymzaal. Even eerder werd door haar de deur ferm dichtgehouden bij Comedy Train. Pers of niet, als je te laat bent, ben je te laat. Deze dichte-deuren-policy roept een vraag op: Wil het Haganum Festival een festival zijn of een theaterzaal? Het laagdrempelige van een festival is juist dat je ongehinderd zwervend van podium tot podium kunt snuffelen aan diverse acts. Da’s moeilijk in Gymnasium Haganum. De bewegwijzering is slecht en het aanbod groot. Sommige acts, zoals die van Traveling Waverlies, lijden daaronder. Door de drempel die dichte deuren nu eenmaal opwerpen krijgen de Schotse dichters niet de aandacht die zij verdienen. Gelukkig is hun optreden ook op de TV in de hal te zien. Maar het is al goed: we laten ons vrijwillig insluiten met Philip Freriks, presentator van het '8 Uur Journaal'. De stoeltjes zitten ongemakkelijk hard. Het is met recht terug in de schoolbanken! Philip wordt aangekondigd door een in keurig pak gestoken kereltje dat uit zijn voegen barst van enthousiasme. Hij is één van de weinige leerlingen die niet flauwgevallen of hevig onwel verstek heeft moeten laten gaan. Blijkbaar wordt het jong talent nogal gekweld door perfectionisme. Philip zelf ziet er niet minder gesoigneerd uit. Getooid met pet en in kaartjesknipperkostuum steekt hij van wal. In plaats van wereldnieuws deelt hij met ons de herinneringen die hij heeft aan het Franse spoor. Freriks was jarenlang slaapwagenconducteur. ’Gare du Nord’ is de titel van zijn begin dit jaar verschenen boek én de titel van het speciale theaterprogramma, waarmee hij optreedt door heel het land. Wat volgt is ruim een uur geboeid luisteren. De om zijn versprekingen bekend staande nieuwslezer ontpopt zich als begenadigd verhalenverteller. Hij heeft een tafel met boeken bij zich waaruit hij vrijelijk A. den Doolaard en Emile Zola citeert. Zijn relaas is gelardeerd met omroepberichten en afgewisseld met muziekfragmenten. Soms verrast hij zijn toehoorders door ze rechtstreeks toe te spreken. "Mag ik uw bed even opmaken?" Hij waagt zich zelfs aan een dansje op Franstalige reggaemuziek. Rapper Andy Ninvalle is nog helemaal high van zijn performance. “Het voelde als een hypnose’’, roept hij. Zonder microfoon is hij een halve meter het publiek ingelopen. ‘’Alsof je thuis bij vrienden zit te vertellen wat je had meegemaakt. Zo knus.’’ Vijf dagboekachtige gedichten, waarvan vier nog niet eerder te beluisteren, heeft hij met de zaal gedeeld. Het publiek beloonde zijn optreden met twee keer een staande ovatie. In hoeverre verschilt wat hij vanavond heeft laten zien met zijn optredens met de groep Baggabownz? "Een wereld van verschil", oordeelt Ninvalle. "Met een band zet je een groove neer waar je vervolgens zelf helemaal in opgaat." Wat hij vanavond heeft laten zien was veel intiemer. "Het had meer te maken met mijn ervaringen als docent dans en presentatie aan het Johan de Witt College." Andy wilde het publiek echt iets leren, iets meegeven. Daarom heeft hij verteld over de geschiedenis van de beatbox. ‘’Het is belangrijk om te weten hoe dingen zijn ontstaan.’’ Zijn bewonderaars, hongerig naar meer, komen hem in groepjes bedanken. Zijn minidisk ging stuk. Maar dat gaf niks zeggen de fans. Het bood Andy de gelegenheid om alle kanten op te gaan. “The sky was the limit."