Op 4 december is het alweer tien jaar geleden dat Frank Zappa vertrok ‘voor zijn laatste tournee’, zoals de krantenkoppen toen prijkten. Op 53-jarige leeftijd overleed de Master aan de gevolgen van prostaatkanker. Vergeten is hij zeker niet, wat wil je ook als je weet dat zijn muzikale erfenis enorm is en zijn productie uitzonderlijk. Als we elke maand een CD van zijn werk zouden uitbrengen, kunnen we dik 80 jaar voorruit. Zo productief was de man die legendarische albumtitels op zijn naam heeft staan, zoals ‘We’re Only In It For The Money’, ‘Joe’s Garage’, ‘Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch’, ‘Freak Out’, ‘Sheik Yerbouti’, ‘Zoot Allures’ ‘Waka/Jawaka’ En ‘Sleep Dirt’. Of hij zich op donderdag 20 november figuurlijk omdraaide in zijn graf kunnen we niet zeggen. Wel dat enkele Zappa puristen of zoals ze zich zelf noemen ‘Zappallures’, lichtelijk teleurgesteld in de Speakers in Delft stonden. Deze freaks hadden duidelijk te hoge verwachtingen van de bands die gingen optreden. Popcentrum Speakers was goed gevuld met veel mannen van rond de 50, hier en daar een freak met opgestoken haar en zelfs een persoon die qua snor en sik zo de look-a-like van Zappa kan zijn. Hier en daar liep nog een jongere freak rond om iets van Zappa te voelen. Het laatste bezoek van de legendarische muzikant was namelijk was in 1988. Ahoy werd muisstil bij zijn bewerking van Ravel’s Bolero op een elektrische gitaar. Als eerste band op deze avond treedt de Haagse Zappa coverband Cuccurullo Brillo Brullo op. Een band geformeerd uit sessiemuzikanten zoals Boris Vanderlek, Winston Scholsberg, Jan de Boer, Reinier Parengkuan en Derk Groen. Duidelijk werd gelijk wat de Zappallures gemist hebben. De muzikanten konden goed overweg met hun instrument maar hadden niet dezelfde kracht als de Zappa-muzikanten uit het verleden. Wie weet er trouwens dat Terry Bozzio, George Duke, Jean Luc-Ponty, Lowell George, Peter Wolf, Vinnie Calaiuta, Steve Vai en Chad Wakerman bij de Master in dienst waren voordat ze doorbraken met hun eigen band of als veelgevraagd muzikant? Het repertoire is zeker niet het makkelijkst en er zijn maar weinig bands en muzikanten die aan het werk van Zappa beginnen. Zo hebben Sjako, Easy Meat (de bandnaam is ontleend aan een titel van een van de nummers van Zappa) en gitariste Corrie van Binsbergen flink geroken aan het oeuvre van de man. De laatste dame weet zalen te vullen met haar band Corrie en de Grote Brokken met Zappiaans aandoend werk. Ondanks de kritiek heeft Cuccurullo Brillo Brullo er zeker zin in en begint de avond voorzichtig met 'The torture never stops' van het album 'Zoot Allures' uit 1976. De formatie weet bij vlagen het Zappagevoel neer te zetten. Hier en daar is de band iets te voorzichtig met het materiaal en krijgt het wat weg van een doorsneesessie. De zeven muzikanten zouden iets meer samen moeten spelen wil het als een echte band gaan voelen. Niet dat ze het werk van de Master niet in hun waarde laten maar het repertoire verdient iets beter. Saxofonist Boris Vanderlek en gitarist Derk Groen lijken het beste thuis te zijn in het repertoire van Zappa. Halverwege de set gaat het ook de andere muzikanten wat beter af. Tijdens de nummers ‘Love of my life’ en ‘Green hotel’ wordt er nog iets teveel afgetast. Maar in ‘More trouble’ en ‘Dirty dirty love’ lijkt het te lukken. Na de pauze staat The Muffin Men op het podium. Deze Engelse band doet al dertien jaar niets anders dan het spelen van Zappiaans repertoire en is ongetwijfeld dé Zappa-coverband van dit moment. De groep heeft zicg gespecialiseerd in het instrumentale repertoire van de man. Om de optredens een extra Zappa-tintje te geven gaat oud Zappa-drummer Jimmy Carl Black mee op tournee. De nu 61-jarige muzikant was in Speakers te ziek om zijn repertoire af te draaien. Alleen een flauwe versie van de Jimmy Hendrix klassieker ‘Hey Joe’ wist Jimmy nog uit te kramen. Helaas, twee jaar geleden toen de Muffin Men speelde in het Paard Op Hol aan de Grote Markt in Den Haag, wist hij nog wel de show te stelen met zijn indianendanspasjes en bluesy stemgeluid. Deze keer moest de Muffin Men het zonder hem doen. De band speelde strak en is na al die jaren enorm thuis in het Zappa werk. Maar of ze het nog leuk vinden, is een ander verhaal. Het leek allemaal zo bloedeloos. Het was eerder het afdraaien van het vaste repertoire. ‘My guitar wants to kill you’re mama’ tot en met het instrumentale ‘Peaches en Regalia’ van de lp ‘Hot Rats’ uit 1969. Misschien gaat het vele toeren niet in de koude kleren zitten. Of was het om met Zappa’s woorden af te sluiten nou echt ‘You can’t do that on stage anymore’.