De Haagse platenzaak La La Land bestaat twee jaar. Reden voor een superfeest in het Leidse LVC, vonden eigenaars Tracey en Frank Veldkamp. Op 3 april was het zover. In de zaal wordt druk gespeculeerd. Welke act komt eerst? Vive la Fête, Chicks on Speed, of Anat Ben-David en wat is precies de rol van het echtpaar Tina Weymouth en Chris Frantz (Tom Tom Club, ex-Talking Heads)? Vive la Fête betreedt het toneel, aangekondigd door Chris Frantz. Els Pynoo zoals gebruikelijk gekleed in een aan elkaar geplakte creatie van vuilniszakken en doorzichtig plastic, de overige bandleden geschminkt met een zwart masker. Hoe populair deze band nog altijd is, blijkt uit het hoog Belgengehalte in de zaal. “Wij gaan zo veel mogelijk naar ze kijken”, vertelt één van hen.” Danny Mommens en vriendin Els gaan helemaal los met hun synthipop nummers 'Tokyo', 'Mr le président', 'Mon dieu', 'Schwartskopf', 'Maquillage', 'AC', 'Jaloux', 'Touche pas' en 'Noir désir'. Maar vooral tekstueel heeft het soms weinig om het lijf. Tegen het eind van het optreden mogen fans het podium op om kreten te slaken – niemand kan zo hoog gillen als Els – en een meisje mag zelfs rammen op Danny’s gitaar. Een ander meisje doet iets spannends met de bassist. “Met deze band speel ik voor de lol”, legt Danny achteraf uit. “Ik wil laten zien dat iedereen dit kan proberen. Beetje gitaarspelen en zo. De een lukt het wel, de ander niet. Mijn serieuze bands zijn dEUS en Sexmachines. Met dEUS ben ik bezig met een CD en als die af is, ga ik weer wat met Sexmachines doen, mijn eerste bandje.” Als toegift komt Tina Weymouth met haar bas en neemt Chris Frantz plaats achter de drums. Danny blijft op gitaar en zijn nieuwe toetsenist, Marc, doet ook mee met het nummer 'Psychokiller' van The Talking Heads, met Tina op zang. “Best eng”, geeft Danny achteraf toe. “We hadden geen tijd meer om van tevoren te oefenen.” Chris vertelt dat ook Tina en hij tegenwoordig op de electrotoer zijn. “Wij vinden electronica heel interessant, daarom zijn we nu met een paar dingetjes bezig. Ook omdat het niet meer te doen is om met een achtpersoonsband als de Tom Tom Club op tour te gaan. Dat krijgen we logistiek niet meer rond, het is te duur. Maar als het kan gaan we toch wel weer wat met de Tom Tom Club doen.” De volgende artiest is de in Israël geboren Anat Ben-David. Zij werkt vanuit Londen als visual artist en maakt naast muziek ook animaties en lichtshows. Haar optreden wekt bij het publiek opperste verbazing. De videobeelden op het scherm achter haar zijn knap gemaakt. Veel beelden van Anat zelf, helemaal in het zwart, terwijl ze optreedt in het wit met een witte pruik op. Ze zingt, voor zover verstaanbaar, in het Engels en het Duits, in die laatste taal onder meer nummers van het schrijver-componistenduo Bertold Brecht en Kurt Weill. Wat moeten we van haar denken? Ze gilt, ze krijst. Na drie nummers overheerst het gevoel dat het wel genoeg is. Ze is gewoon te. Te hyper, te schreeuwerig, te extreem. Je wordt er doodmoe van. Qua stem en expressie doet ze nog het meest denken aan Nina Hagen. De Chicks on Speed: Melissa uit de VS, Alex uit Australië en Kiki uit Duitsland, met Berlijn als basis, kunnen er ook wat van. Ook zij verheffen gillen en janken tot een hogere muziekvorm. Toch is hun repertoire toegankelijker dan dat van Anat. Het publiek ontspant zich en raakt weer enthousiast. Anat sluipt en danst met een videocamera tussen de drie chicks door. Wat ze filmt, verschijnt op het achterdoek. De dames komen op in zwierige gewaden van brokaat. Daaronder zitten mini-jurkjes die wel van lakens zouden kunnen zijn gemaakt, met zelfbedachte patronen. Hun gezichten zijn bewerkt met lichtgevende verfstrepen, het lijken wel indiaanse oorlogskleuren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze dames zich naast het maken van muziek en het runnen van hun eigen platenlabel zich bezighouden met het ontwerpen van hun eigen modelijn en vele vormen van multimedia. De volgende dag tonen ze hun kunnen bij La La Land in Den Haag, waar ze de ruimte naast de toonbank decoreren. Ook bij hen moet je geen tekstuele hoogstandjes verwachten. Een nummer bestaat bijvoorbeeld uit de zin: ‘We don’t play guitar’. Helemaal waar; ze bespelen wel allerlei elektronische instrumentjes, al dan niet voor muziek maken bedoeld, en gebruiken bij één nummer plamuurmessen. Na een spetterende finale – ook Tina doet weer mee – is het feest voorbij. Frank en Tracey verklappen de volgende dag, dat ze al weer nadenken over een volgend evenement. “Niet pas over een jaar, maar al eerder.” Vive la Fête speelt 29 mei op Pinkpop.